Op sien Tessels
Snééuwuul
End oktober, tegeliek ok ’t end fon KunstSeumerTessel besoek ik ’t atelier fon Anne an de Golfslag, in De Burreg. Er wos nag een echtpaar binne. Anna skildert, maar gebruukt ok de freejer borduurtechniek. Oppe ezel staat ‘n ongezicht fon ‘n Afrikááns durrepie. De kleure spotte fon ‘t doek, niet skrééuwerig, maar mit liefde die mèènse foor ‘n land hèèwwe kenne. Anna het zeuventien jaar weunt en werrekt in Afrika, en dot foelde je in dot skilderee. In de are hoek staat oppe ezel, een kleiner skilderee fon ‘n uul. En of ‘t deerdeur komme is weet ’k niet, maar iniêns gaat ’t praatje, over de witte snééuwuul. En dot ’t zó bezonder wos, dot ie een jaar of wot trug op Tessel siên wos. En dot most volleges de monnelijke besoeker zeuve jaar leeje weest hèèwwe. Wont hee fertelt: “Ik raakte met de oto, vost in de prut. Een boer kwam mee te hullep, en het ie met sien trekker, mien oto er uuttrokke. Dot benne fon die gebeurtenisse die je niet gauw fergeet, zódoênde ken ik ‘t fon die snééuwuul trughale, die wos in die tiêd hier op het eilond.” Ik beluster ’t ollegaar en sèèg: “Sal ik jullie don ‘s wot fertelle, dot béést het toe, in mien appelebóóm sete.” “Wot,” seit de man des huuzes. “Ja”, seit ik, op ‘n dag lóóp ik mien tuun in om effe uut te blaze, wos on het werrek weest, en plof neer oppe tuunstoel achter in mien tuun. Toe ik iniêns een hóóp gekraak en geritsel uut mien bóóm hoorde. De mossies maakte ok een boel kebaal. Nou is ’t niet zo’n gróóte appelebóóm, sal niet hóóger weze, don een meter of twie. Dot, ik kiek op en kiek zó in een paar gróóte donkere potters, die mee anstare. Er sal zo’n vier á vijf meter tusse óóns insete hèèwwe meer niet, maar deer sot toch een prachtig mooi béést. Ik wos ‘r hillegaar fon onder de indruk, zo’n skóónheid. Ik ferroerde mee niet, de uul ferroerde sien eige ok niet. Wee staarde mekaar an. Hoe lang dot duurt het, weet ‘k niet. Maar toe boog ie wot foorover, pakte wot uut sien klauwe, en nam ’t in sien snavel. Sloeg sien vleugels uut, en skeerde zó over mien hóófd, richting de Bernhardlaan. Iniêns sag ik dot ie in sien klauwe, ‘n mossie hod! ‘Bei jee nou hillegaar belatafeld’ riep ik ‘m nag na. ‘Een mossie te kape uut mien tuun’. Anna de vrouw des huuzes en de kunstenares seit: “Dat beest moet toch ook wat eten.” “Ja, maar niet een mossie uut mien tuun:” sèèg ik.“ Trouwes, ’t is hillegaar niet bee mee opkomme, dot dut zó bezonder wos.” Se seit: “Het is zelfs nog in ’t journaal geweest, dat die sneeuwuil hier in ons land was.”
Deja-vu
Maar goed, we benne weer een paar maande veerder, en ik sot wot naar de tillevisie te kieke, eigelijk wot te zappe. Toe ik iniêns een feugel sag en docht, verhip, deer hei je mien feugel uut mien appelebóóm. Ik pakte ’t feugelboek, dot ik ‘r ‘s onskoft hod, toe wee naggeres mit de tuunfeugeltelling meedede. En deer, op iên zó’n plaatje sting mien uul, de kerrekuul! Prachtig wit an de foorkónt en onderkónt fon de vleugels en bove op, goudgeel met sullever. Nou most ik wete, hoe sag die snééuwuul er eigelijk uut. Die sting niet in mien boek, dus dot hèèw ik op ‘t internet opsocht. Nou, toe ik deer ‘t plaatje fon sag, wist ik ‘t zeker, das dus niet de feugel, die ik toe siên hod. An de iêne kónt, fiel mee die feugel nag teuge ok, ik fiend de kerrekuul veul mooier. Maar we wete, over smaak fòòlt niet te twiste en dot is maar goed ok. Gelukkig kwam ik er nou achter, en ken ik ’t effies recht sette. Maar hoe don ok, foor mee bluuft ‘t een bezondere ontmoeting tusse mèèns en diêr.
Irene Zegers
Foto ter illustratie: Sneeuwuil in 2013 door René Pop.