De kant langs
Vieze ramen
Wat was ik blij dat, nadat de orkaan was uitgeraasd, de zon weer tevoorschijn kwam. Heerlijk! Totdat ik door de ramen naar buiten keek. Of eigenlijk, probeerde te kijken. Want Eunice was dan wel vertrokken, zij had een hoop rotzooi achtergelaten.
Vrachten zand en stof had ze tegen ons raam gesmeten. Bij bewolkt weer viel het niet zo op, maar zodra de zon er op scheen zag de ruit er uit als matglas dat ons het zicht op de buitenwereld ontnam. Hartelijk dank!
Niet voor het eerst. Vorige keren waren het Corrie en Dudley die met vrachten stof tegen onze ramen hun visitekaartje achterlieten. En de zoveelste zandstorm (Franklin) is al weer overgeraasd. Net zo lang tot we het hele alfabet hebben gehad. Wij houden graag goed zicht op de wereld, dus na elke storm zodra die was geluwd, maar weer met de emmer sop en de wisser naar buiten om de ramen te lappen.
Het huishouden kent heel wat ...klusjes, maar veel ondankbaarder werk dan ramen lappen op Texel bestaat er volgens mij niet. Je hebt de emmer en de wisser nog niet opgeborgen of er steekt wel weer een storm op die al dat ijverige poetswerk teniet doet. “Stop er dan een keer mee!’, hoor ik je zeggen. Tja, maar zo zijn we niet opgevoed. De ramen moeten netjes. Wat moet de visite wel niet denken?
Eigenlijk weet ik niet beter. Niet voor niets noemde mijn vader ons huis in de Prins Hendrikpolder “Stuufzand”. Daar was gewoon niet tegen te lappen. Ik herinner me hoe een schilder tijdens de oliecrisis in de jaren zeventig isolatieglas aanbracht. Niet zo’n beste kwaliteit. Precies na de garantieperiode ontstond lekkage tussen het dubbele glas, met als gevolg dat de ramen permanent beslagen waren. Elk nadeel heeft z’n voordeel. We hoefden de ramen niet meer te lappen.
Wij zijn niet de enige met vieze ramen. Laatst zat ik tijdens de tocht over het Marsdiep in de salon van de Texelstroom, tegenover die enorme glazen wand, om van het uitzicht over de Waddenzee te genieten. Er viel weinig te zien. De ramen waren bedekt met een ondoorzichtige grauwe laag die het uitzicht belemmerde.
Vorige week ging ik naar de Zwinweg bij Oosterend, waar ik een kijkje mocht nemen in de nieuwe gebouwen die op de plek van boerderij De Bol zijn gerealiseerd. Vanaf de weg oogt het donkere bouwsel wat somber, maar lopend over het doodlopende weggetje naar het uitkijkpunt had ik al gezien dat aan de achterzijde een enorme glazen wand zit.
Vooraf had ik me verheugd op het fabuleuze uitzicht over dit natuurgebied achter De Bol en de molen van Het Noorden. Dat viel wat tegen. De enorme pui was bedekt met een dikke laag vuil en maakte het vergezicht wat wazig. Her en der op het eiland zie ik meer nieuwe woningen en vakantieverblijven met enorme raampartijen. Glazenwassers hoeven zich voorlopig niet te vervelen.
De schoonmakers die deze klusjes mogen klaren zullen wel over speciale apparatuur beschikken. Met zo'n uitschuifbare lans met speciaal water waarmee ik ze hoge ramen tegenwoordig ziet schoonsproeien. "Dan kleeft er minder snel stof tegenaan, dan wanneer je schoonmaakmiddel gebruikt”, vertelde een glazenwasser mij ooit. Om zijn gelijk te bewijzen reikte hij mij een flesje van dat speciale water aan. "Poets daar je brillenglazen maar eens mee. Dan blijven ze langer schoon.”
Gerard