Anders bekeken
De laatsten zullen de eersten zijn… Een vreemde uitspraak zo op het eerste gezicht, maar in de praktijk gebeurt het dikwijls. Een nog vreemdere uitspraak: ”Een Bradbury doen!” heeft hier alles mee te maken. "Doing a Bradbury" slaat op de gouden medaille die hij - de Australische schaatser Bradbury - veroverde op de Olympische Spelen op shorttrack in Salt Lake City. In een wedstrijd moet alles kloppen, gaat het om tienden, soms honderdsten van seconden en iedereen kan een misser maken, een slechte dag hebben, stress, een corona-uitslag, slaaptekort of andere vele redenen.
Bij Bradbury - zeker niet de beste - was er volhardendheid. Hij geloofde ergens in en had moed en doorzettingsvermogen. Op de bewuste 1000 meter werd hij in de voorronde derde, maar de man voor hem werd gediskwalificeerd dus hij mocht door. In de halve finale ging er een groepje voor hem onderuit zodat hij ook in de finale mocht starten, waar - ongelooflijk maar waar - de vier koplopers op een hoop gingen en hij met het goud ging strijken. Hij werd een voorbeeld in Australië en houdt lezingen op scholen voor de jeugd. De jeugd heeft baat bij een voorbeeld, bij een man of vrouw waar ze respect voor hebben om wat ze bereiken, maar ook om dat stukje uithoudingsvermogen over te pakken. We zien het op ons eiland met Denise en we zagen het in de surfwereld met Dorian; een voorbeeld in je nabijheid geeft spirit. Je hoeft niet de beste te zijn, maar geloof in jezelf. Word sterk en word een individu die kan genieten van sport, van de kwaliteit die je in je hebt.
Afgelopen zaterdag zat in Wervershoof het Raadhuisplein vol met kinderen en enthousiaste dorpelingen. Op een groot scherm op een VW-busje kwam daar hun idool, hun “Sprankeltje” oftewel de geweldige schaatsster Irene Schouten als laatste aan de start op de 3 kilometer. Schouten bekend uit de marathonwereld is al jaren op weg om de felbegeerde Olympische plak te veroveren. De druk werd voor de Noord-Hollandse flink opgevoerd. De laatste rit, de laatste minuten alles te moeten bewijzen waar je al een decennia lang voor hebt getraind, afgezien , OKT s hebt gereden en moeite voor hebt gedaan. Dat is geen sinecure.
Ze schitterde op natuurijs in Grambergen en had een doel met coach Jillert Anema voor ogen: dat felbegeerde goud. Ze maakte het waar, alles klopte - tenminste voor mij als leek - en het was een weergaloze rit waar elke klap raak was. Manlief en ik keken net als die klas, net als al die mensen op dat Raadhuisplein en juichten mee. Het begin van een reeks die zomaar zou kunnen aansluiten met grootheden als Atje Keulen Deelstra, Yvonne van Gennip, Marianne Timmer en Irene Wüst...
Jozien