Anders bekeken
Monument
Vorige week zondag liepen we door het bos bij De Koog. Het woei hard en we hadden bedacht de terugweg voor de wind over het strand te hebben. In het bos was het heerlijk, we stapten lekker door en de honden genoten zichtbaar. Daar voor ons lag een mooie bos bloemen op een houten bank, gerangschikt om neer te leggen met een lint. Een prachtig gebaar.
Veel houten banken op allerlei plekjes op het eiland zijn op zichzelf al monumentjes. Er staat een plaatje op met een mooie spreuk, iets van de liefde voor het eiland of de liefde voor elkaar. Op een cruciale plek wil ik er ook mede door de coronatijd wel eens gebruik van maken. Een mandarijn mee en even een moment om uit te kijken en in je op te nemen. In de Kreeftenpolder ga ik graag zitten op de terugweg van het rechterrondje om een van de meertjes. “Echte liefde bestaat”. Het is door zijn ligging net een troon in de natuur. Het is een ode aan de schepping, aan de liefde voor water, mens en dier.
Een koninklijk monument werd er zaterdag opgericht voor Dries. In 'De Burght' waren er vele sprekers, allemaal vol lovende woorden tot hem, zijn vrouw, moeder, kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. De sociale man die zo ontzettend veel heeft betekend kreeg, zoals Wikke het zo mooi zei, een monument aan woorden. Buiten overviel ons nog een ander gevoel .
Een Koninklijke erehaag, eerst dacht ik dat de mensen keurig stilstonden en afwachtten, maar toen, toen zag ik de leren jassen, de stoere mannen op de solexen en brommers. Een rij tot waar ik kijken kon. Ik durfde bijna niet meer te kijken. Voetbalbroeken met blote benen, zoveel mensen, zolang wachtend met allemaal hetzelfde gevoel. Respect, de laatste eer betonen aan hem, de man met de bos krullen in pyjamabroek en op pantoffels die ons zoveel heeft gegeven. Een eerbetoon dat ons voor altijd zal heugen en een man die zal voortleven in de Tesselse geschiedenis als een monument.
Ik had voor de familie bloemen gemaakt en meestal zet ik ze ergens op de foto waar diegene vaak kwam. Samen met Marco ging ik op woensdag Den Burg in. We dachten allebei aan de Burgwal waar het begon, het centrum, hij als centrale man in het hart van ons eiland.
Hij had een groot kloppend hart voor onze gemeenschap, voor iedereen. Ik wilde De Burght er ook graag op voor Mary, zoveel werk, zoveel tijd en energie, zoveel naastenliefde, zoveel steun op die plek. Pas later besefte ik dat ik het rode bloemstuk voor de slipkoning had neergelegd aan de voet van het Glazen Paleis. Zijn woorden: ”Het is goed zo " drongen toen pas tot me door…
Jozien