De Eilandavocaat en de gesloopte pomp
Deze week eindigde Roop zijn termijn als Eilanddichter. Zoals in de middeleeuwen iedere zelf respecterende vorst een hofnar nodig had voor enige zelfreflectie, zo zou ieder zelf respecterend stadsbestuur zich een stadsdichter als Roop moeten wensen. Roop verwoordde wat een ieder dacht wanneer ons stadsbestuur wederom een niet bestaand probleem vakkundig had opgelost. Wees gerust, dit komt in de beste gemeentes voor, dus niet alleen op Texel.
Bij het lezen van het bericht over de herinrichting van de Stenenplaats dacht ik heel even dat ik uit een winterslaap was ontwaakt en de datum van 1 april op mijn kalender zou staan. Ondernemers en inwoners bleken verrast met het op de schop gaan van de Stenenplaats waarbij de Leilindes en zo kenmerkende oude waterpomp werden verwijderd. Waar we eerder in deze krant nog lazen dat inwoners in hun achtertuin een als bijzonder bestempelde oude boom tot in de lengte van dagen als cultureel erfgoed dienen te conserveren, mag de gemeente de Leilindes kennelijk weghalen zonder ze ergens te herplaatsen, maar enkel ergens op het eiland te compenseren. Mogelijk in de vorm van de klimaatboompjes op de Groeneplaats en bij het gemeentehuis in het zicht van de al dan niet thuis werkende gemeenteambtenaren. Het klopt overigens dat een gemeente geen kapvergunning nodig heeft, zoals u en ik die wel moeten aanvragen.
De waterpomp is overigens domweg gesloopt en inmiddels staat vast dat deze niet meer op de nieuwe “sterk verbeterde” en “eigentijdse” Stenenplaats zal herrijzen. Volgens de gemeente dateert de pomp uit de jaren 90 van de vorige eeuw en betrof het slechts een replica van de historische waterpomp, die ook op de Stenenplaats stond. Volgens de gemeente had de dorpscommissie geen bezwaar tegen de verwijdering, omdat de waterpomp niet meer werkte en geregeld valpartijen veroorzaakte, soms zelfs met letsel. Wat missen we Eilanddichter Roop nu al, voor een heldere duiding van het inlevingsvermogen van de gemeente wegens het verwijderen van de pomp. Wethouder Edo Kooijman kunnen we er in ieder geval niet meer verantwoordelijk voor houden. Deze gang van zaken en gemeentelijke tekst en uitleg inspireerde mij tot het volgende gedicht:
Het wordt steeds meer fijn,
Om op Texel te zijn
Voor toerist en inwoners ingericht,
Worden pleinen en terrassen eigentijds verlicht
Geschiedenis komt en geschiedenis gaat,
Aan de kastanjeboom resteert slechts een plakkaat
Dat is pech,
Waterpomp weg
Vincent van der Velde,
De Eilandadvocaat
