De kant langs
Op vrijersvoeten
Het was al maanden “aan” met zijn nieuwe vriendin, praatte een Texelaar me bij over zijn jongste verovering. Zij bleek niet van het eiland te komen. “Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?” “Via Tinder.”
Hij had al eerder afspraakjes gemaakt via de datingapp, wat moet je anders tijdens de lockdown?. Tot langdurige relaties had het nog niet geleid. Tot deze keer. Misschien is zij de ware. Ze zijn niet de enigen die "Tinderen". Tijdens een vergadering maakte de telefoon van een deelnemer eens bijna onophoudelijk geluid. Wat is dat dat toch? Het was Tinder. De meldingen stroomden binnen.
De tijden zijn veranderd. Wij hadden vroeger geen Tinder. Maar wel de J’elleboog. Daar klonterde de Texelse jeugd samen, draaide om elkaar heen, keek, keurde en sloeg toe, of niet. Een broeinest van hormonen. Er ontstonden relaties, zoals die er ook sneuvelden. Dan dook er wel weer een ander op. Of niet, maar bier was er altijd, bladen vol.
Relaties ontstonden op allerlei plekken waar Texelaars samen kwamen. Neem de Eilandcompetitie Volleybal. Honderden jongens en meiden kwamen daarvoor wekelijks in de sporthal. Na afloop, tijdens de “evaluatie” in de kantine, kende gezelligheid geen tijd. Zo bleven heel wat Texelaars aan elkaar hangen. “Wij zijn een volleybalstel”, vertelde een Texelse mij ooit. Het was zelfs een familietraditie geworden, ook haar dochter had tijdens het volleyballen de ware ontmoet.
Andere koppels ontmoetten elkaar op het Blues- of ander festival en ik sprak een echtpaar dat ooit in Sarasani tegen elkaar aan was gelopen. Of die twee die elkaar in de bus op weg naar het Binnenhof ontmoetten, tijdens het veelbesproken Texelse protest in de jaren ’70 na de bijna watersnoodramp: “Geen gezeik omhoog die dijk!”
Laten we de werkvloer niet vergeten. Ook daar bloeit tussen collega’s menig relatie op, van de bollenschuur tot het kantoor. Net zoals in hotels, cafés en andere toeristische bedrijven. Met busladingen tegelijk kwamen jongelui uit Friesland en andere windstreken. Ze kwamen voor een zomerbaantje, kregen verkering met een Texelaar en gingen nooit meer weg.
Er zijn meer van die platforms op het eiland. Wat te denken van de kaartclub. Al is je klaverjasmaat daar niet automatisch je man, vrouw of partner, het een sluit het ander niet uit. Op de boot kan het ook klikken. Dan ben je zomaar lid van de TESO-familie. Soms wordt dan wel even gekeken of en hoeveel aandelen de ander heeft.
Vaak klikt het spontaan, soms gaat het gepaard met veel toeters en bellen. Zoals bij Boer Jan, inmiddels met Rianne geëmigreerd naar Denemarken, ontmoette hij zijn lief via het tv-programma “Boer zoekt vrouw”. En wie herinnert zich deze contactadvertentie? “Heer, 25 jaar, niet in de gelegenheid met dames in kennis te komen, zoekt langs deze weg kennismaking. Brieven met portret, etc, etc.”
Van langer geleden is het kwééste. Gedenkwaardige nachtelijke vrijpartijen waarbij een boerendochter ’s nachts bezoek kreeg van een boerenzoon, die na een tocht over de landerijen aan haar slaapkamerraam verscheen. Als het klikte zette ze het raam open. Dat waren nog eens tijden!
Als morgen onze wereld verder open mag, dat hoop ik van harte dat het dit keer een blijvertje is. De Jelleboog is verleden tijd, maar in andere gelegenheden kunnen jong en oud elkaar dan eindelijk weer “live” ontmoeten. Tinder zal niet meer verdwijnen, maar in het echt is het allemaal een stuk gezelliger.
Gerard