Kleurrijk, actief en hart van goud
Ondernemer, voetbalcoach, vrijwilliger, politicus en met een open deur voor kinderen die tijdelijk niet thuis kunnen wonen. Dries Veltkamp was een bezig baasje met een groot gevoel voor verantwoordelijkheid. “Als je het zelf goed hebt, laat je een ander niet verrekken.”
Uniek als mens en in zijn verschijningsvorm. Te herkennen aan zijn warrige baard, zijn eeuwige peuk, zijn wat brommerig Texels met Amsterdamse tongval en vooral zijn housebroek en pantoffels.
Geboren in 1952 in Den Burg, opgegroeid aan de Nieuwstraat, de huidige Burgwal. Daar stond toen het familiebedrijf, in 1928 opgericht door zijn opa Jan Agter. Agter was een streng gereformeerde koperslager uit het Friese Kollum, die zijn oog had laten vallen op Texel, waar- zo had hij op een kaart gezien- maar één loodgieter/koperslager zat. Het was de start van een familiegeschiedenis, waarin persoonlijke en zakelijke perikelen lange tijd hand in hand gingen
Joop Veltkamp, de vader van Dries, afkomstig uit Amsterdam, was als marinier op de Mok gekomen. Tijdens zijn diensttijd ontmoette hij Alie, dochter van Jan Agter, en bleef op Texel hangen. Maar hij was niet de ideale schoonzoon, daarvoor verdiende hij te weinig. De liefde was sterker en Joop ging bij Agter werken. De relatie tussen Agter en zijn schoonzoon bleef wankel, Joop nam zelfs eens ontslag. Maar keerde terug in het bedrijf, werd later firmant en zette het installatiebedrijf aan de Burgwal zelfstandig voort.
Zonnekind
Dries, de oudste van de drie zonen van Joop en Alie, noemde zichzelf “een zonnekind, met de zon geboren”. “Ik mocht doen wat ik wilde en heb dat gedaan. Dat kan alleen op Texel”, vertelde hij vijf jaar geleden aan interviewer Joop Rommets voor “Zilt & Zakelijk”. Hij kon goed leren, ging naar de HBS, maar hoefde van zijn ouders niet te studeren. Hij genoot van de vrijheid. Geïnspireerd door Sarasani ging hij met een groep vrienden naar het eerste popfestival in Nederland, in de Jaarbeurshallen in Utrecht. Gemengd, jongens en meiden door elkaar, 14 tot 16 jaar oud. “Geen ouder die twijfelde of dat wel kon”, doelde hij op het vertrouwen dat de Texelse samenleving toen gaf.
Ik mocht doen wat ik wilde en heb dat ook gedaan. Dat kan alleen op Texel
De Kelder
Wat volgens Dries meespeelde wat dat zijn vader in de oorlog in het weeshuis had gezeten. “Hij mocht helemaal niks en vond dat zo vreselijk, dat hij het zijn eigen kinderen het niet wilde aandoen.” Dries was als jongen, samen met Bart en Piet Heijnen, gangmaker van jongerensociëteit De Kelder. Eerst in het souterrain onder nummer 13 en later onder de werkplaats van Veltkamp. Scholieren van de HBS en hun vrienden, die met hun lange haar de Jelleboog niet in kwamen, kwamen er bijeen. Zo’n 80 leden, met indrukwekkende baromzetten. Relaties begonnen en eindigden er. Maar de reünies bleven, elke vijf jaar en wat Dries betreft had het elk jaar wel gemogen. In december sprak hij nog met Piet en Bart over de komende editie.
Waar klasgenoten van Dries na de HBS uitvlogen voor studie en het bruisende stadsleven, bleef Dries op Texel. Met Mary, met wie hij al jong verkering had, en zijn leventje op Texel had hij het prima naar zijn zin, meer hoefde niet. “Dit is ‘t, het is goed zo."
Na school koos hij voor het installatiebedrijf en trad in de voetsporen van zijn vader. Dries werd in 1974 firmant en in 1980 de enige eigenaar. Het bedrijf groeide uit zijn jasje en verhuisde in 1987 naar de Maricoweg. De groei zette door. Op zijn beurt deed Dries het bedrijf na verloop van tijd over aan de volgende generatie. Dries dacht zich te kunnen terugtrekken, maar dat liep anders en hij kocht de zaak terug. Dries zocht en vond een koper in de familie Schuijl van IBS Oele Schoo. Na de overname, hij was toen 50 jaar, werkt hij nog geruime tijd mee, om daarna af te bouwen.
Medewerkers
Toen hij de zaak overnam van zijn vader (Joop) had Veltkamp op Texel een marktaandeel van 30 procent. “Nu ik ermee ophoud 40 procent. Ik heb daarom het gevoel dat ik het redelijk goed heb beheerd” al heb ik erg veel aan mijn medewerkers te danken. Die hebben zich altijd enorm betrokken gevoeld bij het bedrijf en maakten zich zorgen als het niet goed ging. Het is gebeurd dat ze me op het matje riepen. De eis was dat ik meer aan hen moest overlaten, anders zou het mis gaan”, zei hij in augustus 2002, toen hij het loodgietersbedrijf overdeed aan IBS Oele Schoo.
Danskostuum
Dries ging ver om de klant van dienst te zijn. Bij een storing aan de waterleiding op De Krim stapte hij eens in zijn danskostuum in een vers gegraven kuil. Hij kwam rechtstreeks van een bijeenkomst met de folkloredansgroep. Op weg naar een kapotte geiser op het park raakte hij zijn rijbewijs eens tijdelijk kwijt. Een spoedklus voor onder de middag. Net buiten Den Burg, bij Sarasani, drukte hij het gaspedaal vol in. "Op een gegeven moment haalde ik de 160 kilometer per uur. Helaas stond er net een Porsche van de politie van de overkant. Hij kon me niet inhalen, maar zat wel achter me aan. Bij De Krim vroeg iemand: kijk je nooit in je achteruitkijkspiegel? Ik antwoordde: als je op Texel 160 rijdt, hoeft dat meestal niet. Ik was de klos. Maar ik was wel op tijd om de klus te klaren", vertelde hij tegen interviewer Joop Rommets in het jubileumboek Van De Krim.
Ooit had zijn vader Krim-aandelen gekocht. Joop stribbelde aanvankelijk tegen. "Doe het dan voor je kinderen", deed Meijert Boon een ultieme poging Veltkamp senior ervan te overtuigen een paar aandelen te kopen. Zijn smeekbede had succes. Dries: "Mijn moeder vond ook dat hij het moest doen. Doe er dan maar zes, zei mijn vader uiteindelijk. Voor elke zoon twee."
Texel'94
Ook buiten zijn werk actief op allerlei fronten. Zoals bij Texel'94. Zijn eerste vrijwilligersklus bij Texel'94 deed hij op z'n 20ste. "Caatje" (de legendarische voorzitter G.J. ten Cate, red.) belde hem. "Volgende week moet de kantine open. Zou je niet eens beginnen die waterleiding erin te spitten." Dries zei: "Moeten wij dat doen?" Ten Cate: "Jij bent toch loodgieter. Nou dan…" Een marsorder van Ten Cate. Dries: "Mijn maat Kees Boeijen, die bij ons werkte, zei: Wat Caatje zegt, moet je doen. Daarna hebben we samen die waterleiding erin gespit."
Kantine
De kantine Texel'94 zou er er zonder zijn inzet niet hebben gestaan. Dries bedacht het spanten-bouwconcept en was tijdens de bouw zo ongeveer dag en nacht te vinden op het bouwterrein en belde stad en land af naar goedkope en gratis bouwmaterialen.
Tijdens de opening van de “Kletskeet” in 2000 werd Dries bedolven onder de superlatieven, zoals “super-elite vrijwilliger” en mocht hij de kantine officieel openen door het hijsen van de nieuwe clubvlag. In 2004 werd hij benoemd tot erelid van Texel’94, nadat hij in 1985 al tot Lid van Verdienste was uitgeroepen. Naast zijn werk voor de kantine, was hij sinds jaar en dag elftalbegeleider bij de jeugd en senioren en drijvende kracht bij toernooien. Zijn inzet, betrokkenheid, zelfstandige werkwijze en ideeën werden bij die gelegenheid geroemd.
Ezels van het jaar
Voor hun grote verdienste voor de Texelse maatschappij werden Dries en Mary in 2004 door de Ezelvereniging geëerd met de titel “Ezels van het jaar”.
Drukte op het werk of niet, Dries maakte veel tijd vrij voor vrijwilligerswerk. Het zat in hem. Daarover zei hij: “Ik ben een mensenmens, een teamwerker.” Hij wilde er zoveel mogelijk mensen bij betrekken. “Ik heb het nooit als inspanning gezien. Voor mij is het leven altijd een glijbaan geweest.”
Aanwaaiers
Dries en Mary staan er om bekend altijd hun deur open te hebben gehad voor kinderen die door omstandigheden thuis niet met hun problemen terecht kunnen of niet thuis konden wonen. “Aanwaaiers”, noemden hij ze. “Als kinderen in de storm staan, is het soms heel nuttig ze een of twee jaar in het luwtje van de dijk te zetten. Dan redden ze het weer. Als je het zelf goed hebt, laat je een ander niet verrekken.” Ze gaven hun tijdelijke huisgenoten veel vrijheid, maar niet onbeperkt. Stelen, liegen en drugs werden niet getolereerd. Als een soort patriarch kreeg hij de jeugd wel aan de praat, geen slappe aanpak, maar recht voor z'n raap. "Daar hebben ze wat aan", zei Mary, die de huishoudelijk taken en het praatje bij een kopje thee of koffie voor haar rekening nam.
Ook andere Texelaars met zorgen of problemen konden bij hem terecht. Waar mogelijk bood hij raad en hulp, waarvoor hij niet schroomde zijn omvangrijke vriendenkring te mobiliseren.
Dries Veltkamp Bokaal
Dries was met hart en ziel betrokken bij de autocross. Achter de schermen, in het rennerskwartier, waar hij hand- en spandiensten verleende op de bolides weer tijdig op de baan te krijgen. Ook stelde hij zijn schuur aan de Maricoweg beschikbaar voor het sleutelen aan crosswagens.
Als eerbetoon aan de monteurs bedacht en bekostigde hij de Dries Veltkamp Bokaal, die hij elk jaar persoonlijk uitreikte aan een monteur die zich in zijn ogen het meest verdienstelijk had gemaakt. De laatste “kampioen sleutelaar” was Wum Koorn.
Een enkele keer waagde hij zich zelf op de crossbaan. Zoals in 2009, toen hij door pech werd geteisterd. In het zicht van de haven sloeg hij over de kop. Het mocht de pret niet drukken. Tijdens het wegslepen alweer glimlachend het sjekkie in de brand bij “Dolle Dries” of “Dries de slibkoning”, een verwijzing naar de duizenden slippies die hij bakte voor de crossers.
Ouwe Sunderklaas
Al heel lang vaste speuler bij Ouwe Sunderklaas. De broers Dries, Jan en Frits namen in hilarische voorstellingen de actualiteit op de hak, meer dan eens bekroond met een trofee of een coverfoto in deze krant.
Politiek
Sinds 2014 zit Dries in de gemeenteraad. De PvdA was voor hem een logische keus. "De VVD is er voor de ondernemers. Die redden zichzelf wel. Maar er zijn genoeg mensen die dat niet doen.”
Hij was thuis in complexe onderwerpen en zag soms al knelpunten voordat anderen ze zagen. Soms onnavolgbaar en door zijn typerende spraak en redenering niet altijd door iedereen te volgen. Wel scherp. Samen met Jur Schuiringa had Dries al snel in de gaten dat de Emmalaan een drama zou worden, waar hij ook voor had gewaarschuwd tijdens raadsvergaderingen. Ook kwam hij op voor de positie van Texel binnen de Veiligheidsregio. Complexe materie waarin hij al snel doorzag dat Texel op het gebied van met name financiën moest knokken voor zijn positie.
Texelse maat
Volgens Veltkamp is het belangrijk dat de Texelse maat niet uit het oog wordt verloren bij het vormgeven van de diverse taken die het Rijk in handen van de gemeente geeft. 'Kijk bijvoorbeeld naar de thuiszorg op Texel. Daar is van oudsher sprake van vakmanschap. Het zou mooi zijn als we dat vanaf de onderkant kunnen blijven regelen. Daar hoeft geen duur kantoor boven te staan."
Dries Veltkamp overleed dinsdag 18 januari. Hij werd 69 jaar.