@txl
Schoolpleinmoeder
Sinds de herfst ben ik officieel een schoolpleinmoeder. Sinds deze nieuwe tijd is aangebroken, komt toch mijn andere kant naar boven denk ik. De meeste mensen hebben de neiging om zich als een sociaal persoon te zien, net zoals ik. Met iedereen even een praatje, even gezellig. Maar op het schoolplein kwam ik er al gauw achter dat ik misschien niet helemaal in deze categorie val. Nu wonen we natuurlijk op een eiland met ons-kent-ons, dus het is niet dat ik niemand ken, maar het is meer dat het op de een of andere manier niet zo van de grond komt. Het is eigenlijk ook niet mijn hobby. Rijden vind ik niet erg en ik vind het fantastisch om dat blije snoetje weer uit school te zien komen, maar 'het wachten op' is niet aan mij besteed. Het is eigenlijk ook een soort sociaal-gebeuren-omdat-het-moet.
Vroeger (ja, vroeger was álles beter), kwamen de meeste ouders hun kinderen niet ophalen. Vooral niet als je praktisch honderd meter van school woonde. Mijn ouders stonden altijd bij de basisschool, omdat we verder weg woonden. Nu is het toch vaak een drukke bedoening, het hoort er nu eenmaal bij om je kind naar school te brengen, eventueel een praatje met de juf of meester te houden over de vorderingen of andere zaken. Het ligt in de lijn der verwachting dat je er bent. Ik word er een beetje ongemakkelijk van. En dan ook nog het spelen na schooltijd. Ik had niet helemaal verwacht dat een versgebakken kleuter ook al aan spelen doet na schooltijd. Ik kon het me van m’n eigen schooltijd niet meer actief herinneren, maar het schijnt erbij te horen. Omdat we dat niet helemaal verwacht hadden en in een keurig degelijke gezinsauto rijden, waar met onze autostoeltjes maar twee kinderen in passen (als de derde komt moeten we even wat anders verzinnen), en we het knopje van de airbag nog niet gevonden hebben, past er dus geen vriendje of vriendinnetje in de auto. Nu is ergens anders spelen natuurlijk ook prima, maar dat loslaten vind ik wel een dingetje.. Nu had ik al bedacht om Chris, die iets socialer is dan ik, op het schoolplein af te sturen als ik even de kans krijg. Tot zover mijn klaag-hormonen-column. Het wordt vast beter.
Emily Westdorp