Anders bekeken...
Vergeef ons….
De krant van 10 december ligt voor me in het kantoor. Ik heb er een bladzijde uitgescheurd. Het is een foto van een Russische redactie en boven de redactietafel hangen portretten van zes vermoorde journalisten. Het is een krant met lef, maar moest het jammer genoeg ook met de dood bekopen. Novaja Gazeta publiceerde een foto van de rouwstoet na de MH17-ramp en schreef daar de woorden in het groot boven: 'Vergeef ons, Nederland…” De krant kreeg hiervoor de Nobelprijs voor de Vrede. Een mooi gebaar; zowel de zin als de prijs.
Als je vraagt om vergeving is er sprake van spijt, een soort van sorry namens de Russische bevolking. Ik denk namelijk niet dat de machthebbers hier vertolkt worden. Daar zijn machthebbers niet goed in, integendeel. En het lijkt wel of wij als mensheid het ook een beetje kwijt zijn geraakt en dat is jammer. De bewustwording gevolgd door een eerlijke, eenvoudige spijtbetuiging zou veel kunnen toevoegen in de samenleving en zeker voor ons persoonlijk….
Onlangs kocht ik een mooi stoeltje op ‘Wat je maar kwijt wilt’. Een eiken klapstoel met donkerrood fluweel op de voettree beneden als ook op de bovenkant. Oud, maar nog helemaal intact. Als je het omklapt krijg je een bidstoeltje. Ik vroeg aan de verkoper hoe hij er aan kwam. "Hij was van mijn moeder, ze was er erg aan gehecht." De moeder was mevrouw Lexmond, een lieve zorgzame vrouw met acht kinderen. Ze ging regelmatig naar de kerk, dat was een vast patroon, daar had ze veel steun aan. Ze stak een kaars aan voor een overleden iemand, of had een moment rust om te overdenken en te belijden. De Johannes de Doper kerk was en is altijd toegankelijk, behalve in de kerstperiode met kostbare kerstbeelden en bloemstukken bij de kerststal, dan worden de glazen deuren gesloten en heet het de “Kleine Johannes”. Daarin stonden vroeger de mooie fluwelen “bidstoelen” voor momenten van bezinning en troost.
In het hout van de stoelzitting is een prachtige Davidster verwerkt. Ik heb het in de meubelwas gezet en bedacht - terwijl ik ook probeerde er op knieën op te zitten - hoeveel dankbaarheid, verwachtingen, verdriet, vragen en zorgen wel niet op dit stoeltje zullen zijn geuit. Met het onder gedachten en woorden brengen, kwam die rode draad in haar leven tot stand. Davidszoon, dat kleine kindje daar in die kerststal, die roos die ontlook midden in de winternacht bracht hoop. Toekomst voor Maria, voor mevrouw Lexmond, voor haar kinderen en kleinkinderen, toekomst voor ons allemaal. Dat kleine kind baande de weg van vergeving. Als we spijt hebben, als we troost zoeken, om vergeving vragen en als we liefhebben, is er genade, licht en de Nobelprijs voor ons allen…..een zalig Kerstfeest
Jozien