"Enkel nog herinneringen"
Er moet mij iets van het hart. Over iets dat heel diep in mijn hart gesloten zit. Menigeen zal commentaar hebben, dat ik oude koeien uit de sloot haal, niet naar het algemeen belang kijk, stilstand achteruitgang is en dat niets kan blijven ‘zoals het vroeger was'. Maar juist dat waar ik altijd zo van hield, dat wat ik een nieuwe generatie jeugd zo had gegund omdat het mij altijd zo gelukkig heeft gemaakt, dat is niet meer. En dat doet zeer. Ik heb als kind een fantastische jeugd gehad in Den Hoorn op Texel. Naar school op de Jan Drijverschool, iedere dinsdagavond gymles bij Z.D.H, vrijdags de majorette in het dorpshuis, buitenspelen waar en wanneer je maar wilde, het strandjutten met de trekkers op Koninginnedag, de optochten met de fanfare door het dorp, het welbekende ‘Z.D.H-weekend' en zo blijven de herinneringen maar komen. Ik heb mij er altijd een onbezorgd kind gevoeld, maar heb bovenal heel veel plezier beleefd aan alles. Texel - en vooral Den Hoorn - was echt een plek die ik al snel in mijn hart had gesloten en waarvan ik al vroeg had besloten dat ik daar nooit meer weg wilde. Misschien heb ik geen recht van spreken omdat ik nu ook al een tijd deels aan ‘de overkant' verblijf vanwege mijn topsport. Overigens een keuze die toen als onmogelijk voelde en de heimwee iedere week groot was. Iedere keer als ik weer op de boot stapte deed ik dit met een knoop in mijn maag. Mijn plekje, ons Texel, achterlaten. Ik wist dat het moest vanwege de sport, maar ik miste thuis, ik had het gevoel nergens echt thuis te zijn. Ik realiseerde mij echter na een tijd dat het niet enkel de heimwee was naar Texel, niet naar thuis en niet naar mijn plekje. Het was de heimwee naar wat al niet meer bestond: het eiland waar ik in mijn jeugd zo van ben gaan houden. Soms zeg ik wel eens gekscherend: "ik ben pas 27, maar ik heb Texel al zo zien veranderen…” Dit opschrijven maakt mij kwetsbaar. Er zijn zoveel verschillende belangen en voor mijn gevoel is het onmogelijk in dat opzicht een alomvattend goede mening te hebben. Hoewel die altijd persoonlijk is, lijkt het soms alsof dat niet meer mag. Je altijd aan het geheel moet denken. Dit heeft mij tot nu toe ervan weerhouden hier ooit een woord over op te schrijven, terwijl er iedere dag zoveel is waar ik woorden aan wil geven. Waarom vandaag dan wel? Het bericht over het afscheid van de Jan Drijverschool. Ik werd er eerlijk gezegd verdrietig door. Het voelt alsof het laatste stukje jeugd, het laatste stukje van het eiland waar ik zo van hield, voorgoed gaat verdwijnen. Nog altijd ben ik van mening dat er toekomst zat in deze school, het sluiten ervan het jonge leven uit het dorp heeft getrokken, juist de vergrijzing van Texel - onbewust wellicht – verergerde en hiermee weer een stukje ‘oud Texel' straks enkel nog uit herinneringen zal bestaan. Texel is Texel niet meer. Ik snap echt dat je met de tijd mee moet, sommige keuzes niet anders hadden gekund, maar vaak vraag ik me af of bepaalde dingen echt zo moesten en niet anders konden. Absoluut: de authentieke natuur is er nog (hoewel…), nergens vind je een plek zoals Texel, in mijn hart blijft het een speciale plek die ik nooit zal loslaten. Maar het liefdevolle, trotse en thuiskomen gevoel wat ik altijd had, dat is hetgeen waarnaar ik iedere dag het meeste heimwee heb. Iedere keer weer zie en voel ik alle veranderingen en herken ik mijn thuis steeds minder. Dat geeft mij een heel naar leeg gevoel. Mijn eigen probleem? Vast en zeker. Alleen vraag ik mij af of ik daarin echt de enige ben. Of dat er toch heel veel mensen zijn die Texel missen zoals het was…
Larissa Klaassen