Wat ik zeggen wou
Ons eiland
Waarom bekruipt mij, als ik nu over het eindelijk weer bijna lege Texel wandel, vaak een “paradise lost” gevoel? Komt het door de overkantse hijgerige on-eilandse drukte op de landelijke buitenwegen?
Komt het door het verdwenen Blok Van der Velde-gevoel en landschap van 30 jaar geleden. Misschien wel door het gemis van groepjes ruiters in de bermen onderweg naar les? Ruiters die nu door de gejaagdheid van het moderne leven hun paarden in trailers laden om even snel te gaan oefenen? Of is het toch de vergankelijkheid der dingen en mijn eigen tijdigheid die mijn stemming bepalen?
Of komt het door de overal duidelijk voelbare en zichtbare politieke verdeeldheid en de welhaast onverenigbare tegenstellingen in de diverse belangen? Tegenstellingen die verhinderen dat er gezamenlijk en met zorg en ontzag met de Texelse kroonjuwelen wordt omgegaan? Komt het door de te grote, duidelijk zichtbare commerciële voetafdruk op ons eiland? Die ook vaak niet esthetisch en on-eilands is? Dit eiland met zo veel unieke, diverse gezichten. Dienen de natuur, het landschap en de publieke ruimte nog slechts als een goedkoop decor voor onze alom geprezen bezoekers, onder het motto dat “alles op Texel kan”?
Of hebben die zogenaamde “gouden eieren” nog een eigen duurzaam ecologisch belang en karakter? Wij willen toch allemaal bewust het beste voor ons eiland? Ja… maar veel wat we onbewust op dit eiland willen en doen, gaat niet samen met een duurzame, veelzijdige samenleving en een duurzame, soortenrijke natuur.
Wanneer sluiten we eindelijk eensgezind de rijen en gaan we redden wat er nog te redden valt?
Texel let op Uw zaak,
Rien Mast, Den Burg