De kant langs
Crisis
De naam is Berend Brandhaard. Ik ben crisismanager. Andermans ellende is mijn verdienmodel. Dit zijn voor mij hoogtijdagen. Voorheen had je wel eens een crisis, dan een hele tijd niks en nog eens niks. En dan eindelijk, na lang wachten, weer een dip. Maar nu duikt de wereld van de ene in de andere crisis. Het is dringen, zelfs meerdere tegelijk.
Er was een tijd dat de wereld in shock raakte van zo’n crisis. Neem de financiële crisis een poosje geleden. Na de banken stortte de huizenmarkt in elkaar en toen lag de hele economie op z’n gat. Er moest bij bedrijven hard worden ingegrepen. Dan kom ik om de hoek kijken. Waar ondernemers softies zijn en geen afscheid kunnen nemen van mensen en bedrijven is mijn motto: zachte heelmeesters maken stinkende wonden. De bijl er in.
In het begin voelde ik nog wel eens schroom, om loyale medewerkers die al tientallen jaren in dienst waren naar huis te sturen. Maar na verloop van tijd deed het met niets meer. Ik begon er zelfs aardigheid in te krijgen. Bedrijven of onderdelen daarvan te verkopen aan de hoogste bieder. De handel met flitskapitalisten legde mij geen windeieren. Hoe groter de ellende, hoe dikker mijn portemonnee.
Een gouden tijd, tot de economie weer aantrok. Waar mijn telefoon anders roodgloeiend stond, belde ineens niemand meer. Geen crisis, dus ook geen crisismanager nodig. Voor mij een leermoment. Bij de eerstvolgende crisis, over stikstof, plantte ik snel de zaadjes voor de volgende crisis: de wooncrisis.
Eigenlijk is de huizenmarkt een aaneengesloten crisis. Is het niet omdat de huizenmarkt is ingestort, dan zijn het wel de torenhoge prijzen van de woningen. Het maakte starters kansloos. Het bracht mij op het idee ouders een belastingvrije schenking te laten doen. Den Haag slikte de jubelton voor zoete koek. Met als gevolg: de prijzen nóg verder omhoog, op naar de volgende huizencrisis. En wie is de lachende derde? Juist, ik. Ik schroefde de rekening van mijn consulten nog wat verder op.
Corona was helemáál een geschenk uit de hemel. Zelden heb ik de economie zó abrupt tot stilstand zien komen. Ondernemers in zak en as, mijn email ontplofte. Hélp! De kassa rinkelde. Het mooie van deze wereldwijde crisis is dat die allerlei deelcrisis in gang zette: denk aan de mondkapjes. Oh, wat heb ik mijn zakken daar schaamteloos mee gevuld! Pakhuizen vol, liggen nu te verschimmelen.
Volop crisis in de ziekenhuizen, in de horeca, de detailhandel en in de bouw, de auto-, vliegtuigindustrie en noem maar op. Intussen snel de kiem gelegd voor de volgende crisis. Tijdens de eerste coronagolf heb ik als de sodemieter productiebedrijven gesaneerd. Die liggen nog steeds stil, en zo werd de volgende crisis geboren. Want nu zijn er geen chips en andere materialen meer te krijgen. Zo heb ik ook de hand gehad in de huidige brandstofcrisis.
Crisis, op crisis op crisis. Ja, waar niet eigenlijk? Inderdaad, bij de crisismanager zelf. Het geld klotst tegen de plinten. Maar helaas, van de zomer klotste er ook wat anders in huis. Water tegen het plafond van mijn tweede huis in Zuid-Limburg. De overstroming was het gevolg van de klimaatcrisis. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Dat ik uitgerekend díe crisis ben vergeten te managen.
Gerard