Anders bekeken
Witte rozen….
Ik lees graag columns. In de Helderse Courant ben ik fan van de neuroloog met haar lange benen die prachtig vertelt over haar ziekenhuisperikelen. Ze kan geweldig fietsen en …schrijven. In Texel dit Weekend is Annie natuurlijk altijd actueel, maar de tweespraak van het duo Henk en Elisabeth is mijn favoriet.
Een paar weken geleden vertelde ze openlijk dat een tweede kindje nog even op zich liet wachten. Het was misgegaan, ze hadden een miskraam gekregen. Verdrietig heeft het impact op vele levens. Kinderen zijn wonderen en in de wondere wereld kan zomaar iets - ja zelfs in het laatste stadium voor of tijdens de geboorte - fout gaan. Dan is er een periode van afscheid en rouw en men moet daarna de draad weer oppakken. Dat valt vaak niet mee.
De openheid van Elisabeth trof me. Ik vond het moedig en ik denk dat ze zichzelf - en velen met haar - een dienst bewees. De tijd van vroeger waarin men dacht: "als we het er niet over hebben is het er niet meer" waarna je bijna stikte in je verdriet is gelukkig voorbij. Je mag het benoemen, noemen bij een naam. Haar of zijn naam. Je mag erover vertellen en je mag erover zingen. Dat geeft lucht en ruimte. Nu kan Elisabeth prachtig pianospelen en zingen en ik weet bijna zeker dat ze achter haar lievelingsinstrument de toetsen heeft aangeslagen en tranen door de klanken heen heeft geweven.
Afgelopen donderdag keek ik naar de Beste Zangers waar liedjesschrijver Joe Buck door Anneke van Giersbergen werd bezongen. Ze had het lied wat hij geschreven heeft voor zijn ouders “The white roses” uitgekozen. Ieder jaar bracht zijn moeder witte rozen mee om zijn oudere broertje Jeroen die levenloos ter wereld kwam te gedenken. Hij schreef het in Nashville en bracht daarmee een ode aan….
Het was ontroerend om te zien en te horen en ik denk dat velen die iets soortgelijks hebben meegemaakt zich er in zullen herkennen. Je verwachtingen, je dromen, hoe het zou gaan worden, het kamertje, de kleertjes, er is zomaar een punt gezet. De levenslijn loopt niet verder. En anderen lopen voorbij met een kinderwagen, knuffelen hun kinderen op Facebook en kunnen ze koesteren.
Dat is scherp. Een wond die helen moet voordat er weer nieuwe kansen komen. De tranen, de muziek, de tijd, de witte rozen en de liefde met haar troost. Ze zijn als een pleister op de wonde en zullen het helen. Er komt een dag dat de zon weer schijnt en de moeder weer lacht…
Jozien