Avontuurlijke Roparun
Het was een cruciaal moment voor de Texelrunners toen hun touringcar zaterdagmiddag tijdens een parkeermanouvre op een Limburgs weggetje plotseling pech kreeg: zouden ze stoppen of op aangepaste wijze doorgaan met de Roparun.
Het werd het laatste; opgeven is immers geen optie bij de Roparun en ze waren er allemaal op gebrand om een knappe prestatie neer te zetten tijdens de nonstop-estafetteloop van 300 kilometer die afgelopen weekend in aangepaste vorm in Limburg en Brabant werd gehouden.
Dat betekende dat er na de pech met de touringcar, waarin de slaapplekken zaten en waar gegeten en gemasseerd kon worden, er nu gependeld moest worden met de 9-persoons TBO-bus om de lopers telkens op tijd bij de wisselpunten van het parcours te hebben. Het kostte extra inspanning en betekende minder rusttijd, maar dat hadden alle teamleden er graag voor over om de nonstoploop te voltooien. De Texelrunners, die voor de negende keer meededen aan de Roparun, bestonden uit een ploeg van 23 Texelaars van wie acht lopers en de rest begeleiding op de fiets, in de volgauto op het parcours of in het basiskamp. Dat basiskamp bevond zich op een bijzondere plek op een afgelegen landweggetje, waar het team noodgedwongen was belandt omdat er in eerste instantie op een plek was geparkeerd op het parcours waar dat niet was toegestaan.
De acht lopers waren verdeeld over twee teams, waarvan er één telkens in actie en één aan het rusten was. Tijdens het lopen werd er om de kilometer gewisseld van loper, zodat de snelheid erin werd gehouden. Als gevolg van de coronacrisis werd de Roparun dit jaar niet van Parijs of Bremen naar Rotterdam gehouden, maar binnen de landsgrenzen zodat er geen grenzen gepasseerd hoefden te worden.
Volgens debuterend teamcaptain Maikel van der Gracht ging alles verder goed, maar werd er wel een beroep gedaan op het bioritme omdat het nu in het najaar veel sneller donker was dan tijdens Pinksteren, wanneer de Roparun normaliter wordt gehouden. De groep ging zaterdagmiddag van start in Landgraaf en liep daarna met de klok mee een route die door Limburg en Zuidoost-Brabant tot iets boven Eindhoven leidde en daarna weer terugging naar Landgraaf waar iets meer dan een etmaal later de finish was. Het ging bij de loop niet om een eindtijd, wel moest de teams van tevoren aangeven hoeveel kilometer per uur ze gemiddeld zouden lopen zodat alle teams redelijk tegelijkertijd zouden finishen. De Texelrunners hadden vooraf een gemiddelde van 12.1 km per uur opgegeven en dat was tot op de tiende kilometer exact de goede inschatting. Team twee kwam volgens prognose om 15:42 uur over de finish, waarna ze snel naar het basiskamp reden om nog dezelfde avond thuis te kunnen zijn. Uiteindelijk werd dat zelfs nog de boot van 20.30 uur.
Met de kapotte touringcar kwam het uiteindelijk ook nog goed. Klaas Pieter Zuidewind, die op Texel was achtergebleven, regelde twee mannen die zondagmiddag ter plaatse in Limburg met een vervangende stuurpomp aan kwamen zetten waarna de touringcar weer bestuurbaar was, zodat die gelukkig alsnog mee terug kon naar Texel.