Beheer Wielewaal dankbaar, maar druk werk
Een dorpshuis beheren is dankbaar werk en voorziet in een behoefte. Maar het is ook aanpakken geblazen. “In de wintermaanden is er iedere dag wel wat te doen, op dinsdagavond zelfs vier dingen tegelijk. Ik denk dat als er geen dorpshuizen zouden zijn, veel verenigingen onderuit zouden gaan.”
Joke Brom beheerde elf jaar dorpshuis De Wielewaal. Horeca-ervaring had ze al. “Ik heb zes jaar de foyer van het Beatrixtheater in Utrecht gepacht. Het restaurant waar personeel en artiesten konden eten en borrelen. Veel bekenden, ik vond het leuk. Joop van den Ende, de eigenaar, stapte eens achter de bar en pakte een reep. Hij keek me aan en zei: “Je schrijft het toch wel op rekening.” Ik had net een extreem hoge rekening klaar liggen en heb daar veel schik om gehad.”
Veertien jaar geleden verhuisde Joke naar Texel. “Ik werk graag met mensen en dacht: ik ga wat doen in de horeca en werd ontbijtmedewerker in enkele hotels en werkte bij de Bonte Belevenis.” Ze zag een advertentie waarin een beheerder voor De Wielewaal werd gevraagd. “Ik was de enige die reageerde en werd met de rode loper binnengehaald.”
Wist ze waar ze aan begon? Met een glimlach: “Wim Piet Eelman, die in het bestuur van het dorpshuis zat, liet zich aan de bar in een eerlijke bui wel eens ontvallen dat hij medelijden met me had. Toen ik begon dacht ik dat het een soort hobby was. Maar al snel bleek: het is echt werk. Als pachter en beheerder ben je het hele jaar door verantwoordelijk voor het gebouw. zorgen dat alles loopt, er moet schoongemaakt, de kachel moet branden, mensen willen een natje en een droogje, je krijgt allerlei vragen, etc.”
Ze hoefde er niet rijk van te worden. "Het ging mij vooral om de maatschappelijke rol van het dorpshuis. Zo nam ik het initiatief voor de koffie-inloop woensdagmorgen. Vanaf het begin liep het als een trein. Taken werden verdeeld, mensen die minder goed ter been opgehaald. Een hoop tachtigers, ook uit Den Burg. Gemiddeld tussen de 12 en 20. Een kopje koffie, babbeltje en een potje biljart.”
"In de winter is er elke dag wat te doen. Ook als het wat minder met me ging werkte ik door. Niet altijd alleen, ik was blij met de hulp van Guus, Frans, Marco en Ron Witte, Dorien Boer en Ellen en Perry van Happy to help. Dinsdagavond was erg druk. De Oud-Leerlingen repeteerden (ze had twee toneelvereniging, met jaarlijks drie uitvoeringen), het zangkoor, biljarters en klaverjassen. Vier dagen in de week had ik House for Dance, trouwerijen, uitvaarten en noem maar op. Heel bijzonder waren de disco's en playbackshows voor verstandelijk gehandicapten. Ook elk jaar de Halve Marathon. Ik maakte dan "Joke-soep”, met veel balletjes. Een jongen zei na afloop: "Mevrouw, het laatste uur heb ik voor u gelopen.” Ontroerend." Het is maar een greep uit de vele activiteiten. Ze had drie biljartclubs. "Donderdag de mannen, woensdagmiddag een klein groepje en dinsdagavond vrouwenclub KUT (Krijt Uw Topje).” De Waal en afkortingen. "Jeugdclub ZV De Waal wilde een reünie houden. Ze wilden vooraf een bedrag afspreken. Ik vroeg waar die ZV voor stond. Wilden ze niet vertellen. Pas toen we het bedrag rond hadden, zeiden ze: "Zuip Vereniging. Maar Joke, als je met het geld niet uitkomt, betalen we wel bij hoor...” Terugkijkend: "Ik heb het meestal met plezier gedaan, maar ben ook wel blij dat het nu niet meer hoeft.” Helemaal stilzitten gaat ze niet. "Ik word vrijwilliger in Hospice Texel en bij de Strender Vermaning." Zondagmiddag 3 oktober neemt het dorp afscheid met een borrel en diner. Tevens een welkom voor de nieuwe beheerders Simone en Marco Schipper.