Blijvend effect op leefomgeving
De reconstructie van de Postweg, een ingrijpend project. "Alle lichten staan op groen, ook deze fase proberen we zo soepel mogelijk voor iedereen te laten verlopen", stelde wethouder Kooiman. Aanwonende Niek Welboren beleeft het wat anders.
De redactie van de Texelse Courant vermeldt in de editie van 17 09 dat de werkzaamheden aan de Postweg in oktober van start gaan. Omdat de pers niet was uitgenodigd voor de bijeenkomst in buurthuis Bethel wordt in dit artikel de vraag gesteld of mensen iets kwijt willen over de werkzaamheden of de gang van zaken. Nou, als mens en bewoner van Zuid-Eierland wil ik wel degelijks iets kwijt. Dat de pers niet was uitgenodigd geeft te denken, het kan zijn dat dit gewoon was vergeten, maar in het licht van mijn eigen ervaringen zou ook een andere conclusie kunnen worden getrokken. De voorlichting rond het project reconstructie Postweg verdient namelijk geen schoonheidsprijs! Met dit persoonlijke verslag wil ik een indruk geven van mijn beleving van de bewuste avond, de tekortschietende voorlichting en de belabberde terugkoppeling naar de aanwonenden in de afgelopen maanden.
Geheel in strijd met mijn gewoonte kwam ik die avond als laatste binnen. Een twintigtal buren was al aanwezig en zat op afstand aan tafeltjes, in een gezellige hoefijzervorm. Deze informele opstelling was waarschijnlijk bedoeld om het gevoel van saamhorigheid te vergroten. Aan het uiteinde links bevond zich de delegatie van Boskalis, aan de rechterkant zat de projectleider, met voor zich op tafel een paar witte presentatiedozen…
De projectassistente had plaats genomen aan een tafeltje achter in de zaal en zat gereed om aantekeningen te maken. Nadat iedereen door Jos Witte van de dorpscommissie was voorzien van een kopje koffie, opende de projectleider de bijeenkomst en na een welkomstwoord en een zeer korte inleiding werd het woord gegeven aan de afvaarding van Boskalis.
Voor mij persoonlijk was het de zoveelste negatieve ervaring in een stroef proces
De uitleg over de praktische aanpak, die van start zal gaan op 18 oktober, was goed voorbereid. Omdat de voorlichting vanwege corona was opgedeeld in meerdere blokken, was het niet de eerste keer dat de uitvoerder zijn verhaal die avond deed. Met een paar geprojecteerde beelden werd duidelijk gemaakt hoe een en ander zal worden aangepakt en wat de gevolgen zijn voor ons als bewoners. Zeker tot mei volgend jaar hebben wij te doen met omleidingen en overlast. Termen als "Graag alle neuzen in dezelfde richting” en “We doen dit samen” kwamen voorbij. Het was duidelijk dat de uitvoerder dit vaker had gedaan en wist hoe hij een groep tevreden moest stellen. Dacht tevreden te kunnen stellen…, want ondanks zijn goede bedoelingen en overduidelijke uitleg over hun werkwijze, werd de onvrede over het proces - in ieder geval bij mij - alleen maar groter. De onvrede en ongerustheid die, bij mij als direct belanghebbende, al was ontstaan tijdens de eerste voorlichtingsavond op 23 juni, werd extra gevoed om dat nu pas bleek dat er naast de beelden over de omleidingen geen andere beelden of ontwerptekeningen meer getoond zouden gaan worden.
Deze avond was bedoeld om Boskalis het werk te laten presenteren, het plan was volgens de projectleider in zijn geheel goedgekeurd en aangenomen, er was geen ruimte meer voor verdere discussie en geen noodzaak om andere beelden te tonen, of nog op vragen in te gaan. Opmerkelijk was ook zijn veronderstelling dat iedereen op de hoogte was of zou kunnen zijn van via de gemeentelijke site "Op weg naar Noord”. Wel een erg gemakkelijke manier om vragen te omzeilen. Links en rechts werden er nog enkele pogingen ondernomen om iets naar voren te brengen, maar van aanvullende voorlichting was geen sprake, eigenlijk bleef het die avond verdacht stil.
Om de bewoners nog enigszins het gevoel te geven dat ze hebben kunnen meedenken mocht aan het eind van het uurtje een keuze worden gemaakt over de inhoud van de witte dozen … Vol trots toonde de projectleider de meegebrachte klinkers, met het begeleidende verhaal dat onderzoek heeft uitgewezen dat er geen extra geluid te verwachten valt bij toepassing van deze speciale klinkers. Zoals was te voorspellen was werd dit punt door meerdere aanwezigen sterk betwijfeld, maar er werd ook overduidelijk aangegeven dat er niet meer over gesproken kon en mocht worden, "Want dan zitten we hier de hele avond" (Dat was voor de organisatoren al helemaal niet de bedoeling, want de opmerking: "Dan halen we de boot nog”, heb ik een aantal keren voorbij horen komen…). Om ons te overtuigen van het nut van de klinkers zou het op z’n plaats geweest zijn om op z’n minst het onderzoeksresultaat over het geluidseffect met een filmpje toe te lichten. Of de klinkers zullen bijdragen aan de verlaging van de nog altijd veel te hoge snelheden in de buurtschap, zullen we pas volgend jaar kunnen ervaren. Persoonlijk ben ik wel een voorstander van een ander wegdek tussen de huizen, maar omdat ik al 'lichtelijk ontstemd' was over het verloop van de avond voelde ik geen enkele behoefte om bij de projectleider nog naar de stenen in cadeauverpakking te gaan kijken.
Aan het einde van de bijeenkomst heb ik nog wel mijn onplezierige gevoel over de avond kenbaar gemaakt aan de projectassistente, die daar op antwoordde dat ik beter had moeten lezen hoe de avond bedoeld was: voorlichting door Boskalis. Daarbij kwam dan nog wel even de opmerking dat ik als burger beter de gemeenteberichten moet lezen in de lokale pers… of mij via het internet op de hoogte dien te stellen van de berichten en ontwikkelingen. Ik dacht, zo weet ik er nog wel een, ik ga naar huis. Buiten spreek ik nog kort mijn overbuurman en spui mijn teleurstelling. "Had je anders verwacht dan?”, was zijn commentaar. Buurtbijeenkomsten in Bethel, al dan niet georganiseerd door de gemeente, waren altijd bijzonder en gedenkwaardig, maar dit was er een om snel te vergeten.
De volgende morgen heb ik nog contact gezocht met de projectassistente en onder andere ter sprake gebracht dat ik na een tip van Jos Witte van de dorpscommissie nog net voor de bijeenkomst de tekeningen heb gevonden op de site Gemeente TXL/overheid. Na mijn opmerking dat deze tekeningen van het internet te klein zijn om een goed oordeel te vellen, opperde zij om zelf - niet als ambtenaar maar als burger - te gaan zoeken op de site en dit te ervaren… Ik dacht, mooi op tijd, over een maand gaat de eerste schep in de grond.
Hoe de avond door de andere buurbewoners, ook tijdens de andere uren, is ervaren, weet ik niet, maar voor mij persoonlijk was het de zoveelste negatieve ervaring in een stroef proces. Door de beperking van het tijdblok maar meer nog door het karakter van de avond, blijf ik als bewoner met vragen zitten en dat heeft in ieder geval tot gevolg dat er nu een bezwaarschrift is ingediend bij het college. Kan nog net binnen de bijna verstreken termijn.
Naast dit bezwaar tegen een onnodige verruiming van de bocht richting Muyweg, overweeg ik nog een klacht over de afhandeling van het inspraakproces. Op 23 juni - drie maanden geleden - werd het plan voor reconstructie gepresenteerd, met de opmerking dat er nog een tweede ronde zou volgen.
De opgeroepen verwachting dat in de tussentijd zou worden gewerkt aan wenselijke wijzigingen of op dringende vragen een antwoord zou worden gegeven is op geen enkele manier gehonoreerd. Zonder enige serieuze terugkoppeling worden wij als buurt geconfronteerd met een goedgekeurd plan en een aannemer die klaar staat om met zijn team te beginnen. Die neuzen staan zonder twijfel in de goede richting.
Als betrokken bewoner, die zich al sinds 1978 inzet voor de leefbaarheid en veiligheid van de buurt, heb ik alle reden om teleurgesteld te zijn over de terugkoppeling en de behandeling van mijn vragen. Zeker bij deze ingrijpende reconstructie, die een blijvend effect heeft op onze directe leefomgeving, mag van de lokale overheid een zorgvuldiger inspraak-beleid worden verwacht.
Niek Welboren,
Zuid Eierland, 19 09 2021
