De kant langs
Op de foto
Eén van de dingen die leuk is aan het werken voor deze krant is fotografie. Je schrijft het artikel en je zet het hoofdonderwerp op de foto. Het kan voorafgaand aan het interview, maar dan straalt de spanning bij menigeen van het gezicht. Beter is na afloop. Dan is de meeste stress die zo’n gesprek met de krant met zich meebrengt wel verdwenen. Dan is de kans het grootst dat hij of zij redelijk ontspannen poseert.
Maar ook zonder die spanning is het maken van een goed portret best een kunst. We zijn op de redactie meerdere keren bijgeschoold in dit bijzondere vak. Dus je mag veronderstellen dat we het inmiddels wel onder de knie hebben.
Toch blijft het je verrassen. Toen ik na zo’n gesprek de camera uit de tas pakte en fotomoment aankondigde, keek een enkeling zelfs onaangenaam verrast. “Néé hoor, geen haar op mijn hoofd!”, “Ik houd niet op papier” of iets van die strekking. Menigmaal kreeg ik in dat soort gevallen de hulp van aanwezige familie of vrienden om tegensputterende Texelaars voor de lens te krijgen. Om na het verschijnen van de krant toch maar te informeren of ze een afdrukje konden krijgen.
Het zal ermee te maken hebben dat menig Texelaar niet graag in de belangstelling staat. We bewegen ons liever op de achtergrond, laat een ander maar in de spotlights. Maar, en daar is onze rubriek “Eiland van…” een mooi voorbeeld van, iedereen heeft een eigen verhaal, dat voor een ander vaak erg leuk is om te lezen. Juist van diegenen die we doorgaans niet in de krant tegenkomen.
Maar die foto’s, dat blijft toch altijd wel een dingetje. Veel mannen willen er liefst zo snel mogelijk weer af zijn. “Het is toch wel goed zo”, zeggen ze na een paar keer afdrukken. “Ik zie het wel in de krant.”
Bij dames ligt het vaak wat anders. Als ze dan toch in de krant moeten, dan wel goed. Je ziet dat ze de tijd hebben genomen om zich goed te kleden, het haar mooi en ook de make up tot in de puntjes. Als de foto’s gemaakt zijn, willen ze die natuurlijk even terugzien op het schermpje. “Ik denk dat mijn andere kant beter is”, zei een vrouw laatst. Geen enkele probleem, we nemen alle tijd. Waarna ze dezelfde pose aannam, maar dan anders gericht. Ik zag geen verschil, maar na een aantal keren klikken, was ook zij tevreden met het resultaat.
Een aparte discipline is het fotograferen van dieren. Ik bedoel geen vogels, met een dikke telelens, maar vee. Dat is een vak apart en aan specifieke regels gebonden. Ik maakte er kennis mee op de Texelse Schapenfokdag. “Ga in de keuringsring maar naast meneer Vis staan en druk op hetzelfde moment af als hem”, adviseerde Harry mij ooit. De poten van zo’n ram horen wat uit elkaar te staan, de kop en profiel en de oren netjes naar voren gericht. Dat kreeg Vis voor elkaar door zijn keuringsboekje voor de ram te werpen.
Die techniek paste ik woensdag toe bij het fotograferen van de A-ram, vrijdag voorop de krant. Eigenaars Koos Tjepkema en Henk Zoetelief brachten het omvangrijke lijf en de poten van de ram in de voorgeschreven positie. De gigant stond er triomfantelijk bij, de oren fier naar voren. Er was één onvoorziene factor. De fokker zelf. Herman kijkt niet in de lens, maar kennelijk afgeleid door mijn rondvliegende notitieblokje, de andere kant op.
Gerard