Piet Beers was begrip in paardensportwereld
Een Texelaar die veel heeft betekend voor de paardensport op het eiland en voor de mensport in het bijzonder. Vrijwel iedere menner op Texel heeft het mennen van hem geleerd.
Fier op de bok, de teugels in de hand, stijlvol in het pak, met bolhoed en de rust zelve. Piet Beers ten voeten uit. Tijdens het ringsteken met echtgenote Wil, zijn dochter, kleindochter of andere dame naast hem met de speer. Een begrip in de paardensportwereld, koetsier die als geen ander de kunst van het paardenmennen verstond. Veelvoudig winnaar - misschien wel 25 keer - van de Jaap de Graaf Bokaal en ook veroverde hij met zijn aanspanning de prestigieuze Zilveren Zweep tijdens het roemruchte Concours Hippique. Ook een koetsier die kinderen graag liet meegenieten van zijn sport en een plekje in zijn wagen gunde.
Want ook bij hem zat de liefde voor het paard er als kind al in. Hij kon amper lopen of hij zat al op een pony. Zoon van bakkersdochter Jo Zoetelief uit Den Burg en handelaar Piet Beers uit Heerhugowaard.
School was niet zijn ding, veel liever was hij in de weer met dieren. Toen bij de Watersnoodramp van 1953 koeien uit polder De Eendracht in Den Burg in veiligheid waren gebracht, hielp hij als zevenjarig jochie bij het koeien melken. Ook was hij kind aan huis bij Kees en Willem “Hoekie” van hoeve Rozenburg.
Gek van paarden. Foto’s getuigen er van, zoals die waarop Piet met nog twee jochies op de rug van een paard zit. Hij ontwikkelde zich als een getalenteerd paardensporter. Ook anderen spotten zijn gave en vroegen hem bijvoorbeeld met hun paard te rijden tijdens het Concours Hippique. Hij won er de Zilveren Zweep. Als koetsier van de partij bij allerlei gelegenheden. Zoals het binnen halen van de bisschop en bij tal van andere plechtigheden. Jarenlang was hij de verzorger van het paard van Sinterklaas en begeleidde hij de goedheiligman tijdens de intocht. Ook haalde hij op verzoek wel paarden op van de overkant.
Een liefhebber die zijn kennis graag deelde met anderen. Hij gaf mencursussen en leidde zo meerdere generaties op voor het koetsiersbewijs. Hij bleef liefst op de achtergrond, maar was daar bijzonder actief. In het bestuur van de manege en van rijvereniging de Waddenruiters en ponyclub De Kleppertjes, waar zijn dochter Mariëlle lid van was.
Hij straalde rust en autoriteit uit. “Als ik zenuwachtig was en Piet kwam er bij, dan kwam het altijd goed”, vertelde Wendy Beers (van Sjef) over haar oom. Een man waarop je altijd een beroep kon doen, bijvoorbeeld als er tijdens een wedstrijd nog snel even een pony moest worden bekapt of iets anders gefikst.
Hij werkte jaren bij loonwerkbedrijf Grisnigt. Boeren hadden hem graag op het land, om te kilveren (egaliseren), ploegen, hakselen of ander werk. Ook de kinderen zagen hem graag komen, want ze wisten dat ze bij Piet mee mochten op de trekker.
Later stapte hij over naar het waterschap. Het was wennen als ambtenaar, maar hij beschikte ineens over veel meer vrije tijd. Dat kwam na zijn verhuizing naar “Notre Desir” aan het Gerritslanderdijkje goed van pas. Daar had hij de ruimte om huis om paarden te houden. Hij bewerkte het land met een oude hooischudder en landbouwwerktuigen, een andere liefhebberij.
Toen de Dennen op 2 februari 2004 wit zagen van de sneeuw, ging hij met de arrenslee met kleindochter Liselot, toen 4, eropuit. De foto van dit sfeervolle tafereel haalde de voorpagina van de Texelse Courant
Piet Beers overleed donderdag 26 augustus. Hij werd 75 jaar.
Met paard en wagen werd hij, vanaf zijn huis aan het Gerritslanderdijkje, woensdag naar zijn laatste rustplaats op de katholieke begraafplaats gebracht.