Fietser, molenaar en muzikant
Hij fietste door Noord-Jemen, over Cuba, door Ecuador en van Lissabon naar huis. Dirk Haker was een fietsende wereldreiziger die onderweg allerlei avonturen beleefde. Terug op Texel kon hij er smakelijk over vertellen.
Als jochie trok Dirk Haker er al met een vriendje op uit om per fiets Nederland te ontdekken. “Ik hield van avontuur. Met niks ben ik tevreden, ik red me altijd”, vertelde in 1999 toen hij tijdens een fietstocht door Ecuador op de evenaar de jaarwisseling had gevierd. Hij fietste graag en veel. Na zijn vijftigste ontpopte hij zich als fietsende globetrotter.
Dirk ging in Den Helder naar de ambachtsschool en kwam meteen bij de firma Drijver terecht. Voor vijf gulden in de week pakte hij alle werkzaamheden aan, van stenen sjouwen tot steigers bouwen. Van voorman klom hij op tot uitvoerder en bouwde mee aan vele gebouwen op Texel. “Leuk werk, maar je moet wel stressbestendig zijn. Je staat overal tussenin: de gemeente, de opdrachtgever en de architect.” Een pispaaltje noemde hij zijn functie. Mede dankzij zijn optimisme, enthousiasme en gevoel voor humor hield hij stand. Om in 1992 op zijn 57ste met pensioen (VUT) te gaan. Bij die gelegenheid ontving hij een Koninklijke Onderscheiding.
Een buitenmens in hart en nieren, als kind al onrustig en moeilijk binnen te houden. Hij wandelde graag, zelfs de Vierdaagse van Nijmegen en zat veel op de fiets, zijn uitlaatklep. Hij reed mee met de ééndaagse toertocht Vaals-Texel en verlegde zijn grenzen. “Het gaat me zo makkelijk af en ik vind het heerlijk. Het gekke is dat ik er niet moe van word. Of ik nou hard fiets of niet.” Hij had de mentaliteit van een beroepsrenner: altijd doorgaan.
Na zijn pensionering maakte hij lange fietstochten over de hele wereld. In Zuid-Afrika van Kaapstad naar Johannesburg, waar hij zijn fiets op de foto zette bij het naambord Tesselaarsdal. Hij fietste rond in IJsland, door de Andes en andere verre bestemmingen. In de Texelse Courant, maar ook als spreker voor de Wielervereniging, in de bibliotheek en bij andere gelegenheden deed hij verslag van zijn verre reizen en wat hij onderweg allemaal beleefd had. Maar hij had ook andere verhalen. Zoals in 2015 bij “De Nacht van de Nacht”, waarbij hij in de Slufter juttersverhalen vertelde en kinderen en hun ouders ademloos naar hem luisterden.
Als kind al onrustig en moeilijk binnen te houden
Hij bleef fietsen, al werden de afstanden bij het stijgen van zijn leeftijd wel wat korter en ging hij niet meer zo ver. Jarenlang de stuwende kracht achter de wekelijkse seniorenritten. Ook op zijn verjaardag onlangs sloeg hij niet over. “Ik vier geen verjaardag, ik ga lekker fietsen”, vertelde hij zoon Peter. Om die dag een rondje van op de kop af 86 kilometer te fietsen, precies zijn leeftijd. Hij was maatschappelijk actief op uiteenlopende vlakken. Hoewel zelf geen zwemmer, was hij jarenlang voorzitter van zwemclub TX’71, de club waarvan zijn zoon Peter lid was. Hij zette de schouders eronder en blies op zijn kenmerkende energieke en enthousiaste wijze de zieltogende club nieuw leven in. Hij kon ook kritisch zijn. Toen het college in 1993 een toekomstplan voor het zwembad presenteerde, kraakte hij dat in deze krant af. “Onpraktisch en te duur, onvolledig en niet goed doordacht.”
Met Gert Pansier stond hij in 1983 aan de basis van de Texelse kwarttriatlon. “Die sport was in opkomst, dus waarom niet op Texel?” Actief was hij ook op het muzikale vlak. Als tambour-maître bij de drumband een vaste waarde bij fanfare KTF en nadien bij Excelsior. Zo ging hij voorop bij tal van feestelijkheden.
Dirk was ook één van de molenaars die ervoor zorgen dat de molen van Het Noorden en de Traanroeier in Oudeschild draaiende worden gehouden en toegankelijk zijn voor publiek. In 2000 haalde hij zijn molenaarsdiploma, tot 2017 zette hij zich in als molenaar. Maar tot voor kort had hij de sleutels van de molen van Het Noorden nog in zijn bezit. Hillie Keijzer: "Veertien dagen geleden was Dirk bij ons. Toen gaf hij die sleutels terug met de woorden: hier heb je de sleutels van de molen terug want ik heb ze niet meer nodig.” De molens van Het Noorden en de Traanroeier stonden afgelopen weekend in de rouwstand als eerbetoon aan Dirk Haker. Ook bijna tot het einde was hij thuis, voor de kinderen of kleinkinderen aan het "skarrelen”. Peter: "Wat moet ik doen?”, vroeg hij dan. Hij vond altijd wel een klusje." Hij bleef daarbij enthousiast, schijnbaar onvermoeibaar en positief. Niet te stoppen. "Dirk haalt de 100 wel", dacht menigeen. Maar het mocht niet zo zijn, de slotetappe diende zich vrij onverwacht aan. Dirk Haker overleed zaterdag. Hij werd 86 jaar.