Veilig en vertrouwd op Loodsmansduin
"Deze plek voelt veilig en vertrouwd." Marianne Holdorp en Jac Vinke uit Purmerend kamperen al 40 jaar op Loodsmansduin. Mooie momenten, maar ook verdriet. Jac heeft Alzheimer. "Stukje bij beetje brokkelt het af.”
Ze staan op veldje De Wulp. "Dit is een heerlijke plek. Vrij uniek ook, met een mooi uitzicht”, wijst ze over het gebied van De Kuil tot ’t Horntje. Jac: “Vertrouwd en vertrouwd worden.” Zij: “Mensen zijn behulpzaam, een beetje het dorpsgevoel. Vorig jaar waren we gevallen met de fiets. Toen heeft een Pools echtpaar dat hier schoonmaakt ons geholpen. Het geeft een veilig gevoel. Er zijn zeven stellen die met een seizoenplek op De Wulp staan. Omdat we elkaar inmiddels 10 jaar kennen, staat iedereen altijd voor elkaar klaar. Dat ervaren wij, nu zeker bij de ziekte van Jac, als ondersteunend en heel prettig."
Ze komen al ruim veertig jaar op Texel. Jac, geboren op Wieringen, woonde in zijn jeugd in Den Helder. “Uitkijkend over het Marsdiep zag ik aan de overkant het eiland, met het kerkje van Den Hoorn. Dat heeft me getriggerd.” Marianne: “Zo zijn we eind jaren ‘80 voor het eerst met de school in Purmerend op Texel terecht gekomen. Ik was leerkracht en Jac was schooldirecteur. We logeerden op Hoornenburg. We kwamen sindsdien elk jaar met werkweek op Texel. We zetten de kinderen echt aan het werk. In de aanloop leerden we hen over vogels en wat er nog meer op het eiland is. Op Texel konden ze het geleerde in de praktijk brengen. Jan Kikkert van Hoornenburg organiseerde spannende nachtwandelingen met een kampvuur in de duinen, wat nu niet meer zou mogen. We hebben de kinderen de liefde voor het eiland meegegeven. Er zijn oud-leerlingen die er nu nóg over praten.”
Nadien bleven ze terugkeren. “Als de familie Kikkert op vakantie ging, dan pasten wij op de boerderij en de schapen. In de zomer gingen we vaak verder weg, van de Noordkaap tot Polen en diep in Frankrijk en heel veel andere plaatsen. Maar buiten het seizoen elk jaar terug naar Texel. We zijn op een gegeven moment gaan kamperen op Loodsmansduin. In het begin was de receptie nog bovenop het duin."
Naturisme
"We staan altijd op het naturistenterrein. Naturisme past bij onze levensinstelling. Eerbied voor de natuur en voor elkaar. Niet alleen bloot, veel meer dan dat. We voelen ons er prettig bij. Zonder kleren geen ongelijkheid, iedereen is directeur."
Loodsmansduin is een duincamping waar je als kampeerder rekening moet houden met de wind. “Het kan hier stevig waaien. We hebben voor onze caravan een extra stevige voortent. Speciaal laten maken, ontworpen voor deze caravan en deze omstandigheden. Hij staat als een rots en dat geeft een rustig en veilig gevoel."
Mooi dat men een beetje op elkaar let
Niet alle kampeerders zijn zo vertrouwd met de omstandigheden als Marianne en Jac. Ze wijst op een tent verderop. “Ze hebben de opening op ons advies van de wind af gezet en de metalen grondpennen omgeruild voor degelijke houten haringen. Die hebben tenminste grip in deze zandgrond. Maar goed ook, toen het begin deze week stormde en regende, bleef hun tent mooi staan.” Nieuws gaat snel op de camping, zo blijkt als zich nieuwe kampeerders bij hun caravan meldden. “Ik begrijp dat u wel kunt vertellen hoe we onze tent hier het beste neer kunnen zetten.”
Ingeburgerd
Ze komen al zó lang op Texel, dat ze hier zijn ingeburgerd. “Den Hoorn is een fijn dorp. Zo klein dat je de mensen wel kent. Boodschappen halen bij Goënga en ook ‘s avonds in de horeca leerden we allerlei mensen kennen. Daar hebben we aardig wat contacten aan over gehouden. We bezochten Klif12, Broadway, ik ga – nog steeds – bij Cocky te knippen en we hebben op Texel ons 25- en 35-jarig huwelijksfeest gevierd. Vrienden en familie komen er graag voor naar het eiland.”
Met plezier denken ze ook terug aan de wandelingen. “Jac heeft met een vriend eens in een dag rond het hele eiland gelopen. Toen ze de Slufter overstaken en daar een nat pak aan overhielden, wachtten wij hen op met droge kleren.” Met zijn potlood tekende Jac menig gebouw en landschap.
Veel mooie herinneringen, maar bij Jac (77) zijn de meeste verdwenen. Hij lijdt aan een de ziekte van Alzheimer. Marianne: “Jac kan niet meer lezen, schrijven en tekenen. Zijn wereld wordt steeds kleiner en hij heeft steeds meer hulp nodig. Het is de reden dat we geen verre reizen meer ondernemen, maar voor een vaste seizoenplek op Loodsmansduin hebben gekozen. Het is hier veilig en vertrouwd."
De Texelse Kamp
Twee dagen in de week, op dinsdag en donderdag, verblijft Jac in zorgboerderij De Texelse Kamp van Floor Roeper. Marianne: “Dat is een gouden greep. Floor is fantastisch.” Jac: “Heel aardige mensen, ze betuttelen niet. We doen op de boerderij allerlei klusjes, we zijn nuttig bezig. En ik heb er ook een vriend ontmoet, we hebben het samen heel gezellig.”
Marianne: “Het is mooi ook dat mensen hier een beetje op elkaar letten. Toen Jac vorig jaar een stukje was gaan wandelen, belandde hij bij Goënga in de supermarkt. Maar hij wist niet wat hij er deed. Hans Zijm (de slager, die ze al tientallen jaren kennen) zag dat Jac wat verward voor zich uitkeek en sprak hem aan. “Wat mag het zijn Vinke, vlees of vleeswaren?” Toen wist Jac het weer en kon hij verder.
"We hebben hier mooie herinneringen.” Jac: "Dit is ons onderkomen, ons thuis.” Over zijn ziekte: "Het is aldoor verval. Weer iets wat ik niet kan, denk ik dan. Stukje bij beetje brokkelt het af. Spijtig, maar ik heb nergens spijt van.”
Mooie momenten, maar ook verdrietige. Want dit is waarschijnlijk zijn laatste kampeervakantie. Marianne: "Met de huisarts hebben we gesproken over euthanasie. Over het moment moet Jac zelf beslissen. Het gaat snel, als je te lang wacht en het zelf niet meer kunt aangeven, dan is het te laat.”
Gerard Timmerman
