@TXL
Thuisdokteren
Tegenwoordig hebben de leraren, politieagenten, rechters e.d. het niet makkelijk met alle zelfgeleerde burgers. Een bekend gegeven. Maar vergeet vooral niet de zorg. Het aantal thuisdokters is de afgelopen jaren explosief gestegen. Laten we niet vergeten dat thuisdokteren eigenlijk helemaal niet verkeerd is.
Vaak wist/weet je moeder, oma, opa, buurvrouw etc, wel wat je zou kunnen hebben en wat je eraan zou kunnen doen. Meestal hielp dit gewoon goed en werd de zorg niet onnodig belast met huis- tuin- en keukenkwaaltjes. Maar we zijn de wijze raad van oma een beetje vergeten. We lezen heel Google af en omdat we ons zelf al doodziek verklaren hebben we de dokter nodig. Die dan altijd niet in de richting meegaat die uitgedacht was.
De arts zwemt in de informatie van de thuisdokter en probeert daar soms wanhopig boven water te blijven. En al dan niet te vergeten de claims die anders om je oren vliegen. Zelf heb in de afgelopen jaren wegens mijn burn-out gebruik maakt van de reguliere zorg in combinatie met alternatieve geneeswijzen. Wat ik daarnaast naast herstel geleerd heb is dat het hoofd (de geest) een grote rol speelt in het lichamelijke.
Neemt absoluut niet weg dat er lichamelijke ziektes bestaan, maar ook dat een deel is gevestigd in ons hoofd. Niet dat we ziek zijn in ons hoofd, soms misschien tijdelijk, maar de patiënt wil overmatig de controle houden en houdt het lichaam letterlijk in bedwang (hier spreekt een ervaringsdeskundige). We worden in de media ook doodgegooid met de controle op je eigen gezondheid. Maar we zijn op de zorg na, bijna allemaal leek op dat gebied. En dat benauwt.
Hoe doorbreek je dat patroon? We zien meer dan ooit hoe belangrijk de zorg is en we blijven ‘m vastklemmen totdat het bijna stikt. Ik gooi mijn stokpaardje er maar weer in; voorkomen is beter dan genezen. Ik streef naar preventie in plaats van oplossen. Máár, hoewel de zorg moet ademen, kunnen ze dat pas doen als ze ons weer leren ademen.
Emily Bremer