Anders bekeken
Vuur…
Terwijl hier de regen met bakken uit de lucht komt, is men in Griekenland ten einde raad. De natuurbranden worden bestreden, maar er is geen houden aan. Eigen haard is goud waard, een rijk besef. Manlief maakt de houtkachel aan na een lange wandeling op de prachtig bloeiende heide. In vuur en vlam van paarse kleuren, mooier dan ooit door al die regen.
Met een bak koffie kijken we naar de vlaggendraagster bij de sluiting van de Olympische Spelen. Het vuur wordt gedoofd voor drie jaar. Maar wat heeft deze vrouw teweeggebracht? In vele sportharten heeft ze het vuur aangestoken. Op maandag 2 augustus stuurt trainer Rowberry haar een appje. ”The secret of life is to fall seven times and to get up eight times” Het is een fragment uit het mooie boek 'The Alchemist’ van Paulo Coelho.
Het lijkt bijna een voorspellende app. Ze valt in de race, maar weet toch op te krabbelen, weer in te halen en te winnen. Een zeer bijzondere gouden plak. Ze start ook op de andere afstanden wat niemand nog ooit heeft gedaan. Ze wint brons en weer goud in een zinderende wedstrijd op de 10 km. Met de armen wijd komt ze over de streep; ze heeft het onmogelijke volbracht in grote hitte en luchtvochtigheid. Ze moet gekoeld met ijs en water alvorens de vlag als een sluier op haar hoofd rust.
Trots op deze vrouw en trots op het estafetteteam dat met ongekende kracht naar het zilver ging. Wat een vreugde! In de staart van de Spelen kwam het wezenlijke waar het om draait naar boven; met elkaar genieten van de uitdaging en elkaar sterker maken door support. Vallen en weer opstaan.
De hockeydames zijn uitzinnig; weer het goud veroverd. Ja, daar gaat een lange weg aan vooraf .Maar ze hebben het toch maar mooi gedaan. De keirin brengt bij mij vaak de handen voor de ogen. Zonder rem of versnelling knetterhard op een schuine ondergrond heeft iets weg van kamikaze rijden. Maar ook hier zijn de Nederlanders in topvorm. Zo ook bij de marathon bij de mannen waarin onze Abdi Nageeye zijn trainingsmaat de Belg Bashir Abdi wenkt en meeneemt in zijn spoor. Het zet de punt op de i; op de i van het zilver en de i van de liefde voor de sport. En op de i van Sifan.
Ze huilt, ze is emotioneel en wij pinken een traantje mee. Ontroerd door het vuur dat ze heeft aangestoken. Er is geen water, geen traan die dat vuur kan blussen. Het is het goede vuur dat hopelijk nooit meer dooft…
Jozien