Wat ik zeggen wou
Emmalaan
Jaap Vlaming heeft natuurlijk gelijk met zijn stelling dat auto’s zich moeten aanpassen op een fietsbaan. Ik heb vanuit mijn werkkamer een mooi uitzicht op de Emmalaan en ik zie dat fietsers de geboden ruimte niet nemen, waardoor auto’s gaan inhalen. Als fietsers midden op de rijbaan zouden rijden, dan kunnen auto’s niet anders doen dan langzaam achter ze te rijden. Ik neem aan dat dit de bedoeling is. Tot zover de theorie.
Nu de praktijk: je fietst op de Emmalaan en achter je rijdt een betonmolen van Rab, de kolkenzuiger van de gemeente of een vrachtwagen van de Aldi. Met zo’n gevaarte achter je voel je je bepaald niet op je gemak. Je zou eens vallen, of je wiebelende zesjarige, die net heeft leren fietsen, verliest de macht over het stuur. Theorie is mooi, zelfs in de praktijk zal het wel goed gaan. Mijn collega Ruud en ik kunnen beide richtingen van de Emmalaan overzien en we zien rare capriolen, maar alles loopt goed af. De kern van het probleem ligt ergens anders: het fietsen voelt gewoon heel onveilig. Dat is waar het om draait. En dan gaan mensen doen, wat ze ook al op de Bernhardlaan doen: op de stoep fietsen. En hoe begrijpelijk ook, dat is niet wenselijk. Of ze gaan aan de kant, een vrij natuurlijke reactie die bij deze constructie nou juist niet de bedoeling is en waardoor auto’s gaan inhalen.
Auto’s en fietsers vormen geen goede match. Daarom zijn er op Texel ook zoveel fietspaden aangelegd. En op een van de drukste (doorgangs!)wegen van Den Burg wordt het fietspad weggehaald….
Het was vast geen fietser die dat bedacht heeft.
Vriendelijke groet,
Annemarieke de Vries