Anders bekeken...
Goud…
Er is iets met het edelmetaal, het heeft iets speciaals, de sporters die tweede of derde worden tijdens de Olympische Spelen lijken soms teleurgesteld als ze zilver of brons winnen. Eigenlijk raar als je bedenkt dat die eerste plek niet voor veel mensen is weggelegd. De Olympische ringen in gedachten zie ik ze zo hangen op het schuurtje in het bos, en ja, de vriend van Dorian: Kiran Badloe werd met overmacht zijn opvolger, prachtig! En die geweldige fietser: Niek Kimman op die kleine BMX, eerst een worstelpartij met een overstekende official, dan met een scheur in de knieschijf toch goud pakken. Bijzonder!
Wij waren op vakantie, heerlijk met ons bootje het IJsselmeer rondgevaren. Prachtig weer, we doken overal te water en genoten 's avonds van de sportbeelden op tv. Ik genoot van de schoolslagzwemmer Arno Kamminga, wat een prestatie, en gelukkig, hij was blij met het zilver. Mijn sieraden zijn eigenlijk altijd van zilver, mooi genoeg, maar manlief kreeg vorig jaar een gouden horloge. Veertig jaar schipper zijn is ook een prestatie en onze goudsmid Kim had iets moois voor hem. Hij was er blij mee en op zondag draagt hij goud.
We wilden zondagochtend net wegvaren, ik vroeg of ik los moest gooien, toen hij met een gezicht op onweer nee gebaarde. “Wat is er loos?” vroeg ik. Hij gebaarde wild en wees: "Mijn horloge is in het water gevallen” Op de plek was natuurlijk niets meer te zien. Ik schoot als een pijl in mijn badpak en met duikbrilletje deed ik meerdere pogingen naar beneden af te dalen en te zoeken. Maar ja, goud zinkt snel en in de prut was ik gauw zonder lucht en het zicht kwijt.
Manlief keek niet blij en ik was eerlijk gezegd een beetje kwaad. Het had me verdikke een flinke duit gekost. Ik besloot een stuk de haven uit te zwemmen, ik was nu toch al nat.
Net buiten de havenmond keek ik eens rond, naast me voeren marinejongens in een rubberboot. Mijn raderen en armen draaiden. “Zeg duiken jullie ook wel eens?”, vroeg ik en schoof mijn bril omhoog. “Ja hoor mevrouw, hoezo?” Ik vertelde het verhaal en de jongens knikten begrijpend. Nog geen tien minuten later kwam de jongen in duikpak met flessen en een detector aan boord. Ik kon de jongen wel zoenen toen hij bovenkwam met in zijn hand het goud. Manlief was zichtbaar opgelucht.
Goud moet je koesteren, vrijdag liepen we onze eigen haven binnen. Gezond en wel terug op ons eigen Gouden Boltje….
Jozien