Oud hout, daar word ik blij van
Deze week in "Eiland van..." Annemieke Kuiper uit Oudeschild. Ze maakt allerlei mooie dingen van drijfhout en historisch hout, zoals lampen, klokken en theelichtjes. Die verkoopt ze in haar winkeltje op de haven.
Vertel iets over jezelf en je achtergrond?
Ik ben geboren in Alphen aan den Rijn. Toen ik zes was ben ik met mijn ouders naar het eiland verhuisd. We woonden op Zeewijk, een heel fijne plek. Daar had ik de rest van mijn leven wel willen blijven wonen. Ik had al snel een pony. Ik kwam uit het ziekenhuis. Andere meisjes krijgen dan een knuffel of pop, ik kreeg een pony.
Ik ben een jaar weggeweest. Ik ging naar de Middelbare Landbouwschool en woonde in Tiel. Ik heb nog renpaarden getraind. Maar Texel bleef trekken, ik kreeg heimwee en ben teruggekomen. Ik heb in de horeca gewerkt, in de supermarkt en in de lammerij. Dat blijft heel erg leuk. Tot zeven jaar geleden had ik een eigen paard.
Je hebt iets met drijfhout en historisch hout.
Toen het paard er op een dag niet meer was, ben ik om mezelf bezig te houden begonnen met figuurzagen. Ik heb mijn hele leven al iets met bomen. Ik vind ze mooi en er zouden er veel meer moeten zijn. Oud historisch hout, is zó mooi. Daar word ik echt blij van.
Het belangrijkst is dat we anders zijn dan de andere winkels, geen standaard souvenirs
Van oud hout maak ik mooie dingen. We gebruiken veel drijfhout. Voor het zoute hout gaan we in de winter naar het strand en kotters die het opvissen gooien het op de kade. Bij zout hout duurt het lang voordat je er iets van kunt maken. Je moet het eerst ontzouten en soms zit het onder de pokken. Ik leg het buiten in de regen en dan moet het nog drogen. Je bent zomaar twee jaar verder.
Ik gebruik ook zoet hout. Drijfhout uit de rivier. Eén keer per jaar gaan we zoeken. Dat zit soms onder modder en moet je schoonmaken. Verder gebruik ik historisch hout, afkomstig van goederenwagons in Frankrijk. Dat is oud en schoon, ik hoef er alleen maar iets moois van te maken.
Wat maak je zoal?
Als ik hout zoek, dan ben ik heel selectief. Waar ik niets in zie, laat ik liggen. Anders staat het over een jaar nóg in de schuur. Elk stuk heeft een bepaalde vorm. Daar verander ik weinig aan. Het bepaalt wat het wordt, van kapstok tot lamp.
Van hout maak ik klokken, lampen, theelichtjes en allerlei andere gebruiksspullen. Kijk maar hier in de huiskamer. Ik koop wel spullen bij de groothandel en maak daar met hout dan iets anders van. Voor lampen gebruik ik ook wel metalen katrollen.
Je hebt samen met Linda den Braven de winkel “Mien Skuûrtje”- “Hout op Texel” op de haven van Oudeschild.
Linda en ik zijn allebei begonnen op de markt. De eerste zeven jaar geleden op Eagles Ranch. Elk met een kraam, later ook in De Cocksdorp, op de Kerstmarkt Oosterend en het HavenVistijn.
De winkel is een uit de hand gelopen hobby. Christel Moens tipte me dat het pandje leeg stond. Ik dacht: hoe kan ik in mijn eentje de winkel doen? Ik werk ook nog bij de Aldi. Maar ik kwam thuis en zei tegen Paula: “We gaan een winkeltje beginnen.” Hoe dan? Samen met iemand. Toen belde Linda en die zei: “We gaan samen een winkeltje beginnen.” Veertien dagen later gingen we open.
Dat was op 16 mei 2020, midden in coronatijd. We zijn allebei even druk, Linda spant misschien wel de kroon. En we houden allebei van een lolletje. Linda maakt heel andere producten dan ik. Zij maakt bijvoorbeeld ook een klok. Maar kan datzelfde type blijven herhalen. Ik maak steeds iets anders, unieks. Vorige week had Linda een topweek met vogelhuisjes. Ik had een stuk minder verdiend. Toch was ik wel blij dat ik niet zoveel vogelhuisjes in elkaar hoefde te zetten. Ik ben niet van de herhaling. Van iets nieuws word ik blij. Zo vullen we elkaar aan.
Soms maken we hetzelfde. Linda stuurt dan een bericht: “ik heb een kalender gemaakt.” Hé, dacht ik, ik ook. Geen punt, ik ben gewoon wat anders gaan maken. Wat we verkopen begint bij 50 cent, maar kan ook een mooie lamp van 300 euro zijn.
Het allerbelangrijkst is dat we anders zijn dan alle andere winkels. We willen geen standaard souvenirwinkel zijn. Het leuke is dat we voor iedereen wat wils hebben. Dat maakt de combinatie van “Mien Skuurtje” en “Hout op Texel” zo leuk.
We zitten op een fantastische plek. Van alle winkels wel het moeilijkst te vinden. Mensen moeten even om de Kombuis heen lopen. Soms is dat lastig. Maar we zien vanuit onze winkel van alles de haven inkomen. Er is altijd reuring. Als er geen klanten zijn, dan ligt er wel een kotter of driemaster voor de deur. Toch weten mensen ons te vinden. Er zijn er al die vorig jaar kwamen en nu weer terug komen.
Jij en Paula hadden een bijzondere huwelijksdag.
Paula is mijn steun en toeverlaat. Ze helpt mee in de winkel en doet veel op de achtergrond. Zonder haar zou ik omkomen van honger en dorst. We leerden elkaar kennen bij de Action, waar we toen alle twee werkten. Zes jaar geleden zijn we getrouwd. We zouden het huwelijksfeest in de tuin houden. Het werd een stormachtige bruiloft, net die dag in 2015 was de zwaarste zomerstorm sinds jaren. Een paar dagen later hebben we het feest alsnog gehouden.
Naast de winkel heb je ook een baan. Hoe doe je dat?
Ik werk vier dagen in de week bij de Aldi, van het winkeltje alleen kunnen we niet leven. Daar houden ze echt rekening met het winkeltje. In het seizoen ben ik zeven maanden lang op vrijdag, zaterdag en zondag vrij. Dat zijn de drukke dagen voor de winkel.
Werken in de Aldi is gezellig. Een leuk team. Als je wilt dat ze rekening houden met jou, heb je ook meer voor de ander over. Geen dag het zelfde, nooit saai. Vandaag was ik de klusjesvrouw. Vanmorgen ben ik begonnen met broodjes bakken, toen ging ik achter de kassa, daarna schoonmaken en toen het pauze was vroegen ze of ik het onkruid van het parkeerterrein wilde halen. Ik zal morgen wel spierpijn hebben.
Hoe beleef je de coronatijd?
Vorig jaar hebben we de winkel daardoor maar zes maanden gedraaid. In de winter zijn we door het hoge water sowieso dicht. In het voorjaar zijn we weer open gegaan.
Bij de Aldi had ik met corona geen problemen. Totdat mondkapjes moesten worden gedragen en mensen niet meer konden zien wat ik zei. De gezichtsuitdrukking ontbrak. Toen heb ik gevraagd om zo’n schermpje. Daarna heb ik nooit meer een probleem met een klant gehad. Texelaars hebben zich perfect gedragen. Die kwamen niet met hele gezinnen tegelijk de winkel in. Natuurlijk vergaten ze wel eens een mondkapje, maar ze hielden keurig afstand.
Dat mensen op vakantie met hele gezin binnen komen, snap ik ook. Je bepaalt met elkaar wat je wilt eten. Soms moest ik optreden. Dat zeiden vakantiegangers: “Maar ik kom uit Drenthe.” “Oh”, zei ik dan, “is het een ander land dan?” Op een gegeven moment heb ik het naast me neergelegd. Iedereen moet zijn eigen verantwoordelijkheid nemen, dat maakt het een stuk makkelijker.”
Hoe is het om in Oudeschild te wonen?
Heerlijk, ik zou geen ander dorp weten waar ik zou willen wonen. Zondagavond de toeter van de kotter, het vriendelijke, iedereen kent elkaar maar bemoeit zich niet met elkaar. Je bent onderdeel van de gemeenschap. Uit het raam zie ik de dijk, soms een mast, ik hoor en ruik de zee. Waar we wonen merken we niets van toeristen. Als er eens iemand loopt, zie je het meteen. Toeristen lopen midden op de weg.
Hoe ervaar je de Texelaars?
Lekker gewoon. Als je de koning voor een Texelaar neerzet, denkt ie: hee wil je een biertje? Iedereen mag zijn wie die is. Dat vind ik leuke aan Texelaars. Ze hebben hun mening klaar. Het is fijn als mensen eerlijk zijn.
Wat moet blijven?
De Dennen. Nu moet je bij wijze van spreken goed zoeken naar een dennenboom, maar het heet nog steeds De Dennen. Voorheen kwam ik er veel met mijn paard. Ik kan er zó van genieten. Het geritsel van de blaadjes. Je komt vaak geen mens tegen. Heerlijk!
Is er iets wat meer aandacht verdient?
Voorheen stonden langs de Pontweg veel meer bomen. Daar had je op de fiets een lekker luwtje van. Het is zonde dat de Pontweg zo kaal is geworden is. Altijd tegenwind. Zonder bomen zijn we niks. Maar het is best wel dubbel. Ik werk ook met hout. Maar veel aangespoelde takken, die er vanzelf af zijn gevallen.
Wie verdient een grote pluim?
Alle mensen die in de voedselvoorziening werken. Boeren en vissers, zonder die mensen zijn we nergens.
Hoe kijk je aan tegen het toerisme?
Ik ben een beetje bang dat Texel straks alleen nog maar door rijkere mensen bezocht kan worden en dat modaal of minder niet meer naar Texel kan komen. Terwijl dat wel hele leuke mensen zijn. Zij komen echt voor het eiland, niet voor al die luxe villa’s.
Wat mag er veranderen?
Niet steeds meer dure huizen bouwen. Het is genoeg! Bouw maar betaalbare woningen voor Texelaars om in te wonen. Zoveel jongeren die een huis zoeken.
Wie zie je graag in de volgende Eiland van…?
Sylvia Eelman. Ik ken haar al mijn hele leven. Hoe zij in haar eentje een administratiekantoor heeft opgezet, een huisje heeft gekocht en dat mooi maakt. Ik ben wel trots op haar en zou het leuk vinden als de rest van het eiland haar ook leert kennen.
