@TXL
Wie je bent
Zelf vind ik het nogal typerend dat in een maatschappij waar we steeds meer gaan begrijpen dat wij mensen niet allemaal hetzelfde zijn, dat we niet allemaal in dat zelfde keurslijf passen, we steeds minder van elkaar kunnen verdragen. Decennia geleden zag het leven er bijna voor iedereen hetzelfde uit en waren er verwachtingen van elkaar. Je deed je best om in dat keurslijf te passen en daarop je leven in te richten. Tegenwoordig zijn we gelukkig vrij. Je kunt en mag eigen keuzes maken. In ieder geval in een land als Nederland hebben we deze vooruitgang allang geboekt. Maar hoe meer de drang naar vrijheid, hoe meer tegenreacties daarop komen. Waar zijn we eigenlijk bang voor? Zouden we juist niet gelukkiger zijn als we kunnen zijn wie we zijn? Als we ons niet hoeven aan te passen aan een bepaalt plaatje? Of zijn juist de keuzes te breed? Misschien waren er vroeger verwachtingen van je, en was dat de stroming waar je naar toe moest. Nu kunnen we alle kanten op. Zou dat teveel zijn voor een hoofd van een mens? Of is het juist goed dat we ons hoofd de vrijheid kunnen geven om zelf die richting te kiezen? Er is voor ieder wat wils, maar dat zien we juist niet meer. We worden eigenlijk meer dan ooit vrijgelaten in keuzes wat we willen en hoe we het allemaal voor ons zien, maar we voelen ook meer dan ooit weerstand. Weerstand tegen een ander, weerstand tegen jezelf. Vroeger accepteerde je alles beter. En alleen met acceptatie kom je vier stappen verder. Door Corona leken mensen tot zichzelf te komen, maar schijn bedriegt. Zodra de deuren weer open gaan voelen we weer die enorme drang. Drang om het perfecte plaatje van jezelf en van een ander te zoeken. Verdraagzaamheid wordt weer in de ijskast gezet. K3 zong het jaren geleden al he: ‘'verdraagzaam zijn'', en daarmee komt rust en acceptatie in ieders lijf vanzelf.
Emily Westdorp