Achter de schermen
Bosfeestje
Dit weekend werd in De Dennen een bosfeestje voor tweehonderd man gegeven. Dat is natuurlijk niet de bedoeling in deze coronaperiode en het is daarnaast niet leuk voor mensen in de horeca. Waar een discotheekhouder tot twaalf uur open mag zijn en zijn gasten allemaal moet laten zitten, duurde het bosfeest met de hossende massa tot in de late uurtjes. De politie heeft het feest niet hard beëindigd, boetes schijnen ook niet te zijn uitgedeeld al werd gesuggereerd dat de organisator van het feest een boete van honderd euro heeft gekregen (bij de horeca ligt de boete op €4.000), Ik benijd de politie niet. Hadden ze het bos wel schoongeveegd, weet je niet wat er qua sfeer was gebeurd en de reacties die daarop zouden volgen, waren waarschijnlijk niet te mild geweest.
Het helpt niet dat er geen enkele logica meer zit in wat wel en wat niet mag. Een foodfestival op het strand in Oudeschild mag bijvoorbeeld niet, een loeidrukke markt met livemuziek in Den Burg mag wel. Als jongere wil je niet naar een kroeg of discotheek waar je op je kruk moet zitten, ik had dat vroeger niet gewild. Ik wilde naar feestjes, waarvan ik wist dat mijn ouders het er niet mee eens zouden zijn. Naar campings met forten van bierkratten en barbecues vol verkoolde ALDI-hamburgers, halve liters Schultenbräu en goedkope mixdrankjes. Als dat soort feestjes waren die niet waren toegestaan, was dat alleen maar toffer. Vaker meer om het idee, dan om het feest dat vaak zo slecht was uitgevoerd dat je er voor bedankt had als je wist wat ging komen. Zo ben ik wel eens op een treurig illegaal duinfeest op Schiermonnikoog geweest, ik was een jaar of negentien. Heel veel zin in die ruige duinparty. De praktijk was een doorgesnoven gek met een boomblaster die op een bierkratje stond te dansen en te roepen dat ie "lekker ging neuken en zuipen". Maar je was er en je kon het de dag erop doen voorkomen alsof het het beste feest uit de geschiedenis was. Dat er in dat duingebied mogelijk ook een donkerblauwe beugelbontbekstrandmeeuw aan het broeden was, boeide je op dat moment helemaal niet. En als er politie kwam? Maakte het nog sensationeler en ook - net als nu - het risico van het vak. Als je gepakt wordt, moet je op de blaren zitten. Oorzaak en gevolg. Een beetje zoals de jutter en de strandvonders.
De meeste jongeren willen feesten, waren er klaar voor en zijn na een kleine opleving teruggeschopt in hun hok. Rond dat hok staan samenscholende, belerende Facebookouderen die er schande van spreken. Dezelfde ouderen die op feestjes aanhalen hoe ruig Sarasani was en hoe ze illegale feestjes hielden in de bunkers. "Maar dat waren andere tijden. Dat waren goede feestjes". Als ik de foto's van die feestjes zie, heb ik niet het idee dat die feestjes drugs- en alcoholvrij waren. De muziek die de jongeren van toen nu zo goed vonden, werd door hun ouders weer herrie gevonden en zo herhaalt dat zich. Ik heb beelden gezien van het bosfeestje en ik kan niet anders zeggen dan dat het er gezellig uitzag. Ik kan het niet maken om er naar toe te gaan en ik denk dat ik de doelgroep niet ben. Bovendien is het mijn grootste angst dat de aanwezigen zich afvragen 'wat die bejaarde op hun feestje moet'.
Ik vind het goed dat de politie probeert zicht te houden op dit soort feestjes, dat hoort er ook bij. Het is het risico van het spel. Wie boeken over het uitgaansleven op Texel er op naslaat, leert ook dat illegale bosfeestjes geen nieuw fenomeen zijn. Zo maar een citaat van Cocky Penha, afkomstig uit het boek 'Uitgaan in De Koog' van Rein Stam: "Zo gingen we barbecueën in De Dennen en hebben we een paar bomen omgehakt en in de fik gestoken. We moesten allemaal naar het bureau".
Dan valt deze bosdisco nog best mee. De jongeren denken aan feestjes, niet aan de gevolgen.
Job Schepers