"Ik wandel elke dag, dat houdt me fit"
We spreken af met Gerbrand op dinsdagmiddag zes juli. Hoewel het droog is, waait het flink. Gerbrand had twee voorkeuropties gegeven. Een rondje bij de vuurtoren of een wandeling om de Horsmeertjes en zo staan we met windkracht zes op een stuivende parkeerplaats op het noorden van het eiland. "Die wind had van mij niet gehoeven zeg, even kijken hoe we gaan lopen. Normaal loop ik die kant op", zegt Gerbrand, terwijl hij in zuidelijke richting wijst, "maar dan lopen we op het strand vol tegen de wind in." We besluiten een stuk langs de weg te lopen om via het gebied naast De Robbenjager en het strand richting Kaap Noord te lopen.
Ik ken Gerbrand van de politiek en alle ingezonden brieven in de Texelse Courant. Ik ben hem een paar keer tegengekomen als ik aan het wandelen was en had het idee al eens opgevat om hem uit te nodigen voor deze rubriek. De man heeft een duidelijke mening die niet altijd de mijne is en je hoeft niet je best te doen om het uit hem te trekken. Ik weet dat Gerbrand voorstander is van een beddentelling, maar het was onlangs 'zijn' Texel 2010 dat in de krant geen stelling nam. "Ik ben geen lid meer van die partij. Die komen ook niet terug na de verkiezingen, daar ben ik van overtuigd. Tja, dat met die bedden. Het zou mij niet verbazen als er wel zo'n zestigduizend bedden zijn. De macht van De Krim is bijvoorbeeld veel te groot, dat draagt weinig bij aan het eilandgevoel."
Hoewel hij eerder dit jaar opstapte als voorzitter van Texel 2010 - en blijkbaar dus ook de partij verliet - volgt hij de politiek nog wel. "Dat vind ik interessant. Hoewel ik van de persoon Hennie geen fan ben, is zij de beste wethouder die er zit. De rest ben ik niet zo van onder de indruk. En die wethouder die er zat, van GroenLinks... (Sander van Knippenberg red.), die heeft ons mooi een loer gedraaid. Ik heb het gevoel dat die van tevoren wist dat hij wegging, zit nu mooi in Utrecht met zijn wachtgeld. Maar eerlijk is eerlijk, GroenLinks is bij de verkiezingen met Elias van deur naar deur gegaan. IJzersterk, dat heeft ze veel stemmen opgeleverd. Texel 2010 had niet echt standpunten, ik bemoeide me er toen al niet meer mee. Henk Jonker vertrok in alle stilte na de verkiezingsnederlaag, zij die toen in de raad kwam, kende ik helemaal niet. Dat was ook niet veel. Theo Kooiman is nu voorzitter en Annie zit weer in de raad. Ik kijk uit naar komende verkiezingen. Ik hoorde dat Jan Aris Eelman bezig is met een nieuwe partij en ook bij Nico Erwich is beweging. Jan Aris vind ik een goede."
We wandelen verder en zijn aangekomen op het strand. "We hadden daar naar rechts gemoeten, maar daar kunnen we het duin over en komen we er alsnog." Hoewel hij 85 is, klautert Gerbrand het steile duin op. "Vroeger liep ik wel eens zestig kilometer per dag. Ik ben altijd fanatiek wandelaar geweest en nog steeds loop ik iedere dag, het houdt me fit. Zie hoe prachtig het is. Ik vind echt dat het te druk wordt op Texel, maar nog steeds zijn er plaatsen te vinden waar je weinig mensen tegenkomt, zoals hier."
Je hoeft de politiek niet in te gaan voor schouderklopjes
We lopen langs de meertjes naast de Robbenjager, de paadjes zijn smal en om verder te komen moeten we ons door het struikgewas werken, we genieten beiden. "Prachtig dit. Ik ga hier wel eens heen met een vriendin van mij, fanatiek vogelaar. Politiek zijn we het zelden eens, dat hoeft ook niet. Ik weet niets van vogels, maar vind het prachtig hoe enthousiast zij er van wordt. Ik ben wel echt een natuurgenieter geworden, wie had dat gedacht. Ik was als raadslid van Texels Belang in de jaren '80 nog fel tegenstander van het verworden van Texel tot landschapspark en nu ben ik zo'n groene geworden, een rechtse groene. Wijsheid komt met de jaren zeker", lacht hij.
We vervolgen de weg en komen uit bij paviljoen Kaap Noord en Gerbrand stelt voor een kop koffie te doen. "Er staat een beste rij, dat wordt wel wachten", merk ik op. Gerbrand: "Ik loop altijd gewoon door. Als het niet mag, zeggen ze het wel. 'Je moet niet teveel vragen', zei mijn vader altijd." Niet veel later is de rij nog even lang, maar zitten wij uit de wind aan een kop koffie op het terras. Een beetje gegeneerd moet ik toch glimlachen. Gerbrand vervolgt serieus: "Dat vond ik tijdens die eerste lockdown wel verschrikkelijk. Ik ben natuurlijk alleen en je kon nergens meer een kop koffie doen. Ik ga bijvoorbeeld vaak tijdens mijn wandelingen een kop koffie doen bij een strandpaviljoen, dat kon ineens niet meer."
We overzien het terras en Gerbrand vraagt zich af hoeveel dat horecapersoneel tegenwoordig verdient. "Sinds iedereen met de pin betaalt, krijgen ze ook bijna geen fooi meer. Ik vind dat heel erg. Kijk hoe hard die mensen werken." Als wij vertrekken, tellen wij wel een fooi op bij de koffie en Gerbrand benadrukt nog even dat de fooi voor de serveerster is, de jongedame bedankt ons vriendelijk. Ik vind het mooi om deze kant van Gerbrand eens te zien. Ik heb hem in de raadszaal nog wel eens beticht van populisme en ook schreef ik een voorstel over drugshonden op de boot van Texel 2010 weg als 'Posteriaanse motie'. "Als je de politiek in gaat, moet je dat niet doen om schouderklopjes te krijgen. Je doet het nooit goed, zoals ik nu ook weer een mening heb over de politiek. Ik vond toen ik in de politiek zat - en dat vind ik nog steeds - dat er te weinig wordt opgelost door direct contact tussen politiek en betrokkenen. Er zijn genoeg kwesties die met maatwerk tussen het college en een bewoner opgelost kunnen worden. De politiek is er immers voor de bewoners", vertelt Poster die wethouder financiën was voor Texels Belang en raadslid voor de VVD en later Texel 2010, de partij die hij met Frank Kingma oprichtte.
We lopen over het strand terug naar de vuurtoren. Op een gegeven moment staat Gerbrand stil en haalt met grote teugen zuurstof naar binnen. "Dit doe ik altijd onderweg, ik heb maar één long sinds ik longkanker heb gehad." Hij vertelt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, terwijl we net anderhalf uur gewandeld en geklauterd hebben. Ik vind het knap en hij oogst bewondering, ook als hij vertelt over het leven na het overlijden van zijn vrouw in 2008. "Mijn vrouw - Mia red. - was een echte optimist en ik besloot ook niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar vooruit te kijken. Ik heb besloten van alles te gaan doen en ondanks het verdriet zijn er weer heel veel leuke momenten geweest. Zij zou ook gewild hebben dat ik verder ging."
Bij de auto zijn we het er over eens dat het een gezellige wandeling was en ik zeg Gerbrand dat ik zijn ingezonden brieven weer tegemoet zie. Lachend nemen we afscheid.