Anders bekeken
Bijzonder
Zondag een heerlijke dag. Na een kerkdienst in Den Hoorn, voorgegaan door dominee Robert Blauw, zaten we buiten koffie te drinken bij De Hoeksteen. “Kijken met andere ogen”, zei Robert. Na een dik jaar een plezierige gebeurtenis. Je geniet meer van het moment als je de keerzijde kent. Rietha die langs loopt met een koffiekan en Reina die en passant gastvrij de koek uitdeelt.
Het was ook prima weer voor een fietstocht, onlangs heeft de wielerclub Martin Witte in het zonnetje gezet. Hij maakte een prachtig pad zonder knippen en bulten, ja dat is hem wel toevertrouwd. Met vis en bier werd zijn verjaardag en de opening gevierd.
Dat pad wilde ik zelf ook wel eens befietsen, dus we togen 'achter diek' en trapten naar De Cocksdorp. Heerlijk dat gladde fietspad daar. Ik mag wel zeggen 'door de duune' het mooiste pad van het eiland, nu ik het zag met andere ogen. Aangekomen bij het Sluftercafe was daar een gezellig terras met thee en frisse appeltaart. De mensen blij, wij blij, de billen blij, even van het zadel en 42 kilometer op de teller. Gewoon en toch bijzonder, want oh wat hebben we dit opsteken gemist.
Vrijdag nam Bouke 42 kilometer voor de meet het heft in handen. Zijn vrouw en kinderen waren een paar dagen ervoor op de Ventoux wezen kijken. Oh wat had hij het graag gedaan daar, maar hij kwam net tekort. Een rotzak is die Ventoux. Niet zo bar stijl, maar lang en recht en kaal. Nee, niet zijn dag. Wanneer zou die - na de val en die gebroken pols - nu eindelijk komen?
Vrijdag werd misschien zijn dag. Langs natuur, kasteeltjes, afdalingen en klimmetjes. Hij sprong weg en voelde; ze laten me gaan, nu moet ik het laten zien. 42 kilometer eindsprint, als je er al een paar honderd heb opzitten, is een reuzen krachtsinspanning. Hij overwon, een vuist en de armen omhoog. Prachtig om te zien, die Grüninger, die volhouder.
Heel bijzonder.
Zes weken geleden draaide boer Robin zijn autoraampje naar beneden. ”Jij zwemt toch in zee? Mijn vriendin is ziek, heeft ziekte van Lyme, in zee schijnt goed te zijn, mag ze mee?” Het waren een paar zinnen, maar ze hadden wel effect. Om de dag oefenen we, eerst een klein stukje, toen borstcrawl, een brilletje, eerste hek, tweede hek en nu ..? Ze zwemt een kilometer. De controlearts was zeer verbaasd. ”Wat heeft u gedaan?” Ja wat doen we in zee? Gewoon zwemmen. Gewoon voor ons, maar voor haar heel bijzonder….Kijken met andere ogen…
Jozien