'Dolle Dries' heeft rust gevonden
"Eén van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd is om te stoppen met oordelen. Ieder maakt zijn of haar keuzes en die moeten we respecteren." Dries de Winter (44) uit De Koog is na een turbulente periode helemaal terug.
"Namasté motherfuckers" staat groot op een zeildoek achter in de tuin die hij gebruikt voor zijn werk als coach. Het dwarse is er bij goedlachse Utrechtse Texelaar niet afgeraakt en het geeft de persoon Dries goed weer. Het rebelse aan de ene kant, het resultaat van zijn zoektocht naar rust aan de andere kant. "Namasté betekent "ik buig voor jou" en is in verschillende Aziatische landen een gebruikelijk hindoeïstisch gebaar om te groeten en respect te tonen.
Dries is een bekend gezicht in De Koog, maar niet iedereen zal direct een coach in hem zien, dat terwijl Dries voor hij naar Texel kwam toch ook al zijn sporen had verdiend in de geestelijke zorg. Hier kennen velen hem als uitbater van 'Bij het strand', het logies met ontbijt dat hij vele jaren runde en wat zijn pensioen had moeten worden. In 2019 verandert de wereld van Dries compleet als vader Ries plotseling overlijdt. Niet alleen is hij zijn vader - en de opa van zijn twee kinderen Dante en Tygo - kwijt, het huis moet in de verkoop. "Het was op papier niet goed geregeld - 'dat moest nog eens' - en in plaats van een pensioen kreeg ik te horen dat het huis verkocht werd en dat ik na mijn lopende boekingen moest vertrekken, ik dreigde dakloos te worden. Bij het strand was mijn thuis. Het was een prachtig pand en ik veel herinneringen zijn daar gemaakt. Als de stamtafel daar kon praten...", eindigt hij lachend.
Dries en ik kennen elkaar goed en ook ik moet lachen. Ook ik ben blij dat die tafel niet kan praten. Er zijn mooie feestjes gevierd. Ik was er bij in de dagen nadat zijn vader overleed en in de weken na zijn overlijden vloog de drank aan de Boodtlaan over tafel. Wetend dat hij in januari 2020 uit het huis moest, vierden we een legendarische kerst, samen met onder meer Peter de kapper. Hoe erg de situatie voor Dries ook was, er werd gelachen. Ook tijdens de verhuizing naar een piepkleine sociale huurbenedenwoning in Oudeschild met een douche waar de breedgeschouderde Dries precies in paste. Daarna verstomde het contact. Ik had het druk met mijn werk en Dries was zichzelf bij elkaar aan het rapen. Bovendien raakten we een aantal keren in flinke discussies. Er was absoluut geen ruzie, maar we zaten niet op één lijn als het ging om zaken als bijvoorbeeld de coronacrisis en mijn beeld van 'coach' zijn. Gelukkig kunnen Dries en ik het goed oneens zijn en kwam ik op een idee: Ik maak een middag vrij en beloof me open te stellen voor wat hij doet en geef me over aan zijn programma. Daar tegenover staat dat we het open hebben over de weg er naar toe. Dries is direct enthousiast.
"Neem sportkleding mee, en een zwembroek. Ik ga je slopen", appt hij veelbelovend. Als ik aankom liggen de bokshandschoenen al klaar. We drinken eerst een kop koffie. Het huis waar hij zijn coachingspraktijk runt is prachtig. "Kijk waar ik nu weer zit Job, geweldig! Voor mij kan niets tippen aan Bij het strand, maar als je ziet waar ik in Oudeschild zat? Welkom in mijn koninkrijk", lacht hij.
Zorg dat je kennis naar je toe haalt. Anders loop je jezelf voorbij
Hij heeft gelijk. Het huis waar hij samen met zijn jongste zoon woont is enorm. We zitten buiten in de schaduw op relaxte banken onder een overkapping, terwijl Dries vertelt wat we gaan doen. "We gaan fysiek en geestelijk sparren. Straks gaan we boksen en we eindigen met een ijsbad, maar eerst gaan we in gesprek en mediteren. "We doen het even in sneltreinvaart. Normaliter heb ik mensen een aantal dagen of in meerdere sessies. Jij wilt alles in één middag. Bovendien heb ik het idee dat jij je leven aardig op orde hebt. Maar je zult zien, ook bij jou vinden we blokkades en angsten of komen frustraties naar boven."
We raken aan de praat over mijn nieuwe ondernemerschap en de zorgen die dat met zich meebrengt. Ineens ben je toch verantwoordelijk voor een groep mensen die eerder gewoon collega's waren. Hoewel ik het volledige vertrouwen in het bedrijf heb, zijn er natuurlijk zorgen in deze spannende tijd. Als het misgaat heb je daar niet alleen jezelf mee, maar ook de mensen die in je bedrijf werken. Ook zij hebben vaste lasten, een gezin, een hypotheek. Ik leg het open op tafel bij Dries die serieus doorvraagt en aantekeningen maakt. "Die angsten gaan we er straks uitboksen."
We praten verder en wat kleine frustraties komen bovendrijven. Ik ben van nature niet erg geordend en daarnaast ongeduldig. Sommige dingen die ik werktechnisch al naar mijn hand had willen zetten, gaan mij te traag. Privé gaat het beter dan ooit. Ik heb een nieuwe stap in mijn carrière gezet en woon sinds kort samen met mijn vriendin Marlieke. Ik heb weinig te klagen, maar ook Dries bespeurt de onrust die het verse ondernemerschap met zich meebrengt. "Dat is ook niet meer dan logisch. Je bent een journalist. Had je verwacht dat je het runnen van een bedrijf en alles wat er bijkomt in één keer zou begrijpen? Je kunt ook niet alles weten he! Zorg dat je kennis naar je toe haalt. Anders loop je jezelf voorbij."
Waar het gesprek normaliter volledig draait om de gecoachte, gaat het gesprek nu in beide richtingen. Ik vraag Dries hoe dit op zijn pad gekomen is. Hij was buursportcoach, had een succesvolle B&B en viel nog wel eens in als uitsmijter. Hij was altijd in voor een leuk project zoals het 'flessenpostproject' waarmee hij de landelijke media haalde en lokaal zette hij een eigen 'Henk en Nel-Facebookpagina' op, een Texelse variant van de ANWB-stelletjes. Als logiesverstrekker was hij - door zijn geheel eigen aanpak - bij veel gasten een begrip. Bij Dries schoof je nog echt aan bij de bewoner en zijn aanwezige vrienden en dronk en at je gezellig mee. Wie daar geen zin in had, had daar natuurlijk alle vrijheid in. In die tijd was de Koger al veel bezig met boeken over de zoektocht naar rust en geluk. Dries gelooft heilig in het feit dat je dingen kunt bereiken wanneer je het echt wil.
"Eenmaal in Oudeschild dacht ik: ik weet wat ik wil en ik ga me verder verdiepen in coaching. Ik ben gaan studeren en raakte onder meer bekend met het boek van 'I Tjing', de oude Chinese wijsleer." Hij las boeken van mensen als Wim Hof (The Iceman), Erwin Laszlo (Kosmische visie), Napoleon Hill (Think en Grow Rich) en Deepak Chopra (De zeven spirituele wetten van succes) en liet zich zelf coachen door Egon Massink. "Ik trotseerde mijn eigen angsten en met hulp wist ik het heft weer in eigen hand te nemen. Dat zit niet alleen in grote stappen. Ik mediteer nu iedere ochtend bijvoorbeeld en het geeft mij enorm veel rust. Ik ga mensen niet voorkauwen wat ze moeten doen. Ik wil naar boven halen waar de problemen zitten en hier met ze aan werken. De aanpak verschilt per persoon."
Na het gesprek gaan we in stroomversnelling over naar het mediteren. Het is meer dan luisteren naar een zweverige stem op een bandje. De oefening die Dries voorschotelt begint met dertig seconden lang in de lucht grijpen en diep in en uit ademen. Het kost me meer energie dan ik had gedacht. Daarna volgt een minuut van zitten met de armen op de benen en de handpalmen naar boven. Onder de rustgevende muziek neemt de spreker je mee naar geluksmomenten uit je leven en naar mensen die je dierbaar zijn. De combinatie van het actieve en de rust wordt drie keer herhaald tot de vraag ineens komt: "Wat is datgene wat je het allerliefste wilt?" Tot mijn verrassing komt er een heel ander antwoord in me naar boven dan ik had gedacht. Een antwoord dat ik met Dries deel en waarop hij tevreden antwoord: "Hier! Daar is wat je wil. Niet alles wat je daarstraks hebt opgenoemd."
Ik geef het toe, ik ben verrast. De uitkomst zag ik niet aankomen, althans niet op dit moment. De frustraties en angsten gaan we te lijf tijdens het boksen. Veertig minuten lang laat Dries me uitrazen en brengt me tegelijkertijd de beginselen van het boksen bij. Als ik mijn dekking vergeet, stoot hij een aantal keren pittig terug. Door zijn techniek en ervaring is het voor mij een slijtageslag en kost het Dries geen enkele moeite. Hij haalt mijn angsten naar boven en laat mij ze wegboksen. Ik merk dat ik steeds fanatieker begin te slaan. Hoewel ik fysiek leeg ben, blijf ik gaan. In mijn hoofd wordt het rustig en ik geef Dries aan dat ik oprecht geloof dat er mensen baat kunnen hebben bij zijn aanpak. Ik zeg ook tegen Dries dat ik van tevoren erg sceptisch was. Ik zie mezelf niet een heel coaching traject ingaan, maar één middag heeft wel zeker nieuwe inzichten opgeleverd.
Toch rest er nog één ding, belofte maakt schuld. Terwijl ik mijn focus mag oefenen met werpbijlen op een oude houten deur, gaat Dries ijs halen. Het ijsbad is volgens Dries geestelijk en fysiek een uitdaging. "Je overwint angsten en maakt je kop leeg. Ik zit een minuut of vijf in het bad en hoewel mijn lichaam protesteert, is het goed vol te houden. Wel tintelen mijn tenen en vingers behoorlijk in het water van zes graden. Het helpt vast, maar dit zal voor mij geen vast ritueel worden. Dries stelt vast dat zo'n middag als deze ook goed met groepen kan. Allebei wat geleerd."
Job Schepers
