Puber(t)aal
Zelfstandigheid
Deze keer geen verhaaltje over het reilen en zeilen op de middelbare school, maar over iets anders. Iets wat in het verlengde ligt van mijn werk of eigenlijk eraan voorafgaat. Iets waar alle docenten in het voortgezet onderwijs iets aan hebben en ook iets waarvan ik denk dat iedereen die in het onderwijs werkt, zou doen.
Het is maandagmiddag half vijf en ik sta in de rij bij de Jumbo. Het was een lange, warme schooldag en ik baalde in de winkel van vakantiegangers die op hun dooie gemak alle schappen afstruinden op zoek naar de lekkerste campinghap. Hele families, kinderen die de ene zak chips na de andere in de kar gooiden en verderop ook nog durfden te vragen om een blikje cassis en dropsleutels. En het vervolgens ook nog kregen. Afijn, mijn manier van opvoeden zou dat niet zijn.
Toen ik uiteindelijk bij de kassa stond en betaald had, klaar om de boodschappen in te laden, viel mijn oog op de wachtenden achter mij: drie jonge meisjes die een enigszins verlegen om zich heen keken. Op de band lag één product: een doos unicornijsjes. Ik smolt alleen al van dit aangezicht.
De jongen achter de kassa scande de ijsjes en vertelde dat de meiden hem 2,10 verschuldigd waren. Het middelste meisje maakte voorzichtig aanstalten om te betalen. Hier doelde ik op aan het begin van mijn column: ik denk dat iedereen die in het onderwijs werkt op dit moment even in de gaten had gehouden of het de meisjes lukte om zelf te betalen. Het meisje had het geld niet in haar hand en had ook geen portemonneetje bij zich, nee, ze toverde een klein spaarvarkentje tevoorschijn. De onderkant werd eraf gehaald en ze schudde een hele lading muntgeld eruit, rechtstreeks in de handjes van haar vriendin (of misschien zusje?) die van haar handen een kommetje had gemaakt.
De eenhoornijsjes waren nu bijna binnen, alleen nog even betalen. Ik vroeg de meiden of ik ze kon helpen. Volgens mij hadden ze het prima zelf gered, maar ze knikten. Ik vroeg wie er goed kon rekenen (toch weer die juf, hè) en eentje stak haar hand op. We telden het geld samen uit, tot 2,20 en het meisje overhandigde het aan de jongen achter de kassa. De overige muntjes werden zorgvuldig terug gestopt in het gekleurde varkentje. Ook de tien cent wisselgeld ging erin en daarna werd het stenen diertje weer voorzichtig afgesloten.
Ik liep richting de uitgang van de winkel en keek nog even over mijn schouder. De meisjes keken trots naar hun doos met eenhoornijsjes. Ik glimlachte. Toen ik de winkel uit liep, sprak een vrouw mij aan. Of het gelukt was met de ijsjes. Het bleek de moeder te zijn, die de meisjes stiekem gevolgd was naar de supermarkt nadat ze had ingestemd met hun voorstel om zelf ijsjes te kopen.
Hoera voor alle ouders die hun kinderen zelfstandig laten worden, maar er op de achtergrond toch altijd zullen zijn. En lieve meisjes: ik hoop dat de ijsjes gesmaakt hebben!
Marlieke Daals
Docente Nederlands OSG De Hogeberg