Achter de schermen
Onvergetelijk
Het was 1 februari een koude dag midden in de winter, maar voor mij een dag die ik niet gauw zal vergeten.
Het begon die dag met nieuwe dingen voor mij. Ik kwam terecht op de redactie, mijn tweede stage in mijn leven. Ik leerde nieuwe mensen kennen, maar werd meteen met open armen ontvangen.
Het eerste artikel dat ik moest schrijven, ging over kennismaking met de nieuwe stagiair Dirk Kalverboer. Ik vond dat toen erg spannend, maar ik kreeg al gauw hele leuke reacties op Facebook. Dat deed me erg goed en het gaf mij meteen een goed gevoel op stage. Mijn collega Ed Witte, maakte wel de grap in een reactie dat ik koffie voor hem moest zetten. Dat heb ik een paar keer gedaan, maar dat hoefde na een paar keer niet meer.
Vanuit het kantoor aan de Vismarkt, kreeg ik de kans om een aantal leuke onderwerpen in de krant te zetten. Zo heb ik vier Texelse studenten geïnterviewd, ben ik langs geweest bij de voetbalverenigingen, heb ik Texelse jongeren over het toerisme geïnterviewd en interviewde ik oud-Texelaars over hun gevoel van het eiland. Allemaal items waar ik enorm van geniet.
Het leuke aan mijn interviews, vind ik, is dat ik met bijna elke geïnterviewde wel kon lachen. Iets wat mij als persoon ook maakt. Ik ben geen journalist die er op uit is om iemand negatief in het nieuws te zetten. Integendeel zelfs, ik vind dat iedereen de aandacht verdient, want in mijn ogen is iemand niet gauw groter dan een ander. Iedereen is gelijk naar mijn mening.
Ik geniet gewoon van de gesprekken zelf en het doet mij enorm goed als de anderen het ook leuk vinden dat ze in de krant komen. Als zij het niet leuk vinden, dan accepteer ik dat ook.
Het mooie hier is dat ik van alles meemaak. Zo ben ik onder meer langs geweest bij de Koninklijke onderscheidingen. Daar kreeg ik de mogelijkheid om burgemeester Michiel Uitdehaag te ontmoeten. Tuurlijk heb ik hem wel eens vaker gezien, maar echt de tijd om hem te spreken had ik echter niet, daarom vond ik het juist extra leuk om dat deze keer wel te doen. Het grappige was toen wij aan het lunchen waren, dat ik opeens zijn mobiel in mijn handen kreeg. Hij liet mij een foto zien, het bleek dat hij stiekem een foto van mij maakte en naar mijn collega Jeroen van Hattum stuurde. Hij zei toen tegen mij: “Had je het echt niet door?” Ik moest daar enorm om lachen, zeker omdat de burgemeester net als ik ook wel van een grapje houdt.
Ook kan ik lachen met de mensen op straat. Als ik door Den Burg of Oudeschild loop, wordt vaak aan me gevraagd waarover ik verslag ga doen. Ook vrienden van me, als zij mij weer met een fotocamera zien lopen weten ze wat ik aan het doen ben.
De tijd gaat hard en mijn stage is nu voorbij. Iets wat ik enorm jammer vind, maar wat had ik het hier naar mijn zin. Ik wil daarom ook al mijn collega's en alle mensen die voor mij klaarstonden tijdens mijn stageperiode enorm bedanken. Het is een stage die ik nooit zal vergeten en ik ben ontzettend dankbaar voor de kansen die ik hier gekregen heb.
Indien de redactie mij in de toekomst nodig heeft. Dan sta ik zeker voor ze klaar en dan doe ik dat met alle liefde.
Dirk Kalverboer