"Niet kwijtraken wat ons maakt"
Vertel eens wat over jezelf en je achtergrond?
Ik ben Joost Rommel, 43 jaar en geboren en wonende in De Koog. Ik ben na de Havo naar Defensie gegaan met het plan daar nooit meer weg te gaan, maar zoals zoveel dingen in het leven, gaat het anders dan gedacht. Na tien jaar van mooie en mindere tijden, uitzendingen en oefeningen, ben ik bij Defensie weggegaan met het plan daar nooit meer terug te keren. Maar zoals zoveel dingen - u begrijpt het - ik ging terug. Uiteindelijk heb ik toch gekozen daar echt weg te gaan en terug te keren naar Texel, waar ik nooit spijt van heb gehad.
Wat voor werk doe je?
Ik heb samen met mijn maat Jeff een bedrijf, Acies International. Wij leveren wereldwijd beveiliging en advisering aan multinationals, politici, koningshuizen en vermogenden. Ons werk bracht ons bedrijf tot zover in meer dan 40 landen op 5 continenten. We hebben een vrij lange start nodig gehad. Het is een moeilijke markt met veeleisende cliënten waar je niet zomaar tussenkomt. Ik ben blij en dankbaar dit werk te mogen doen. Door corona hebben wij ook minder te doen, voornamelijk doordat er minder gereisd wordt. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat weer goedkomt.
Wat doe je zoal in je vrije tijd?
Vrije tijd? Als ondernemer heb je nooit echt vrije tijd, je kunt het wel inplannen maar uiteindelijk ben je, bewust of onbewust, altijd met je werk bezig. Ik hou van sporten. Fit zijn en blijven is een must in mijn beroep. Ik lees daarnaast heel veel, politiek, geschiedenis en filosofie zijn mijn favoriete onderwerpen. Spiritualiteit is een deel van mijn leven geworden. Spiritualiteit en de hardheid van de wereldjes waar wij ons in begeven (defensie, hoog-risico beveiliging…) dat lijkt tegenstrijdig, maar voor mij zijn het vanzelfsprekende tegenpolen die balans creëren. Ik loop erg graag door de Texelse natuur. Daar kom ik tot rust en voel ik me echt thuis.
Duurzaamheid slaat ook op beschermen van wat er nu is
Hoe bevalt het je op Texel?
Ik wil er niet meer weg, behalve voor werk of vakantie. Voor de Texelaar zit het “ik weun hier” heel diep, voor mij ook. Texel is ook in figuurlijke zin een eiland. Toeristen vinden altijd dat ‘het Texelgevoel’ op de boot begint. Ik vind dat eigenlijk ook. Eenmaal op de boot ben je thuis en kun je de wereld even laten zoals ie is. “En voor de Texelaars; welkom thuis” heeft altijd een mooie klank voor de Texelse diaspora die thuiskomt.
Hoe ervaar je de mensen op Texel?
Hart op de tong en verfrissend nuchter. Regelmatig zitten we bepakt en bezakt, compleet afgepeigerd na een opdracht in het buitenland op de boot. Als er dan een Texelaar naast je komt zitten en luidruchtig vraagt; “Euhj!… Vakansie weust?” dan is dat toch prachtig? Dan valt alle heisa die we meemaakten weer op zijn plaats en denk ik; “ja.. ik weun hier”. De Texelaar heeft soms wat neiging tot onschuldige naïviteit. We hebben hier een paradijs op aarde, dat beseffen veel Tesselaars niet, nauwelijks of pas heel laat.
Wat zou er op Texel vooral moeten blijven zoals het is?
De rust, ruimte en cultuur. Die zijn we aan het verliezen. Dat vind ik jammer. De vaart der volkeren, economie… ik begrijp het allemaal, maar het is jammer als we datgene kwijtraken wat ons ons maakt. Mensen houden van Texel om wat het is, niet om wat het zou kunnen zijn. Teveel economische motieven, politieke belangen en korte-termijn-denken putten het eiland uit. Duurzaamheid slaat ook op het beschermen van wat er nu is.
Wat zou er op Texel anders mogen?
De invloed van buitenaf. Zowel cultureel als beleidstechnisch. Te veel mensen en instanties die niet van Texel komen, bepalen hoe het hier moet gaan en hoe we hier moeten leven. Dat is geen negatieve houding tegenover niet-Texelaars maar een observatie. Beleid zou moeten worden bepaald door mensen met een oprechte binding met het eiland en niet door politici of bedrijven met eigen belangen. Verder ook de ‘verdisneysering’ van het eiland. Overal hekjes, bordjes, waarschuwingen, aangelegde nepmeertjes en plantsoen-achtige paadjes. Er heerst algehele vertrutting. Ook de prioriteiten op het eiland mogen anders. Steeds meer jongeren wonen achteraf in kleine appartementen terwijl er wel ruimte schijnt te zijn voor steeds grotere en luxere bungalows voor toeristen. De verhoudingen zijn scheef. Texel heeft altijd iets woest-aantrekkelijks gehad, laten we er geen plastic pretpark van maken.
Wat verdient meer aandacht op Texel?
De wensen en meningen van de eilander in plaats van die van de grote bedrijven die het eiland zien als onuitputbare geldbron. Maar dat hebben we zelf in de hand, dus het gevolg wordt bepaald door de keuzes die we zelf daarin maken.
Wie verdient er een grote pluim op Texel?
Mijn familie en vrienden omdat ze het al zo lang met mij volhouden.
Hoe heb je het afgelopen jaar met corona beleefd?
Moeizaam. De samenleving verandert erdoor. Ik ervaar meer stress en ontevredenheid bij mensen. Dat begrijp ik niet. De situatie is er, daar moeten we het mee doen. Als we er wat van vinden, moeten we zorgen dat er iets verandert.
Hoe kijk je tegen het toerisme aan?
We leven hier allemaal, direct of indirect, van het toerisme. Dus het toerisme is niet weg te denken van ons eiland. Wel denk ik dat de rek eruit is. De afgelopen twee jaar leek Texel meer op een pretpark dan op een rustig eiland. Oeverloze groei is niet goed. Een bekende Koger zegt altijd dat hebzucht tot de ondergang leidt. Ik denk dat we die woorden moeten onthouden.
Wat doe je over vijf jaar?
Hetzelfde als nu want ik doe nu al wat ik zou willen doen.
Wie zou je graag in een volgende ‘Eiland van…' willen zien?
Ik wil daar graag Koger Mark Schoo voor uitnodigen. Als hardwerkende ondernemer met een passie heeft hij het eiland zéker wat te bieden.