Woelmuis
Coulance
De naarste kant van de coronacrisis is dat veel mensen elkaar voortdurend de maat willen nemen. Ik vermoed dat bijna niemand op Texel zich aan alle regels houdt. In de rest van de wereld gebeurt dat trouwens ook niet. De regels zijn soms gewoonweg niet te doen, of ze zijn te veel tegen de menselijke natuur, of ze lijken onzinnig, of ze worden gewoon vergeten, of ze roepen enorme weerstand op. En dan heb je ook nog mensen die het allemaal onzin vinden. Die raad ik met klem aan om eens een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis, en dan vragen naar de Covid-afdeling, of anders eventjes te denken aan Lies, die in haar laatste uren zingend voor haar leven vocht, professioneel maar tevergeefs. Op ons eiland, waar het aantal toeristische slaapplaatsen onbekend moet blijven, waar het onduidelijk is wat een serre is en wat een terras, waar geliefde evenementen niet door kunnen gaan maar andere evenementen wel, waar dezelfde boot wel met badgasten naar Vlieland mag varen maar niet met evenveel gasten naar de zeehondjes, op ons eiland dat toch nog altijd zo geliefd blijft, pleit ik voor coulance en gezond verstand. Ik heb de wethouder aan mijn zijde, gelukkig. Gun elkaar wat en neem elkaar niet steeds de maat.
Woelmuis