@txl
Opvoeding
Als jonge ouder heb je soms zo’n fase die je liever over wilt slaan. De donderwolkjes zijn berucht en beroemd bij vele ouders. Maar om de discussie van opvoeding eens breed te trekken gaf de volgende situatie mij de aanleiding: De discussie van van de week over het skatepark, waarbij er enerzijds werd geklaagd door ouders waarvan hun kinderen werden gepest door andere kinderen in het skatepark. Daar kwam een andere discussie mee op gang, van kinderen die skaten en last hebben van jonge kinderen die op de pipes (verbeter me als ik het verkeerd zeg), wat voor gevaarlijke situaties kan zorgen. Ook gaven deze kinderen aan dat ouders zich ermee bemoeiden, boos deden tegen andere kinderen. Even kort in een notendop, waren er verschillende kanten, waar ik me sowieso niet uitlaat over wat de waarheid is, omdat ik er niet bij ben geweest. Maar, wat me wel interesseerde, waren de verschillende meningen van ouders of je je kind alleen naar in dit geval het skatepark laat gaan en die meningen waren nogal verdeeld. Nu heb ik zelf jonge kinderen die sowieso nog nergens alleen naar toe gaan, maar vanaf wanneer laat je dit alleen gaan? En wanneer bemoei je je met situaties waar je kinderen tegenaan lopen?
De generatie van mijn ouders gingen al op hele jonge leeftijd zelf buiten spelen, toezicht van buren of oudere zussen en broers. Wij woonden niet in een dorp, maar dan gingen bij iemand in het dorp op visite en mochten we ook op straat spelen, sowieso wel vanaf een jaar of 8 (voor zover ik me kan herinneren natuurlijk he). Mijn ouders deden ook wel leuke dingen met ons, maar er was ook een groot deel zelfvermaak, al dan niet met vriendjes of vriendinnetjes. En dat lijkt tegenwoordig een dingetje. Er is een soort maatschappij ontstaan, waarbij het belangrijk is om je kinderen te vermaken, er bij te blijven voor zover mogelijk en altijd bescherming te bieden. Maar er een groep, waaronder ook psychologen, die zegt dat het belangrijk is om er voor je kind te zijn. Dat betekent niet de hele dag vermaken, maar er zijn als er wat is.
Ik vind dat zelf ook lastig, want ik heb, onbewust, of door de maatschappij ingegeven het gevoel om mijn kinderen de hele dag aandacht te geven. Wat ook niet te doen is, omdat ik nog andere dingen moet doen (zoals huishouden…). En ook is het goed om met ze een oplossing te bespreken, maar ze dit wel zelf te laten oplossen. Ik heb zelf ook de neiging om er zelf op af te gaan. Maar zo schijnt het niet te werken. En die generatie van onze ouders, zijn die er nou minder op geworden? Op die ‘’harde’’ opvoeding? Ik denk dat ze sterker zijn dan wij..
Emily Westdorp