Boer, bestuurder en tikje chaotisch
Boer in hart en nieren, zelfs op vakantie had hij heimwee naar zijn dieren en naar zijn gras. Een midweekje, langer kon Marius Bakker niet van huis. Hij had een warm hart voor voetbalclub Texel’94, de club waar hij zich met hart en ziel voor inzette.
De een na jongste uit een gezin van acht kinderen. De rest studeerde, Marius werd min of meer aangewezen om de boerderij voort te zetten. Maar niet met tegenzin. Hij genoot van het buiten zijn en de vrijheid op boerderij de Noordooster nabij Den Burg. Hij molk koeien, had schapen en teelde bollen. Uitbreiden van het bedrijf zat er op die plek niet in, hij vulde het inkomen aan bij de Agrarische Bedrijfsverzorging. Zo kwam het dat hij ook voor collega’s de koeien molk en ander werk deed. ’s Morgens voor dag en dauw zijn bed uit. Eerst de eigen koeien melken en dan die van andere boeren. Hij vond het machtig. Zoals bij loonbedrijf Smit. “Honderd koeien per uur melken (met een carrousel) is het mooiste wat er is”, zei hij. Totdat de melkrobot zijn intrede deed. 25 jaar lang hielp hij bij de “Boerenhulp” collega’s uit de brand.
Schaalvergroting zat er voor Marius niet in. Zijn devies was: Verzorg je dieren goed. Als ze zich goed voelen, dan produceren ze ook goed. Hij was gehecht aan zijn vee en had er moeite mee om er afscheid van te nemen. Last had hij ook van de groeiende bureaucratie en de complexe mest- en andere regelgeving. Brieven en pakketten daarover die op de mat vielen stuurde hij op het laatst ongeopend door naar zijn zoon Steef. Die omschrijft zijn vader als een “computerspringer”. “Hij kon zelf niet met de computer omgaan. Als je achter het scherm ging zitten, dan ging mijn vader achter je staan en vertelde jou wat er in de brief moest staan.”
Boer bleef Marius tot de laatste snik. Zijn stal van 35 lamschapen en 200 kippen breidde hij onlangs nog uit naar 50 schapen en 250 kippen.
Tientallen jaren zat hij in het bestuur van Texel’94, de club waar hij zelf had gevoetbald. Als voorstopper kon je hem uittekenen met zijn knielap, een gevolg van overbelasting en een trap van een paard als jochie. Geen man van lange theepauzes en de derde helft. “De melkers willen op tijd weer thuis zijn”, zei hij dan.
De voetbalclub bleef in zijn hart. Nadien was hij de man van Onderhoud & Terreinen van SV Texel en later Texel’94. In de zomerperiode regelde hij de verhuur van het complex aan scholen en groepen. Eerst voor tenten en later stapelbedden in de kleedkamers, een belangrijke inkomstenpost voor de club. Marius was het aanspreekpunt voor de gasten. Die spraken over “Hotel Bakker”.
23 jaar zat hij in het bestuur van de club. Een geintje ging hij niet uit de weg. Steef: “Humor zorgt voor ontspanning en minder druk, heeft hij ons geleerd.” Zo schopte hij medebestuurder Jan Heethuis bij binnenkomst even tegen zijn kunstbeen. “Hij voelt het toch niet.” Maar toen hij aan de bestuurstafel in het vuur van het gesprek per ongeluk overbuurman Klaas Dirk Koorn eens tegen zijn scheen trapte, kreeg Marius de wind van voren. “Zal ik voortaan maar scheenbeschermers aandoen?”
Humor zorgt voor ontspanning en voor minder druk
Het past bij zijn wat chaotische en onrustige stijl. Zoals verkenner minister Ollongren maakte Marius met een schrijfmap vol losse formulieren onder zijn arm zijn entree in de bestuurskamer. Waarbij er ook wel eens wat op de grond belandde. Maar wel een uitstekend en bevlogen bestuurder, die veel werk voor de club heeft verzet, grondlegger was van het Veteranentoernooi en dag en nacht klaarstond. Voor zijn inzet bij Texel’94 werd hij Lid van Verdienste en de KNVB eerde hem met de gouden erespeld. In 2017 ontving hij een Koninklijke Onderscheiding. Hij werd benoemd tot Lid in de orde van oranje Nassau. Voorzitter Werner van der Meer van Texel'94 omschreef Marius toen als “een unieke vrijwilliger die het hele jaar actief is”.
Marius Bakker overleed op 13 april. Hij werd 74 jaar.
