@TXL
Een jaar verder
Een jaar Corona. Ik had me eigenlijk voorgenomen er zo min mogelijk over te schrijven, maar ik kan ook niet als een struisvogel mijn kop in het zand steken. Er is corona. Punt. En het is er al een jaar. Zelfs nu een jaar en bijna een maand. En eigenlijk al veel eerder, maar een jaar en bijna een maand tot de eerste lockdown.
Ik zie mezelf nog staan voor het raam met een glas champagne, waar ik jaarwisseling 2019/2020 niks uit dronk omdat ik zwanger was. 2020, dat zou een mooi jaar worden. Een jaar van ontwikkeling, werk, vooral een nieuw gezinslid erbij. Dat 2020 even anders zou worden, wie had gedacht? We hebben allemaal in fases rondgelopen met uitgegroeide haren. Met gelnagels die loslieten. Met wenkbrauwen zonder model en zonder verf. we zijn ook amper uit eten geweest, hebben geen nieuwe werelddelen kunnen ontdekken en konden ook veel minder fysiek shoppen. We konden niet naar de kroeg, geen feestjes bouwen.
Maar we konden wel veel de natuur in. Lekker thuis nieuwe gerechten uitproberen. Kleuren en puzzels maken met de kinderen. Zelf aan de slag met verf van de kapper en een handleiding. Thuis uit eten, waarbij je de kinderen bij het toetje naar bed kon brengen zodat je het toetje nog even in alle rust kon eten. De liefde had ik al gevonden, maar ook vrijgezelle vriendinnen hebben in de Corona-tijd de liefde gevonden. M’n zwager en schoonzus een nieuwe (droom)baan.
Maar ik weet ook dat ik in mijn handjes mag knijpen hoe we de Corona-tijd door gekomen zijn tot nu toe. Dat er ondernemers zijn die hopen dat ze het de Corona-tijd overleven. Die niets meer begrijpen van de maatregelen. Mensen die eenzaam zijn door gebrek aan sociale contacten in deze tijd. Mensen die niet op een goede manier afscheid kunnen nemen van een dierbare na overlijden.
Ik hoop vooral dat we elkaar gauw weer op een echt Texels feessie kunnen zien. En ik hoop op gauw economische voorspoed voor iedereen. Volgend jaar hoop ik vooral op een column van een jaar corona-vrij…
Emily Bremer