Afbeelding
Foto: Picasa

Anders bekeken

Vasthouden…


Er klinkt gepiep in de bijkeuken, warm uit de moederschoot … drie kleine hondjes met de oogjes dicht. Hoe wonderbaarlijk is het om te zien dat bij de geboorte van nummer drie de eerste al ligt te drinken! Ze zoeken hun weg en een grote poot duwt ze in de goede richting. De navelstreng wordt doorgebeten, alles keurig opgelikt, een schoon paasbed.

Joaz, de buurjongen, is er vol van. Al meerdere keren vroeg hij:” Zijn de puppies er al?” Hij speelt graag met Souwtje en is in de zevende hemel als hij komt om de kleintjes vast te houden. Natuurlijk vertelt hij erover in de klas en om half vier staat er een groep opgeschoten jongens bij het kraambed. Maar dan klinkt gegrom, Souwtje haar poot gaat als een klauw over de jonkies. Het lijkt net een berin die haar jongen beschermt.

Ik leg uit dat Souw waakt als een moeder en dat Joaz gerust kan kijken, maar dat de anderen door haar niet herkend worden. Een mooi mechanisme, de natuur heeft veel van die mooie wendingen. “Hoe zag de vader eruit buurvrouw? Ook zo zwart? En herkent ze die wel?” Joaz heeft een hoop vragen. “Hoe dekte Co haar dan? Was u daarbij?” Ik vertel dat Co na wat geknuffel haar van achter besteeg en toen werd vastgehouden door Souwtje. “Vastgehouden?” Joaz kijkt me ongeloofwaardig aan. “Ja ja, ze zitten wel een kwartier aan elkaar, kijk maar op de foto!” Hij wil een spreekbeurt maken, dus ik stuur de foto naar zijn moeder Elise. Vertellen over wat je beleeft, wat je ziet en koesteren wat jong is.

Een paar weken geleden zagen we de Tesselse beelden uit de oorlog in een uitzending van “Andere tijden”. Aris Bremer zat op schoot bij een donkere soldaat, hij hield hem vast als een kostbaar bezit. 3000 Indiase soldaten komen naar Nederland in de Tweede Wereldoorlog. In Oosterend komt de donkere man elke dag op bezoek, drinkt koffie en neemt Aris, het mooie blonde kleine kereltje, op schoot.

Aris vertelt erover en we kijken geboeid. Hij kan prachtig vertellen en hij kan prachtig schrijven. Vele toneelstukken en schitterende verhalen kwamen van zijn hand. Hij heeft de pen met vruchtbaarheid vastgehouden. Als kostbare herinnering, als cultureel erfgoed, voor altijd. Op de stille zaterdag is hij heengegaan. Ik vond het altijd leuk om met hem te praten, wat vis, een gedicht of bloemen te brengen. In gedachten zie ik een van zijn prachtige foto’s voor me. Een berenklauw in het avondlicht. Daarin ligt eigenlijk alles besloten. Bedankt Aris…..


Jozien