Bittere afloop huur zwembadkiosk
Pieter Boon is al vijftien jaar het gezicht van het zwembadpaviljoen (de kiosk) in zwembad Molenkoog. Verbazing, verdriet en boosheid toen hij te horen kreeg dat de gemeente het huurcontract met hem niet meer zou verlengen.
“Hier word je niet zoveel beter van”, zei onze boekhouder toen we in 2006 de pacht van de kiosk van het zwembad overnamen van Ben (Haak) en Liz (Gedekink). Hij had een punt. “Maar””, zei ik, “het is wel leuk.” Het ging me niet om het geld. Wieneke heeft een goede baan in het onderwijs, dit was voor mij ideaal. Onze kinderen zijn hier grotendeels opgegroeid, ik deed ze een zwemvest om en ze vermaakten zich wel.”
Pieter gaf zijn eigen invulling aan het paviljoen. Kinderen kwamen aan het verlaagde buffet voor een snoepje. "Ze noemen me de snoepjesman." Hun ouders serveerde hij koffie, eigen gebakken koek en appeltaart. “We hebben geprobeerd de kiosk een gezellige plek te maken waar iedereen zich welkom kan voelen. Met speelgoed voor de kleintjes, tijdschriften en patat in een puntzak voor een betaalbare prijs. Een beetje nostalgie en een huiselijke sfeer. Zeven dagen per week geopend.”
“In het begin hadden we een pachtcontract van vijf jaar. Dat werd verlengd. Tot de grote renovatie van het zwembad ik 2015. Toen begon het gelazer. Ze vroegen een hogere pachtsom. Dat wilden wij niet. Uiteindelijk zijn we er uit gekomen. Sindsdien is elk jaar een nieuw contract afgesloten. We hebben goeie en minder goeie jaren gehad. 2018, met die hittegolf, was een goed jaar. En ook in de warme zomer van 2019 liep het lekker. Maar toen kwam corona. Het zwembad bleef in het voorjaar dicht en daarna op reservering. Er kwam bij ons vrijwel niemand. Ik heb de patat en andere voorraad moeten weggooien. Over datum. Geen inkomsten, dus ook geen geld om nieuwe voorraad in te kopen. Wieneke had een inkomen, ik had geen recht op een tegemoetkoming."
Ik zocht een aanvulling op ons inkomen en kon voor drie dagen in de week als conciërge aan de slag bij Artex, alles in overleg met het zwembad. We waren genoodzaakt de kiosk deels te sluiten, om het verlies niet te laten oplopen. Toen de gemeente vond dat we vaker open hoorden te zijn (wat niet in ons contract stond), hebben we dat gedaan. De gemeente kwam ons tegemoet in de kosten, de huur werd vrijgesteld en teruggestort. We voelden de druk, wilden de relatie goed houden en bijdragen aan de zwembadbeleving, ook met het oog op de toekomst… We hebben ons gehouden aan de afspraak om elke doordeweekse dag tot en met augustus van 12:00 tot 18:00 uur open te zijn. Maar het seizoen wel met verlies afgesloten.”
Na het seizoen 2020 hadden we wel twijfel, maar zo wilden we de boel niet afsluiten. Met hulp van onze inmiddels volwassen kinderen wilden we graag nog minimaal een seizoen door, in de hoop dat we dit jaar het slechte seizoen van 2020 konden rechttrekken. We hoorden niets meer. Totdat ik eind januari op mijn werk werd gebeld door de gemeente. Ik kreeg te horen dat de gemeente de huurovereenkomst voor de kiosk niet zou verlengen. Er is mij toen niet gevraagd wat ik wilde: stoppen of doorgaan.
Wij waren er door verrast en werden er verdrietig van. Wij lezen hoe de gemeente zo haar best doet om Texelse ondernemers tegemoet te komen en te steunen, door nieuwe kansen en perspectief te bieden. Maar zonder verdere toelichting is ons contract niet verlengd. "Dat mag, maar we missen wel het stukje menselijkheid en solidariteit waartoe u ons van de zomer nog opriep, toen u ons vroeg om ook zonder inkomsten gewoon ons werk te blijven doen", schrijven ze in een brief aan de gemeente.
Gemeente voor ons een onbetrouwbare partner gebleken
De oproep die de gemeente onlangs op Facebook plaatste voor "een enthousiaste, gastvrije en ondernemende pachter voor de kiosk bij het zwembad" viel de Boonen rauw op het dak. Het leidde tot gemengde reacties. Zoals: "Ik vind het heel erg en zal jullie erg missen"." Of deze: "Wat een misselijk makende manier om de Boonen zonder opgaaf van reden weg te jagen en plaatst te maken voor nieuwe slachtoffers."
De familie Boon besluit: "Wij zijn best verdrietig dat we na vijftien jaar op deze manier afscheid moeten nemen. We zullen jullie missen."
Gisteren werd Boon alsnog gebeld door de gemeente of hij alsnog verder wilde. Boon: "Nee, met zo'n onbetrouwbare partner als de gemeente willen we niet meer verder."
De reactie van het college van b en w staat rechtsonder dit artikel.