Vertrouwd gezicht Welkoop zwaait af
Het werk in de winkel lag hem wel. Wat begon met een bijbaantje als scholier, mondde uit in een loopbaan van 45 jaar (officieus 48) jaar bij de Welkoop. “Ik vond het leuk en ben er blijven hangen. Ik was niet van plan van Texel af te gaan. Maar toen ik bij een HBO-studie marketing en management ontdekte dat leren me makkelijk af ging, kreeg ik zin in een universitaire opleiding. Daarvoor zou ik naar de overkant verhuizen. “Jíj gaat maar, maar ík blijf hier”, zei Karin, zijn vrouw, met wie hij toen verkering had. “Ik vond haar lief, dus besloot te blijven.”
De Welkoop, toen nog Aankoop Centrale Texel, in de volksmond “de Coöperatie”, was een winkel waar vooral boeren over de vloer kwamen. “Het ging op goed vertrouwen. De eerste dag staat een man voor me, met een paar emmers en een vork. Die zei: “Skrief maar op”. Geen idee wie het was. Cor van IJsseldijk, destijds bedrijfsleider, zei: “Oh, dat is Bakker van die en die boerderij.” Bij de tweede klant vroeg ik: “Wie ben je en waar woon je?”
“Dat keutelige, het had wel ook wel wat. De winkel, veel meer dan een klompenhokkie was het niet, verkocht alles wat een boer nodig had. Een hark, schop en ander gereedschap, voer, hekwerk, gewasbescherming en dat soort zaken. Op zolder lag en hing van alles. Je moest goed uitkijken waar je liep, anders stootte je je kop of stroffelde ergens over.
Gaandeweg kwamen er minder boeren. Ze stopten ermee of werden zó groot dat ze centraal inkochten en ons niet meer nodig hadden. Er kwamen steeds meer particulieren. Van boerenwinkel werden we speciaalzaak die zich vooral richtte op het buitenleven. Met drie hoofdpoten: tuin en dier en werkkleding en van alles daar omheen. Denk aan tuinmeubelen, barbecue's, grasmaaiers, etc.
Van boerenwinkel naar speciaalzaak voor buitenleven
Onze grote kracht is dat we niet alleen spullen verkopen die het leven leuker maken, we geven er ook advies bij. En denken mee met de klant. Als iemand met een probleem komt, is het een uitdaging om dat op te lossen. Je moet kunnen improviseren en snel schakelen. Ik denk dat ik in de loop der jaren een soort encyclopedische kennis heb verzameld. Iemand noemde me eens “de tuingoeroe”. Voor tuiniers heb ik een stappenplan uitgedokterd. Dat kunnen ze er elk jaar bij pakken.
Het assortiment, het stukje aandacht voor de klant, advies of gewoon een praatje zorgen dat klanten bij de Welkoop terug komen. En dat we – ondanks internet – hier elke dag zoveel mensen zien. Ook jonge klanten, met name doordat we gespecialiseerd zijn in diervoer, voor de kat, cavia, het konijn en noem maar op. Als ze er toch zijn, nemen ze vaak ook wat anders mee."
Begonnen als schooljongen runt Arie nu al tientallen jaren de Welkoop. “Toen ik het roer van Cor overnam, braken er andere tijden aan. In veel opzichten. Andere doelgroepen, het moederbedrijf fuseerde en de schuur werd bij de winkel getrokken. “Bedrijfsmatig moest het veel zakelijker. Ik kreeg budgetten, moest jaarplannen schrijven en onze uren gingen onder het vergrootglas. “Kan het niet wat minder?”, kreeg ik van hogerhand te horen. Vaak moest ik het opnemen voor collega’s. Dat is altijd gelukt. Een directeur verzuchtte eens: “Ik krijg het niet voor elkaar, ik kan het niet van je winnen.”
Welkoop heeft landelijk een paar honderd vestigingen. “We werken met een formule, maar ik voelde me zelfstandig ondernemer en had de vrijheid om zelf initiatief te nemen. Zoals luxe tuinmeubels, we deden veel in telefonie en boekten daar een flinke omzet mee. Maar het past niet in de formule. Ik was eens op een landelijke bijeenkomst, waar het ging over eigen initiatieven. De directeur kwam bij me staan en zei: “Dit is Arie van Texel en die doet in mobiele telefonie. Maar denk maar niet dat jullie dat ook mogen!” Op een gegeven moment ben ik er ook mee gestopt. De prijsconcurrentie werd te groot en het ontaardde in een jungle aan regeltjes.”
Veelbelovend waren de plannen een jaar of vijftien geleden voor een nieuwe en moderne winkel op de hoek Waalderstraat-Bernhardlaan. “De laatste kar was er net uit, toen de sloopkogel er in ging. We zijn toen in deze graanschuur getrokken. Dat zou tijdelijk zijn. Nou, je ziet het.” De beloofde winkel is er niet gekomen, het gevolg van een opeenstapeling van perikelen waarop Arie en zijn collega’s geen invloed hadden. “In 2019 is het bedrijf helemaal opgekapt en verfraaid, van binnen en van buiten. Het is een mooie winkel geworden, we zijn goed zichtbaar en er is volop parkeerruimte.
Arie bleef bij de Welkoop een vertrouwd gezicht, in voor een praatje en bij wie je met allerlei vragen terecht kunt. “Zelfs als ik in de Weverstraat loop klampen mensen me wel eens aan met een vraag. Hoho, zeg ik dan. Volgens mij ben ik nu niet in werktenue.”
Zijn Welkooptrui hangt hij per 1 april aan de wilgen. “De tijden zijn veranderd. Corona en wat dat met mensen doet, denk aan afstand bewaren, korte lontjes, etc, heeft het voor mij wat versneld. Ik heb altijd gezegd: Rutte bepaalt niet wanneer ik stop. 63,5 is voor mij een mooi moment om van mijn pensioen te gaan genieten. De Welkoop is een mooie speciaalzaak, vol met kwaliteitsproducten, laagdrempelig, met gastvrije medewerkers die over allerlei producten en zaken uitstekend advies kunnen geven. Ik verlaat het hier met een gerust hart.”
Brian Bakker, die al een kleine twintig jaar bij de Welkoop werkt, volgt Arie Eelman op als bedrijfsleider.
Gerard Timmerman