Op brommer vader voorbij op snelweg
Vertel eens wat over jezelf?
Ik ben Jan van Schie, 62 jaar, geboren in Rijnsburg, opgegroeid in Katwijk. Ik ben de derde uit een nest van 7, met nog 4 broers en 2 zussen. Mijn jeugd stond in het teken van alles wat hard ging en naar benzine stonk; brommers, motoren, speedboten. Een Solex vond je ’s ochtends vroeg bij het grofvuil. Op mijn tiende haalde ik voor het eerst een Solex uit elkaar om hem schoon te maken. Er zouden nog vele keren volgen want benzine werd uit kostenoverwegingen vermengd met zoveel mogelijk slaolie uit moeders keukenkastje.
Op mijn vijftiende ging ik met mijn brommer mijn vader voorbij op de snelweg. Ja, je snapt hem al, die ging daarna tot mijn zestiende aan de ketting. Tegenwoordig rij ik weer zo’n zelfde Yamaha FS1 uit 1972, met roterende inlaat, smullen. De CITO-toets zei LTS of, als ik erg mijn best zou doen, was de MAVO misschien wel haalbaar. Maar ik koos voor de brugklas brugklas HAVO/VWO en vervolgens Atheneum. De militaire dienstplicht vervuld want “daar maken ze een man van je”, vooral in de bar zeg maar. Aansluitend werken bij een groot accountantskantoor in Den Haag. In combinatie met 10 jaar avondstudie mocht ik mij daarna registeraccountant noemen. Inmiddels had ik ook mijn vrouw Nelleke leren kennen en kregen wij onze dochter Louisette (32). Nelleke was hoofd van de administratie bij een klant waar ik de financiën controleerde. Tegenwoordig is die combinatie ondenkbaar maar toen fronsten alleen wat wenkbrauwen. Die situatie heeft ook niet lang geduurd want ik stapte over naar een kleiner kantoor, in Rotterdam. Andere mentaliteit, het beviel mij prima.
Inmiddels was ik verhuisd van Katwijk naar Noordwijk, bij Nelleke ingetrokken in Naaldwijk en vervolgens samen naar Zwijndrecht onder de rook van Rotterdam, waar Sander werd geboren (30). Na de overname van een accountantskantoor in Vinkeveen gingen wij zelf ook die kant op. Als jongste lid van de maatschap, ik was 31, werd dat mijn eigen vestiging. Vinkeveen is een leuk waterrijk klein dorp en we hebben er uiteindelijk ook ruim 25 jaar met veel plezier gewoond. Zakelijk veel ups en downs meegemaakt. Hard gegroeid, veel gemekkerd, weinig verdiend, laten we het daar maar op houden. Van de 5 vestigingen bleef er in 2014 uiteindelijk nog één vestiging over, met 2 partners en 50 fte. Daar hebben we in 2 jaar tijd een heel mooi internationaal opererend en super lean kantoor op Schiphol van gemaakt. Mijn zakelijk partner was de “buitenman” en ik zorgde dat binnen “het gras kort bleef”. Het kantoor is per 1 januari 2017 aangesloten bij RSM, een grote club. Mijn partner wilde mee in die aansluiting maar ik vond het mooi geweest. Ik was 58 en had geen zin meer in wéér een nieuw avontuur.
Texelaars direct maar ook toegankelijk en mild naar elkaar toe
Hoe ben je op Texel terecht gekomen?
Het was zomer 2015, we reden met de cabrio over het eiland toen Nelleke vroeg of ik na mijn pensionering op Texel wilde wonen. Nooit eerder over nagedacht maar volmondig ja gezegd. We kwamen er al meer dan 20 jaar als toeristen. Eerst met de kinderen en later steeds vaker zonder de kinderen. Let wel, we hadden er toen geen flauw benul van dat ik nog geen 2 jaar later met pensioen zou zijn. We waren pas 56 en hadden allebei een onderneming. Maar sinds juni 2017 wonen wij dus in Den Burg.
Waar zet je je zoal voor in als vrijwilliger?
Momenteel als maatschappelijk begeleider bij Vluchtelingenwerk, penningmeester bij het LOMT en voorzitter bij Kringloopwinkel Dorcas. Nog 5 andere vrijwilligersbanen op Texel gehad maar deze 3 passen mij nu goed. Kan overigens nog wel weer wat bij, als het maar niet op werk gaat lijken.
Hoe ervaar je de mensen op Texel?
Waar wij erg aan moesten wennen is dat Texelaars in een lager tempo leven dan wij gewend waren, dat een koffiepauze ook echt een koffiepauze is, dat ze tussen de middag thuis eten, dat iedereen elkaar kent, veel van elkaar weet en dat ook allemaal tijdens het werk besproken moet worden. Texelaars zijn direct maar ook toegankelijk en mild naar elkaar toe, want morgen heb je elkaar weer nodig, het blijft een eiland.
Wat moet er vooral blijven zoals het is?
De zee en de toeristen want die geven ons nog iedere dag dat beetje vakantiegevoel.
Wat zou er op Texel anders mogen?
De logica van de politieke besluitvorming ontgaat mij soms volledig. Hoe kun je nou een maximum stellen aan het aantal bedden als je ze niet wil tellen?
Wat verdient meer aandacht op Texel?
Organisaties die propageren dat vrijwilligers onmisbaar en waardevol zijn, zouden daar in de uitvoering meer aandacht aan moeten besteden. Ik heb dat bij sommige organisaties gemist. Daarom sta ik ook liever zelf aan het stuur. Een vrijwilliger is niet hetzelfde als een onbetaalde werknemer.
Wie verdient een grote pluim op Texel?
Jan-Willem Bakker, een topper die man, zo natuur inclusief als hij zijn schapenbedrijf runt en daar pro-actief in blijft, petje af. En tegen de verdrukking in, hij gaat gewoon door. Een echt familiebedrijf, fijne mensen allemaal en zeer gastvrij. Als “vriend van de Waddel” heb ik het privilege eind juli te mogen helpen bij het scheren van de schapen. En als ik het goed heb gedaan dan mag ik in december helpen bij houthakken. Hoe krijgt ie het voor elkaar hé?
Hoe kijk je tegen het toerisme aan?
Als import weet ik bij welke onderwerpen ik beter kan zwijgen. Dit is zo’n onderwerp.
Wat doe je over vijf jaar?
Qua activiteiten hetzelfde denk ik, in ieder geval vergelijkbaar.
Hoe heb je het afgelopen jaar met corona beleefd?
Bij een vrijwilligersorganisatie werken voornamelijk mensen die in een risicogroep vallen. Een besluit om het museum of de kringloopwinkel toch niet te openen terwijl dat van Rutte wel mocht, is dan best wel een dingetje, zeker als er vrijwilligers staan te trappelen. Helder communiceren is dan de basis heb ik ervaren. En verder zijn er gelukkig veel goede restaurants die thuis bezorgen.
Volgende “Eiland Van …..”?
Luciëtte van Hezik van Ecohof. Haar moestuin is op basis van permacultuur. Ik zou van haar graag eens horen waar zij mijn Nelleke nou precies mee heeft aangestoken want die is ook helemaal om.