Anders bekeken...
We zijn aan het snoeien, de eerste lentezon geeft moed. Als je goed kijkt, zie je overal de knoppen die wat beloven voor de tijd die komen gaat. In onze tuin nog vooral veel geel, de tête-à-tête narcissen hebben al een gezellig onderonsje, hier en daar afgewisseld met een mooie pol sneeuwklokken.
Denken , durven en ….. doen
In het bos ligt er een tapijt van de prachtige tere bengelende stoere doorbijters. Zij storen zich niet aan code geel. Voor mijn gevoel zitten we al een jaar in code geel, ik ben de voortdurende waarschuwingen eigenlijk een beetje zat. Kans op gevaarlijk dit, kans op gevaarlijk dat, raadzaam om op te letten. Oh ja we letten ontzettend op, de Albert Hein loopt vol met karretjes, stromen mensen en de bloemist moet de mensen buiten houden, de paastakken waaien uit de handen, alles waait om, maar oh wee als we een stap binnen zetten. Dan zwaait er wat…
De lammetjes zoeken een luwe plek, het is een feest om ze weer te zien huppelen en spelen met elkaar. Ze spreken een andere taal, de natuurtaal en die zou ik graag willen hanteren. Wees niet bang, luister naar de vogels, ze bouwen een nest. Nee, ik kan geen code geel, geen waarschuwingen en dreigementen meer horen. De angst, het niet meer durven wil ik kwijt, het neemt bezit van de mensen en het is zoals altijd een slechte begeleider. Kijk naar de koolmezen, ze slepen af en aan buiten, hun prachtige gele kleur en hun gefladder voor het raam aan de meesbollen vindt de kleine Suzan prachtig. Zij maakt allerlei geluiden en ik luister, zij is nog puur en ik geniet van het onderlinge contact. De gele dotter steekt zijn kop uit het water, duidelijk op zoek naar zonlicht, en ik voel hetzelfde. Als ik in de striemende wind en regen een duik neem in de Schots, ben ik blij dat er ooit een pittige gymleraar Schotsman in Den Helder bestond die verder dacht, durfde en deed.
Die drie zijn in de natuur aan elkaar verbonden. Bij ons zijn er hiaten ingeslopen, is er een grote voorzichtigheid, een blokkade, en die moet weer naar beneden, die moet verdwijnen met de mondkap. We willen weer een spontane glimlach terug.
Ik kreeg van de dochter een tuinkalender. Ik heb er veel aan, vandaag een mooi gedicht :
Tuin
In mijn tuin mijn droomgebied, komen sprietjes , knoppen , kleine blaadjes,
dingen die soms schubbig doen, driftig uit de aarde kijken
duizend rulle aardekorrels moeten wijken, zand rolt weg
't jonge goed dringt woest omhoog met gebalde vuistjes.
Mensen willen niet of durven nauwelijks iets aan.
In mijn tuin gaat alles anders, plant en bladknop, kruid en zaadjes,
Zijn gewetenloos spontaan….
Jozien