Jonge hondjes…
Jonge hondjes…
We kregen een hond, of liever gezegd,
Mijn broer Laurens zorgde voor een lief klein hondje,
met van die witte knabbeltandjes in zijn mondje,
“oh wat lief “zei Oma: ”hoe zullen we die noemen knecht?”
“Ach” zei Laurens, geïnspireerd door het grote Russische weten
wat dacht je van Sobaka, misschien kan hij zo heten?
Tolstoy, Dostojevski en Tsjechov zij brachten kleur in zijn leven
Dat kon deze zwart witte billenbijter ook misschien wel geven..
Sobaka schalde er veelvuldig door de Koogerstraat,
Aai met haar vlechten en manden vol kippen kreeg het te kwaad.
De dikke buurman die zat te veren plukken met het spul op schoot,
greep zijn jachtgeweer en.... mis, wow, bijna dood
De jagers brachten hazen, ze hingen te druipen en smaak te vergaren
maar Sobaka koos het hazenpad, en droop af, haar onschuld bewaren
Tot de dag dat daar zomaar in de rieten mand op het graniet
nieuw leven krioelde, en bij Sobaka de moederschoot verliet..
Ze dronken op een rijtje ik zie het nog gebeuren
en smakten, en schokten, met zwart witte prachtige kleuren.
Opa Enno schudde met het hoofd, ja ja een Russische invasie
de koude oorlog, we hoopten bijna voorbij, maar dit was nog een traktatie!
Laurens, zeer deskundig op de Pedagogische academie gezeten
was blij met het kleine spul, en gaf ze extra eten,
ja ja, we kregen een hond, liever gezegd een lief klein hondje,
en Laurens opende het ijzeren gordijn, ging met de roedel een rondje.....