Anders bekeken...
Zwart – wit….
Het is al meer dan 50 jaar geleden dat er bij ons in huis een lief hondje kwam. Mijn broer Laurens zat op de Pedak en leerde dat een hond een grote toegevoegde waarde is in het huisgezin. We hadden veel poezen, dat wel, maar een hond? Ik was verrukt, als klein meisje, dat daar een hond bijkwam.
Ik moest er aan denken toen ik deze week bij de dierenarts op bezoek was met Souwtje. Ze lag met de pootjes in de lucht, de buuk werd geschoren en de echo bracht vijf kleine puppies in beeld. “Wie is de vader? Ook een retriever?”, vroeg veearts Maaike Monsema.
“Nee", antwoordde ik lachend, "de vader is Co, een zwarte labrador!” Alweer een jaar geleden liep ik achter diek te wachten op manlief, ik zag hem in de verte komen aanstomen. Een zwarte glanzende hond kwam op ons afgerend en sprong net als Souw, heerlijk te water. Wat een plezier, samen zwemmen en stoeien. In de verte kwam de baas, een Visser en een visserman. Co bleek een mooie vrolijke potente labrador.
Op een mooie zondag gebeurde het in Oudeschild, we zijn in blijde verwachting, en manlief moet een wieg, een flinke werpkist maken. Een mooi gezicht die zwart-witte beelden, waarop je de hartjes ziet kloppen.
Ik vroeg: "Worden ze gevlekt? Of de ene wit en de ander zwart?" Maaike dacht niet gevlekt, maar zeker ook wel verschillend in kleur. Ik ben benieuwd, we laten ons verrassen.
Het hondje van 50 jaar geleden verraste ons ook, deze week werd Laurens 70, ik stuurde hem het gedicht op pagina 5. Misschien weet u nog van het bestaan van de poelier naast ons in de Koogerstraat, anders is het leuk om uw geheugen wat op te frissen.
Jozien