Niemand klaagt over opofferen tijd
Vertel eens wat over jezelf?
Geboren op Texel in 1971, ik woon samen met Judith en we hebben twee kinderen, Jelle (16) en Femke (13). Na de Havo heb ik een jaartje scheepsbouwkunde gestudeerd op de HTS. Op kamers en studeren in een grote stad was geen succes en daarna heb ik in Den Helder de MTS gedaan. Na onder meer werkzaam te zijn geweest in de PEN-centrale en bij één van de warmtekrachtcentrales van DSM te Geleen heb ik veel in het buitenland gewerkt. Eerst heb ik spoorrails geslepen in Taiwan en daarna als field-service engineer gewerkt bij Wärtsilä, een fabrikant van grote diesel- en gasmotoren. Dit baantje bracht mij naar uithoeken van de wereld. Ik heb mooie herinneringen overgehouden aan landen zoals Turkije en Honduras en vrienden gemaakt in Suriname en Amerika. In 2015 hebben we met z'n vieren onze vrienden in Amerika bezocht. Een geweldige reis door Canada en Amerika, een avontuur om nooit te vergeten.
Wat voor werk doe je nu?
Omdat ik bij Wärtsilä geen enkele regelmaat had, ben ik daarmee gestopt en ben ik bij installatiebureau IBS-Oele-Schoo gaan werken. Hier werk ik nog steeds en gelukkig kunnen we ons ondanks Covid-19 nog goed vermaken.
Wat doe je zoal in je vrije tijd op Texel?
Aangespoord door mijn zoon probeer ik een beetje sportiever te worden en ga ik één keer per week naar de sportschool. Een beetje roeien, hardlopen en een klein beetje stoeien met gewichten. Helaas is dit met de huidige beperkingen niet meer mogelijk. Ook zijn Judith en ik wat meer gaan wandelen. Tijdens de eerste lockdown zijn we in etappes rond het eiland gegaan. Bij laag water door de monding van De Slufter, dan ervaar je hoe mooi Texel is. Ook ben ik vrijwilliger bij de KNRM-stations De Koog en Oudeschild. Tijdens kite-surfen ben ik ooit eens uit het water gehaald. Kort daarna sprak Sidny, onze schipper, mij aan met "is het niet wat voor jou?". Ik heb toen gezegd dat als er een fatsoenlijk boothuis in Oudeschild zou komen ik daar wel de toiletten wilde schoonmaken en een beetje beheer wilde doen. Met de komst van boothuis "Aqua Julia” in 2014 moest ik mij aan mijn woord houden. Voor mij bleef het niet alleen bij schoonmaken; al snel mocht ik mee op een actie en na de eerste volgden er meerdere. Ik haalde mijn vaarbewijs, EHBO en andere benodigde papieren en ben ook een week voor training in Schotland geweest.
Wat is het mooie aan de KNRM?
Het mooie aan de KNRM is dat er een groep vrijwilligers dag en nacht klaar staat om mens of dier in nood te helpen. Hoe onbenullig de actie soms ook is, er klaagt nooit iemand over het opofferen van zijn tijd. Het is ook mooi dat er naast jonge mensen in de ploeg ook ervaren ouderen zijn die er al heel lang bij zitten en nog de tijd hebben meegemaakt dat er alleen een whippertruck was. Uit die tijd zijn de "vuurpijlrichter” en de "vuurleider” nog steeds bij de groep. We beschikken nu over moderne materialen, maar het is mooi dat er ook nog een klein beetje nostalgie is.
Hoe heb je het afgelopen jaar met corona beleefd?
Onze kinderen zitten, net als alle anderen, al twee maanden thuis en hebben online les. Toen ik zo oud was als hen legde ik op de middelbare school de basis voor vriendschappen die er nu nog steeds zijn. Ik heb respect voor hun inzet en hoop dat ze snel weer een normaal leven kunnen oppakken.
Hoe ervaar je de mensen op Texel?
Meestal eerlijk en prettig in omgang, soms een grote mond, maar een klein hartje.
Wat moet er vooral blijven zoals het is?
Kleinschalige evenementen zoals bijvoorbeeld de visrookwedstrijden in Oosterend. Vroeger hield ik helemaal niet van gerookte vis maar nadat ik eens gerookte sliptong had gegeten bij één van Texels beste visrokers, Ron Buisman, was ik verkocht. Ik hoop dat er dit jaar weer een wedstrijd komt en dat hij de beker meeneemt naar Skil!.
Wat zou er op Texel anders mogen?
Van mij zou het parkeerbeleid wel anders mogen. Betaald parkeren bij strandslagen en zelfs op Oost, wie verzint zoiets?
Wat verdient meer aandacht op Texel?
Veel op Texel is goed geregeld en krijgt de aandacht die het verdient. De positie van de vissers mag van mij wel wat meer aandacht. Ik begrijp dat het steeds moeilijker wordt voor de visser, verbod op het pulsvissen, windmolenparken en Brexit. Bij een vissersdorp hoort een vloot in de haven, maar dan moet die er wel zijn.
Wie verdient er een grote pluim op Texel?
Als ik over het eiland rij, zie ik soms wel eens iemand, gewapend met grijper en vuilniszak, zwerfafval langs de kant van de weg opruimen. Inmiddels weet ik dat er meerdere mensen zijn die dit doen. Ik geef graag de pluim aan deze mensen die ongeorganiseerd maar waarschijnlijk wel met grote regelmaat de rotzooi van een ander opruimen!
Hoe kijk je tegen het toerisme aan?
Mijn opa, Niek Witte van Bloemwijk begon met de Jan Plezier ooit de eerste toeristen te vermaken. Ik denk wel eens terug aan die kneuterigheid van toen. Ik hoop dat het toerisme in evenwicht blijft en dat er ruimte voor kneuterigheid blijft.
Wat doe je over vijf jaar?
Over vijf jaar rijd ik samen met Henri, de persoon die mij voor dit stukje opgaf, in zijn oude Mercedes naar Dakar. We verkopen daar de auto en gaan met het vliegtuig terug. Hij weet het zelf nog niet, maar ik vind het prachtig om alvast plannen te maken voor vakanties. Over vijf jaar hoop ik ook met het gezin weer ergens te zijn geweest waar we niet eerder waren. We kunnen dan weer reizen in een wereld waar corona geen beperking oplegt, maar we zijn met zijn allen wel bewuster geworden dat niet alles zo vanzelfsprekend is.
Volgende 'Eiland van…'?
Martin Kuip van de Oorsprongweg. Met Martin zat ik op de HAVO en op de HTS. Na een jaar zijn we allebei gestopt en wat anders gaan doen. Martin wilde gaan varen maar kreeg verkering en dit weerhield hem er van om naar zee te gaan. Hij is toen in de bollen en vaste planten gegaan. Martin en zijn vrouw Esther zijn daar dit jaar mee gestopt en gaan iets anders doen. Martin heeft een paar jaar geleden een kinderboek geschreven en ik ben benieuwd of er nog een deel twee komt?