Ruwe humor maar een hart van goud
We hebben woensdag net na de middag afgesproken bij De Robbejager. Dennis en Ester komen samen met bulterriër Donna op hun golfkarretje vanuit De Cocksdorp. De lucht is strakblauw als we het duingebied intrekken. We zijn nog niet goed en wel aan de wandel of het eerste dode konijn ligt langs het pad, de myxomatose heeft goed toegeslagen. "Vorige week kwamen we ze ook al op het strand tegen, dan sta je wel even vreemd te kijken", merkt Dennis op.
Gelukkig is er ook genoeg levends te zien. "Zie je dat? Daar joh blinde", grapt Dennis. Na nog een keer kijken zie ik een stel witte ganzen en verderop nog een paar. In het sneeuwlandschap zijn ze bijna niet te zien. Dennis heeft zijn camera bij zich en let scherp op de dingen die hij ziet. Voor ons uit dartelt een vogeltje, behalve dat het geen mus is, komen wij niet veel verder. Om ons heen dartelt Donna vrolijk met een bal in haar bek. Je hoort wel eens griezelige verhalen over dit soort honden, maar in dit dier zit geen greintje kwaad. Kwispelend rent ze heen en weer, af en toe zoekend naar haar bal terwijl ze er recht voor staat. "En vanavond is ze helemaal af hoor, heb je geen enkele last van. Als ze een andere hond tegenkomt, gaat ze hooguit kijken."
Bij iedere hond die we tegenkomen, zijn het de andere honden die veel opdringeriger zijn dat de hond van Dennis en Ester.
"Prachtig is het hier", merkt Ester op, "gisteren liepen we veel meer richting Landal. Daar vond ik niets aan. Maar dit is heerlijk."
Het gebied ligt onder een mooi pak sneeuw en er is bijna niemand. De lucht betrekt langzaam maar zeker en de eerste sneeuwvlokken beginnen weer te vallen. "We kunnen nog wel een stuk verder naar links toch? Of heb je haast?", vraagt Dennis. Ik zeg dat ik de ruimte wel heb om nog een stuk verder te gaan en zo vervolgen we onze weg door de Eierlandse Duinen. De weggetjes kronkelen omhoog en omlaag en doordat je de plassen niet ziet, is het soms onverwachts glad. "Ik lag daarnet al hoor, zagen jullie niet", lacht Ester terwijl ze een stuk rustiger de heuvel afloopt.
De ijsschotsen hebben we voor je uit het water gehaald
Altijd samen
Dennis en Ester hebben samen schoonmaakbedrijf 'Gewoon Schoon' en werken iedere dag samen. "Alleen als Dennis naar de wc is, zijn we niet samen", vertelt Ester. Dennis vult aan: "En nooit ruzie he! Als het goed zit, zit het goed. Dat is bij ons ook zo. We hebben het altijd leuk."
Op Facebook komt Dennis soms wat lomp en onbehouwen over, maar ons gevoel van humor komt overeen. Ik begrijp direct dat anderen er aan moeten wennen. Als we voetgangers tegenkomen, zegt Dennis: "dit pad loopt dood hoor", terwijl wij duidelijk uit die richting komen. Ik vul aan dat wijzelf uit de natuur zijn gekomen. De mensen lachen twijfelachtig en lopen maar door. Wijzelf moeten er kostelijk om lachen.
Tussen al het slappe geouwehoer om genieten we wel degelijk van alle pracht die ons geboden wordt. "Kijk die kant op, heb je die?" Dennis kijkt over de vallei met op de achtergrond de vuurtoren. "Wel jammer van de telefoonmasten. Maar ja, ik wil zelf ook bereik hebben op het strand", stelt Ester.
Verder is er ruimte voor serieuze gesprekken. Hoewel ze het beste ervan maken, heeft de coronacrisis ook impact op het bedrijf van Dennis en Ester. "We doen bijvoorbeeld de schoonmaak bij de musea. Ecomare ging als één van de eersten dicht en wat te denken van horecazaken die wij schoonmaken, ook dicht. Ik denk dat velen eraan voorbij gaan hoe hard deze branche geraakt wordt. We maken er het beste van, maar ook wij zijn natuurlijk wel klaar met corona. Wie niet he! Maar goed, deze wandelingen heb ik nu wel tijd voor", vertelt Dennis vrolijk.
Ik heb Dennis vaker gesproken en we kunnen het goed vinden. Ik geniet van zijn archieffoto's op Facebook en hij heeft regelmatig tips voor de redactie. Nog nooit bleek één van zijn tips niet te kloppen en we spreken elkaar dan ook regelmatig over ontwikkelingen op het eiland. "Heb je gisteren de raadscommissie gezien? Wat een poppenkast. Ik heb me kapot zitten ergeren. Dan heb je een aantal insprekers die er puur staan voor eigenbelang, en het gros van die commissieleden... Niet best Job. Dan hebben we het over het toerisme en dan zijn er weer tien belangenclubjes die zich er tegenaan bemoeien. Dan denk ik 'dat toerisme reguleert zichzelf wel een beetje. Maar nee, iedereen moet er zijn plasje over doen. Ga lekker even met je eigen zaak bezig of zo."
We sjokken lekker door en ter hoogte van paal 29 gaan we het strand op, één grote witte vlakte tot aan de vloedlijn, Het is weer flink gaan sneeuwen inmiddels. Bij de vloedlijn liggen de ijsschotsen op het strand. "We hebben alle ijsschotsen voor je uit het water gehaald. Was wel even een klussie, maar het was geen gezicht. Dat hebben we met liefde voor je gedaan hoor Job, of niet Ester?", stelt Dennis met een stalen gezicht. Ester gaat erin mee. "Hij had er eigenlijk geen zin in, maar het resultaat mag er zijn."
Ik moet vreselijk lachen en terwijl we verder lopen, komt er een hond in een felgeel jasje aan. "Ze hebben hem nog iets geprobeerd op te fleuren", merkt Dennis op. Als de eigenaren er niet veel later aankomen, roept Dennis al vanaf een afstand: "Was je bang dat je hem kwijt zou raken?" De sfeer zit er goed in tijdens de wandeling en hoewel het vriest, heeft geen van ons drieën het koud. We verbazen ons over het grote aantal oesters op het strand, daarnaast zien we een schat aan aangespoelde verroeste stukken ijzer van een centimeter of tien. We komen er niet achter wat het zijn.
Als we bij paal 33 weer omhoog lopen is men druk bezig met het vrijmaken van de opgang. De man in de shovel wilde het zand het strand opduwen, maar kreeg van het Hoogheemraadschap te horen dat het de bedoeling is dat hij het 'terug naar de duinen moest brengen'. Het lijkt Dennis en mij nogal een extra klus voor zand wat de beste man zelf niet heeft verplaatst. Maar ruimte voor discussie was er volgens de bestuurder niet en dus is hij maar aan de slag gegaan.
"Dat soort gezeik helpt voor zo'n man dan ook niet in deze tijd", zucht Dennis. We lopen naar het restaurant bij de vuurtoren waar we samen een kop koffie drinken en spreken af om binnenkort nog eens te gaan wandelen."