Wat ik zeggen wou
Watersnoodramp 1953
1 Februari 1953 was een bijzonder zwarte dag,
Echt een dag die je nooit meer vergeten mag!
Ik was nog jong maar dit had veel impact op mij,
Het gaat nog steeds als de dag van gisteren aan mij voorbij!
De stormwind ging zich zo angstwekkend te buiten
Dat ik zelfs hellehonden hoorde huilen!
Ik hoorde de kerkklok nadrukkelijk luiden
Om het gevaar van rampspoed aan te duiden!
Langzaam kwam de echte actualiteit door –
Mijn Zeeuwse moeder had voor de radio één en al oor!
Dat de zee als roofdier zich op Zeeland had geworpen
Was een vermoeden dat snel werkelijkheid zou worden!
Ook Texel kwam er niet ongeschonden van af
Zoals bij de Kaap waar alles zeer penibel was!
Vele mannen namen daar de schop ter hand
En brachten in de slijtgaten vele zakken zand!
Ook in de Eendrachtspolder was men druk in de weer,
Maar helaas! Alles kreeg een bijzonder zwarte keer!
De dijk brak door en zou slachtoffers eisen!
Hun moed zou een afschuwelijk vervolg krijgen!
Bernardus, IJska, Koopman, Dijker en Walsweer –
Mannen uit de Waal, keerden niet levend weer!
Ook Dirk Kuip uit de Koog kwam om in de watervloed
Ja, ook op Texel voltrok zich een grote rampspoed!
Bij het gemaal De Schans was het ook heel precair
Door een open sluisdeur ging de zee als een draak tekeer!
Met veel inspanning, zelfs met levensgevaar
En zwaar materiaal kreeg men de klus toch klaar!
Ook op Zeeland zou de ramp diepe sporen achterlaten,
Ruim 1600 mensen zouden hier het leven laten!
Sommige Zeeuwen waren werkelijk alles, alles kwijt
Op één ding na: dat waren de kleren aan hun lijf!
Heel Nederland was toen in diepe rouw,
Maar toonde wel solidariteit en grote trouw!
En toch: Zeeland, Texel en de rest zou overleven!
Het Zeeuwse ‘Luctor et Emergo’ zou uitkomst geven!
Rest mij tot slot één ding duidelijk te stellen!
En dat is wat het monument ons kan vertellen!
Zesmaal een naam op een steen wat ons meldt:
Wees waakzaam! Vergeet toch nooit dat zeegeweld!
Rinus Kuiper. Oosterend.