Achter de schermen
Korte lontjes
Hoewel er tijdens de jaarwisseling minder vuurwerk dan normaal werd afgestoken, lijkt de coronacrisis er toch voor te zorgen dat er korte lontjes in overvloed zijn. We willen terug naar normaal en worden ongeduldig. Ik onttrek mij ook niet aan deze malaise. Vrijdag had ik me voorgenomen om de burgemeester eens even goed aan te pakken. Gelukkig kwam er van alles tussen, zodat het korte lontje tijd had om te doven. Ik zal vertellen waar ik mij zo aan stoorde.
In de krant van 22 januari liet Michiel Uitdehaag in deze krant het volgende optekenen: "Als jij bijvoorbeeld in Amsterdam met elkaar op een klein flatje zit, kan het heel goed zijn om er even een paar dagen tussenuit te zijn. Dan kun je het daarna weer met elkaar volhouden. Dat is een solidariteit die we hier met anderen moeten hebben."
Slechts enkele dagen later schrijft de gemeente op haar Facebook: "Om het coronavirus terug te dringen, moeten we het aantal contactmomenten, groepsvorming en reisbewegingen tot een minimum beperken."
Ik was flink chagrijnig. Aan de ene kant roep je op om solidair te zijn, maar vraagt de Texelaars ondertussen thuis te blijven. Die zien met lede ogen aan hoe meerdere huishoudens zonder problemen in één huisje zitten. Zelf krijg je het dringende advies om maar één gast te ontvangen. Afgunst ligt op de loer en ik ben daar in deze zeker gevoelig voor. Ik zat mijzelf dan ook flink op te naaien.
In het weekend dacht ik eens rustig na. De regels zijn vaak zo krom als een hoepel en wie het nog snapt mag het zeggen. Er zitten acht man in een vakantiehuis, dit mag blijkbaar. Met vier man op de tennisbaan is uit den boze. Wandelen op een vakantiepark mag ook 's avonds, want privéterrein. Als wij op straat komen, moet je eerst een hond adopteren. Het rijmt niet helemaal en die avondklok is wat mij betreft sowieso een absolute onzinmaatregel, zeker op Texel. Ik merk aan mijzelf dat ik wat regelmoe word en dat ik de grenzen van de regels opzoek. Ik heb absoluut niet het idee dat mijn vrijheid mij is ontnomen. Ik neem alleen mijn ruimte op de regels, zie het als tachtig op een zestigweg.
Met de woorden van de burgemeester dat we solidair moeten zijn, ben ik van mening dat dit twee kanten op werkt. Er is ruimte genoeg om met zijn allen onze natuur te delen en toch afstand te houden. Als groepen van acht toeristen samen mogen wandelen, vindt de burgemeester het vast geen probleem als ik met vijf man over het Hogeberggebied wandel. Daar is genoeg afstand te houden. Op mijn verjaardag geen groot feest, maar ik vond één persoon wel erg karig. Daarom heb ik twee vrienden uitgenodigd. In vergelijking met de afgetopte vakantievilla's is dit vast geen probleem.
Als we allemaal ons gezonde verstand behouden, komen we toch een heel eind. Alleen boodschappen doen, vaak de handen wassen, thuisblijven bij klachten, we kunnen het riedeltje zelfs opdreunen als we 's nachts wakker worden gemaakt. Ik ben geen corona-ontkenner en geloof niet dat dit een complot is van de overheid om ons te resetten. Ze hebben daar geen enkel belang bij namelijk. Ik vind wel dat onze regering af en toe maatregelen neemt die haaks op elkaar staan, zoals de uitspraken van onze burgemeester haaks staan op de uitspraken van zijn communicatie-afdeling.
Ik wil niemand oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid, maar mij hoor je niet als je gaat wandelen met een groep van een man of tien. Ik zie dit eerder tot gezondheid leiden, dan tot corona. Verder kan ik niet wachten tot de sportschool weer open mag. Ik kan me wel vinden in de opmerking die een vriend maakt na de zoveelste aanscherping: 'Ik houd me aan de regels en toch niet'. Ik houd rekening met anderen, maar pak mijn ruimte waar dat verantwoord kan.
Job Schepers