Wim de Boer slimme wielrenner die veel won
Wim de Boer uit Oudeschild leefde in zijn jonge jaren voor het fietsen. “Ik deed er alles voor”, vertelde hij in 2014, toen hij het startschot verrichtte voor de Ronde van Oudeschild. Als wielrenner pakte hij veel prijzen. Met zijn ijzersterke eindsprint was hij menig concurrent de baas.
Oude zwart-witfoto’s vertellen het verhaal: een jonge wielrenner die als eerste over de finish gaat. In Den Burg, De Waal en De Cocksdorp. “Het is mooi om te winnen, de sterkste te zijn. Ik bewaar mooie herinneringen aan de sport”, zei hij in een interview in 2014, toen de wielerveteraan de start verrichte van de Ronde van Oudeschild.
Het wielrennen zat er al vroeg in bij de geboren en getogen Fries. "Mijn oudere broers deden al aan racefietsen. Eentje kwam te vallen en had een kapotte band. Die fiets stond stil. Ik heb die band gelapt en ben gaan fietsen. Later kreeg ik die fiets. Eerst was ik niet zo geweldig, te jong voor de grote wedstrijden. Later ging ik naar de Leeuwarder Wielerclub. Ik hield mijn oortjes altijd goed open. Ik heb veel geleerd van Gerrit Boeijen. ''Je moet zien hoe een tegenstander rijdt'', zei hij. Hij zag het als ze moe werden en demarreerde dan. Jan Peperkamp was sprintkampioen, van hem leerde ik hoe je moest sprinten. Die eindsprint, daar heb ik heel hard op geoefend. Een ander voor je laten rijden en op het laatste moment aanzetten en er voorbij.” Het leverde hem veel prijzen op.
In oktober 1941 verhuisde Wim met broer Anne naar Texel. 'We konden de slagerij in de Kogerstraat overnemen. Gelukkig, anders had ik naar Duitsland te werk gemoeten. In 1944 moest hij toch dwangarbeid voor de bezetters verrichten. Hij was één van de 800 Texelaars die naar Assen werden gedeporteerd.
In de oorlog werd er niet gefietst. Na de oorlog vroeg hij zijn andere broer uit Friesland een racefiets op te sturen. Maar die stuurde een gewone fiets. Later kreeg Wim van zijn vrouw een racefiets, zijn eerste nieuwe. Hij reed er op tijdens de Ronde van Den Burg. “Ik reed achter Mr. Jochems, die ook eigenaar was van renbaan Duindigt en veel op Texel kwam. In Den Burg haalde ik hem in, ging er vandoor en won.”
Hij deed mee aan allerlei rondes, zoals De Waal, de Ronde van Zuidema en Eierland, die ook in De Cocksdorp eindigde. De Ronde van Oost was mij te gevaarlijk. Ik had de slagerij en een gezin en paste wel op. Tijdgenoot Ferdinand van Tatenhove, ook een verdienstelijk wielrenner, zei over hem. “Wim de Boer won veel, hij was een echte slimmerik. Hij was wat ouder en zijn broer was profrenner geweest. Je zag hem in de wedstrijd nooit op kop, maar ging er in de eindspurt vandoor.”
De Boer: "Wielrennen was hier nog niet zo lang. Ik had in Friesland al veel meer wedstrijdervaring opgedaan. Texelaars probeerden me er wel uit te rijden, want ze vonden het niet leuk dat ik steeds in de eindsprint won. Als het om premies ging, dan probeerde ik het onderweg een of twee keer en reed de rest van de rit lekker mee. Ik kwam vanzelf bij de finish en won dan in de eindsprint. Ik deed mee om te winnen. Maar op één keer een tientje na, verdiende ik er niets aan. Het kostte alleen maar.”
Er was rivaliteit, maar ook kameraadschap, zoals blijkt uit deze anekdote van De Boer: “Mijn ketting liep er een keer af. Twee van mijn grootste concurrenten, Jan Zuidewind en Theo Reij, waren sportief. Zij namen me tussen zich in en duwden me, terwijl ik mijn ketting er op kon leggen. Dat heb ik altijd gewaardeerd. Zij waren een stuk jonger."
Fietsen deed hij al lang niet meer, dat liet hij over aan anderen. "Op zondagmorgen zie ik de jongens voorbij rijden op hun mooie fietsen. Dan drink ik lekker een cognacje."
Wim de Boer had een sterk gestel en zat, om in wielertermen te blijven, in de eindsprint naar de 100. Maar, vrijdag, een week of drie voor zijn eeuwfeest, overleed hij.