Anders bekeken...
Spertijd...
Toen ik de beelden van de bestorming van het Witte Huis, dacht ik : "Die Amerikanen laten het toch wel erg escaleren!” Trump, als slechte verliezer af door de zijdeur en niet in staat om de hand te schudden van zijn democratisch gekozen opvolger.
Ik vond het zelfs een beetje zielig, hoe hij in bokshouding de bestormers stond op te jutten. Het Witte huis, daar heb je niets te zoeken. Nee, wij zijn anders, wij hebben misschien wat demonstranten dacht ik, maar och, dat bedaart wel weer.
Oeh, wat zat ik ernaast, het leek in ons eigen kikkerlandje wel oorlog dit weekend. We halen de nieuwsuitzendingen abroad, waterkanonnen, de ME, alles moet ingezet worden om de brand te blussen. In Eindhoven is het compleet oorlog en Urk staat in brand. Het zijn de jongeren die in opstand komen. Door de avondklok de vlam in de pan. Een pandemie, een vreemde vijand.
En wat nu ? Gaan we ons nu gedragen? Brengt de vorst wat uitkomst? Ik gleed vanmorgen naar de haven, ramen krabben en heel voorzichtig door de bochten. De sloten bevroren, mijn hart juichte een beetje. Ik ben gek op ijs.
Mensen die schaatsen verbroederen zich. Ik heb nog nooit op een ijsbaan gedonder gezien. Er is iets in de mindset wat ons vrolijk maakt, wat je even al het andere doet vergeten en ons aanzet tot plezierige bewegingen, van links naar rechts..
Laat de grachten bevriezen in Amsterdam, laat ze de ijzers onderbinden en lachen bij een bekertje chocolademelk, in plaats van te snuiven en met de ogen op het hoofd molotovcocktails en stenen te gooien. Vorige week stond er een mooi stukje in de krant in de rubriek Tikkie terug, een aanrader.
Het was 1942, echt oorlog dus, de Duitsers gaven permissie voor een Elfstedentocht, mits de driekleur niet zou worden gehesen en het volkslied niet zou klinken. Antje Schaap, net 21 jaar, was een sterke boerendochter, ze werd overgehaald door haar broers om mee te doen. Ze moesten spookvroeg op, de koeien melken en tien kilometer fietsen in het donker door de spertijd om het startsein van 6:30 uur te halen.
Antje had in haar tas pannenkoeken, maar die kon ze niet eten want ze waren bevroren. Desondanks finishte ze als derde, twee mannen voor haar, ze ging met haar broers weer snel terug, immers de koeien moesten weer gemolken worden.
Er was ingetogen vreugde, een gevoel van overwinning, in gedachten heeft dat Wilhelmus geklonken, zeker weten. Tranen van vreugde, bij een Hollandse driekleur in het donker. Ik kan wel janken als ik auto’s zie rijden op tv met een vlag verkeerd om. Verkeerd bezig...
Slechts verliezers in deze strijd…
Jozien